Mijn ouders hadden een bescheiden rijtje elpees klassieke muziek, de bekende namen. Het zei me niet zoveel, al die violen altijd. En dat duurde en duurde maar, geen nummertje van drie minuten ofzo. En er was verder ook geen invloed in mijn buurt die me kon tippen over aansprekende klassieke muziek. Dus hield ik van pop. Later, op mijn studentenkamertje, hoorde ik een keer toevallig op de radio The Glassworks van Philip Glass. Klassieke muziek, maar dan nu gemaakt. Ik heb de elpee The Glassworks gekocht en vaak naar geluisterd. Ik kende deze muziek helemaal niet. De aanschaf van deze plaat heeft bij mij alleen niet geleid tot verdere stappen in de wereld van de klassieke muziek, of de Minimale muziek, het is bij The Glassworks gebleven. KOYAANISQATSI, de film waarvoor Philip Glass de soundtrack maakte, vond ik een draak van een film, verschrikkelijk (ik ben zelfs in de pauze weggelopen – dat zou ze leren, stelletje pretentieuze aanstellers, oplichters). Maar als iemand nog tips heeft voor klassieke muziek?
Reacties (15)
@0: fijn dat je verder kijkt. Maar ik zou Glass geen klassiek noemen, en eigenlijk vind ik het ook niet eens echt minimal. En ook is er natuurlijk meer dan “klassiek” en “pop”. Zelf haat ik die hokjesindeling, want die indeling maakt dat mensen bepaalde soorten muziek bij voorbaat afschrijven, want “klassiek, en daar hou ik niet van” (omgekeerd gebeurt net zo vaak trouwens: “pop, dus slecht”). Ik waardeer het meest de muziek die niet in zulk soort indelingen past.
Maar goed, een beetje in de trant van Glass, dus echt modern:
* michael nyman https://www.youtube.com/watch?v=Xo9G9C6KvCE
* steve reich https://www.youtube.com/watch?v=pANyhXRsp2g
* frederic Rzewski https://www.youtube.com/watch?v=wczJlxoxITE
* heiner Goebbels https://www.youtube.com/watch?v=6ctbfxlLhpQ
Maar ook b.v. dit:
https://www.youtube.com/watch?v=HTE5vo6mgVE
Is dat nou pop? Klassiek? Geen van beide natuurlijk!
Dank, ik ga het beluisteren. Maar mijn aversie tegen de klasieke muziek betreft de echte klassieken. Ik kan nog steeds niet goed luisteren naar die orkesten die Chopin, Ravel, Dvořák, Mozart, Grieg etc. uitvoeren. Dat window is, denk ik, echt gesloten. Daarom ben ik wel blij met de buitenbeenjes in de pop en muzikanten en dichters die buiten de gebaande paden zingen en musiceren.
Ik zie anders best wel Glass in Bach…
Of is Bach geen “echte klassieker”?
https://www.youtube.com/watch?t=250&v=ipzR9bhei_o&feature=youtu.be
Ook ik ontkom niet, als het tegen Pasen loopt, aan het traantje over mijn wang als ik dat ‘Erbarme Dich’, hoor.
Maar echt, die klassieke componisten – je kunt net zo goed de Dolly Dots aan me poberen te slijten: het houdt niet.
Ik weet niet wat Bach allemaal voor verschillende dingen gemaakt heeft, maar Erbarme Dich is natuurlijk totaal anders dan de link die ik gaf.
En dan dat orgel. Ieeeeeuw. Het zal wel iets persoonlijks zijn, maar een (kerk-) orgel vind ik, tenzij Arcade Fire het gebruikt, iets verschrikkelijks.
Eens, Bach en Glass lijken best wel op elkaar, soms.
https://www.youtube.com/watch?v=WPoMHwkV39I
Misschien moet je het eens buiten de grote orkestwerken zoeken? Ik ben ook niet zo weg van dat grote, vaak nogal bombastische geluid. Als het wat kleiner wordt werkt het vaak wat beter voor mij. Ik kan me bijvoorbeeld een bewerking van De Ring van Wagner (de hele cyclus samengevat in een voorstelling) herinneren van het Nederlands Blazersensemble die ik erg aangenaam vond. Een pianowerkje van Chopin op z’n tijd vind ik ook goed te doen. Satie doet het ook vaak wel goed bij popliefhebbers.
Inderdaad, in aanvulling er op, en omdat je kennelijk niet meteen gillend wegloopt bij de piano van Philip Glass:
Probeer Satie eens: https://www.youtube.com/watch?v=y7kvGqiJC4g
Weer iets heel anders is natuurlijk Arvo Pärt: https://www.youtube.com/watch?v=sp2oxWdRMuk
https://www.youtube.com/watch?v=WNl9XoO745M
Kleiner. Dat zou een een goede suggestie zijn. In werd een keer verrast tijdens een boekenweek, in een schouwburg, er traden allerlei schrijvers/dichters/columunnisten op, en toen was er ineens die entr’acte: Blindman. Ik was total verrast. Ik wist niet wat ik hoorde. Ja, vier saxofoons, maar dat die zo’n geluid konden maken, bijzonder. En ze spelen ook Bach, met z’n vieren.
Er is hoop, wou ik maar zeggen.
Iets met saxofoons dat toch goed klinkt is zo ongeveer het toppunt van hoop! (Heel lang geleden jengelde ik stiekem wel eens wat op de sax van mijn broer, als die niet thuis was. Maar mijn liefde voor dat instrument is nogal bekoeld).
Ook vier saxofoons die goed klinken: Artvark. Uit mijn eigen Rotjeknor.
https://www.youtube.com/watch?v=FrUf-XT0nRY
[ KOYAANISQATSI, de film waarvoor Philip Glass de soundtrack maakte, vond ik een draak van een film, ]
Vanwege de muziek? Of vanwege de film zelf?
Vanwege de film. Het is alweer een tijdje terug dat ik die film zag, in zo’n filmhuis. Maar die hele film bestond uit 1 truukje: versneld opgenomen, langzaam afspelen, de hele tijd door. O, o, o, wat een ellende. En iedereen maar in volle bewondering, met openhangende mond kijken naar al die prachtbeelden. Nou, ik niet. Ik verliet het filmhuis in de pauze, als daad ook wellicht, maar ik vond er niks aan.
Je had ook je ogen dicht kunnen doen en verder naar de muziek luisteren.
Het is overigens Glassworks en niet “The” Glassworks.
Tja, Flip Glas… Ik ben op Wim Mertens overgestapt. Mits niet overgedoseerd.
En Bach is in de versie van (toen noch) Walter Carlos heel genietbaar.