Een gelegenheidsband, of hoe noem je zoiets als de muzikanten, die voor de gelegenheidsband zijn samengevoegd, nog een eindje verder gaan? The Good, The Bad And The Queen. Damon Albarn (Blur) op zang, Paul Simonon (The Clash) op gitaar. Wat dan begon in de studio, eindigde op de grote muziekfestivals.
Noot voor de jonge lezer: een muziekfestival was een weide vlak bij een dorp of stadje in de provincie waar, in de zomer, vanaf ongeveer twaalf uur ’s middags tot twaalf uur middernacht op een groot podium muzikanten speelden. En op de weide van een krappe twee hectare, stonden dan ongeveer 50 tot 60 duizend muziekliefhebbers dicht opeengepakt om niks van hun favoriete band te misen.
En vanaf het podium doken de fans dan op het publiek om dan op handen gedragen te worden. En helemaal vooraan botsten de fans tijdens het dansen tegen elkaar aan, het bier en de zweetdruppels spatte alle kanten op en zei een meisje, dat je nog maar een uur kende, tegen je dat ze je toch wel echt zoenen moest.
Reacties (1)
En zet ‘m even wat harder om ook het slagwerk van wijlen Tony Allen recht te doen.
De bekende festivals zijn in rap tempo steeds maar groter en duurder geworden en je mocht als bezoeker steeds minder. Voor mij was op gegeven moment de lol er wel af. Wat ook wel eens gold voor de lokale ondernemers voor wie de gemeente via de vergunning een rol had gegund. Mijn kaasboer stond met broodjes op de pinkpopcamping en vertelde hoe er werd afgeroomd. Van een bon van €2,50 (die de bezoeker uitsluitend per vier kon kopen) werd iets van 80 cent afgeroomd. Dus hij moest over die voor hem overgebleven €1,70 winst maken op een product dat hij voor 2,50 moest durven verkopen. En dan moest het ook nog biologisch zijn.
Dan was het in de Geleense tijd toch leuker. Voor allerlei taken werden teams uit het verenigingsleven ingezet: die waren al op elkaar ingespeeld en het spekte de clubkas.