In de jaren negentig kreeg ik van vriend A. te G. de Bootleg series 1-3 van Bob Dylan op cassette. Daar stonden dan uitvoeringen van songs op die je niet kende: met ruis, met gepraat er tussendoor, of met een blaffende hond op de achtergrond. En er stond ook niet eerder uitgebracht werk op. Bijvoorbeeld de song Blind Willie McTell. Maar waarom was die niet eerder uitgebracht? Het bleek nota bene een outtake te zijn van de plaat Infidels. Tijdens het samenstellen van die elpee destijds, had iemand kennelijk gezegd, weet je wat, die Blind Willie McTell zetten we er niet op. En de rest was er blijkbaar mee akkoord gegaan. Onbegrijpelijk, want als je het nummer hoort vertelt elke noot haast hoe goed dit is.
Er zijn twee instrumenten te horen: Dylan op de piano en ene Knopfler, Mark Knopfler, op gitaar. En het is haast volledig een rustig nummer, op het einde na, dan wordt er pregnanter op de toetsen gehamerd en klinkt de gitaar gejaagder. En dan is er nog de tekst, die tekst. Enfin, luister maar.