Frank Black of Black Francis zijn de artiestennamen van Charles Michael Kittridge Thompson IV, voorman van de Pixies. Hele discussies onder de video of de toevoeging van het keyboard in dit Pixies-nummer nu echt moet of niet. Ik zeg: doen. Zeer prettige live-versie van Frank Black waarin hij bewijst dat hij het met zijn eigen band (zonder Kim) ook kan. De tekst lijkt te verwijzen naar drugsverslaving maar kent verschillende verwijzingen naar het verhaal van Samson uit het Oude Testament.
[Verse 1]
Missy aggravation
Some sacred questions
You stroke my locks
Some marijuana
If you got some
You can gouge away
Stay all day
If you want to [Verse 2] Sleeping on your belly
You break my arms
You spoon my eyes
Been rubbing a bad charm
With holy fingers [Chorus] [Verse 3] Chained to the pillars
A 3-day party
I break the walls
And kill us all
With holy fingers [Chorus]
Reacties (9)
Mooi! Het enige minpunt van de Pixies is wat mij betreft dat ze tijdens concerten zo braaf hun albums naspelen. Alle liedjes noot voor noot hezelfde, vaak zelfs inclusief de ingestudeerde foutjes (zoals de valse start in het intro van Caribou). Leuk om nu ook eens een afwijkende versie te horen.
Dat keyboard is inderdaad een prettige toevoeging. Maarrrr… de albumversie blijft beter. Perfectie valt nu eenmaal niet te overtreffen.
Prima intro, jammer van de zang. Die melodielijn hadden ze beter kunnen vervangen door een blaasinstrument ofzo.
Lopende bandmuziek: saai, voorspelbaar en geestdodend.
Keyboard een prettige toevoeging? Het verkracht het hele nummer!!
Tsja, in het begin lijkt dat orgeltje nog wat maar uiteindelijk voegt het niets toe. Het zijn de gitaren die de song dragen en tegen het eind wordt de hardnekkigheid van steeds hetzelfde op dat orgeltje bijna religieus (katholiek en gereformeerd gelijk) en in elk geval irritant.
Ik heb de tekst niet kunnen verstaan dus die bijbelcitaten zal ik moeten geloven maar als ik het orgel hoor moet dat bijna wel waar zijn.
En verder wat prediker zegt: die man had beter zijn mond kunnen houden. Maar ja, dat komt vaker voor. Instrumentaal zijn ze tegenwoordig toch beter dan vocaal.
Zoals gezegd: over het orgeltje zijn de meningen sterk verdeeld ;).
(en over de rest hier kennelijk ook :) )
Gouge Away is een geweldig nummer, maar hier blijft er niets van over. Juist de afwisseling tussen rustige en heftige stukken werkte in het origineel zo goed. Hier is dat dichtgesmeerd met een irritant orgeltje. De orgeldraaier lijkt wel een compleet ander lied in het hoofd te hebben.
En Frank Black heeft na The Pixies nooit meer dat nivo gehaald.
Ja, dat zei je al, maar ik heb daar een andere mening over. Ik zelf vind Frank Black erg wisselen qua niveau. De eerste plaat “Frank Black” vind ik zeker niet voor Pixies-platen onderdoen, eigenlijk beter zelfs, ook muzikaal interessanter. Verder is Dog in the Sand een erg goed album en kan zich wat mij betreft ook zeker met het Pixies materiaal meten. De rest vind ik dan allemaal weer erge inzakmomenten hebben.
Maar goed, het is misschien helemaal niet goed het altijd maar te willen vergelijken in de zin van ‘beter’ en ‘slechter’. Het zou pas echt slecht zijn als Black Francis altijd maar had getracht om Pixies te zijn, en dat is mijns inziens niet het geval.