Door te dreigen met vertrek uit China heeft Google de partijleiding van de Volksrepubliek een stevige uppercut gegeven. Na een jaar vol privacyzeperds, doet Google eindelijk zijn motto gestand: Don’t be evil (al leidt zijn vertrek nu ook weer niet tot zoveel bedrijfsschade). Iedereen juicht. Stel nu dat andere bedrijven, wier systemen ook zijn gehacked, volgen? Dat zou nog eens een fraaie overwinning kunnen worden voor het vrije woord. Alleen al de reputatieschade?
Nu we toch allemaal aan het juichen zijn, laten we dan ook even kijken hoe heter in de keurige democratieën aan toe gaat. Want we wijzen telkens met het vingertje naar kwaadaardige regimes als Iran en China, maar dat neemt niet weg dat de kiemen voor censuur ook hier worden gelegd.
Neem de keurige democratie Australië. Daar ligt het voorstel op tafel om een filter aan te leggen dat niet alleen kinderporno van het eiland moet houden, maar ook andere content kan blokkeren, zoals informatie over drugs, euthanasie of nogal heftige porno. Saillant is dat de overheid niet wil dat de lijst met de te blokkeren sites openbaar wordt. Australiërs weten dus dat er geblokkeerd wordt, maar niet wat. Ook dichter bij huis staat zo’n kinderpornofilter in de stijgers. In Nederland wordt momenteel aan een lijst gewerkt.
Die filters zijn zeer problematisch. @michonnet schreef onlangs op Sargasso het volgende daarover. Overheden blokkeerden lukraak informatie die zij zelf niet geschikt achtten, maar maakten ook vele fouten tijdens het blacklisting proces. Zo stond op de Australische blacklist een onschuldige website van een tandarts. Ook Nederlandse websites verschenen op de gelekte blacklists. Daaronder een groot aantal reguliere pornografische sites, maar ook een site van een bedrijf dat opleidingen voor heftruckchauffeurs aanbiedt. De samenstelling van de blacklists is dus een heikel punt. De gewenste transparantie staat op gespannen voet met de noodzaak de inhoud van het blacklisting proces en de blacklist zelf niet openbaar te maken. Het proces en de lijst, dat volgens overheden strikte afscherming vereist, is oncontroleerbaar en kan derhalve gemakkelijk tot misbruik leiden.
Een ander geliefd censuurmiddel, dat nu overal opduikt, is het bestrijden van inbreuken op copyright (als u niet voor winst blogt, mag u dit stukje gewoon overnemen, hoor). In de VS kwam vorige week een zaak aan het licht, waarbij een klokkenluider informatie over de uitbuitingspraktijken van Apex Technology Group op een website zette. Die informatie moest vervolgens verwijderd worden vanwege de auteursrechtelijke aanspraken. Het bedrijfsbelang ging boven het maatschappelijke belang, al is het laatste woord hier nog niet over gezegd.
Vrijwel alle West-Europese landen werken aan constructies die auteursrechten moet beschermen. Daar is best wat voor te zeggen, maar in de meeste gevallen zit de zogenoemde function creep al in dit soort sytemen gebakken. Om inbreuken op het auteursrecht op te sporen, moet je monitoren, en als je dan toch bezig bent….
Actie- en onderzoeksgroepen concluderen niet steeds vaker voor niets dat censuur zich op het internet razendsnel verspreidt en het vooral de westerse democratieën zijn die uit naam van moraal en burgerzeden content beginnen te filteren. In april verschijnt hierover zelfs een boek, Access Controlled. Als u besluit dat te bestellen, bedenk dan dat uw bezoekje aan Amazon ook weer voor een half jaar wordt vastgelegd. U weet wel, in het kader van de bewaarplicht die nu in meerdere Europese landen als onconstitutioneel wordt afgeschoten.
Nog een fraai artikel uit The Guardian vindt u hier.
Reacties (5)
De auteursrechtenmafia heeft hierbij een dikke vinger in de pap natuurlijk, en vindt hierbij een natuurlijke bondgenoot in de dictatoriale regimes, die hetzelfde doel op dit gebied hebben: volledige controle op wat mensen zeggen, doen of kopiëren. Daardoor zien we op politiek gebied een beweging ontstaan, die alles wil controleren en filteren.
Volgens mij zijn het Don Quichottes, hoor, waar we niet te veel aandacht aan moeten besteden. Niets anders dan de kloosters, die zich tegen de uitvinding van de ‘duivelse’ boekdrukkunst verzetten. Pas toen men in ging zien, dat op drukpersen ook op grote schaal bijbels konden worden gedrukt, verstomde dat verzet tegen de vooruitgang.
Ooit gedacht dat internet een slagveld zou worden, waar achter de schermen belangen worden uitgevochten?
De metafoor van pedro is aardig. De bijbel kan online. Maar hoe krijg je het nou voor elkaar dat mensen alleen de bijbel lezen en verder niets?
“Door te dreigen met vertrek uit China heeft Google de partijleiding van de Volksrepubliek een stevige uppercut gegeven.”
Ik geloof dat China heel goed zonder Google kan. Nee, voor sommige westerse mensen mag het lijken alsof de terugtrekking van Google uit China heel belangrijk is, maar ik denk dat er weinig Chinezen wakker van zullen liggen. Misschien dat een paar Chinezen hun gmail-account moeten opgeven, maar de Chinese regering zal zich er niet al te druk om maken: ik zie nog geen reden waarom ze dat wel zouden doen.
ja het lijkt mij juist handig voor de chinese overheid als google vertrekt.
@2: je kan ook veel meer boeken lezen dan alleen de bijbel. Meer bijbels betekende in het verleden gewoon meer zieltjes winnen voor je eigen sekte. En wanneer we naar de islamitische fundamentalisten kijken, hebben het nieuwe medium als bekeringsinstrument al aardig ontdekt: zij maken daar al dankbaar gebruik van om zichzelf en hun middeleeuwse ideeën te promoten, beter dan modernere moslims en andere ongelovigen. En dan hoeven we nog niet eens aan de auteursrechtenopkopers te denken, die hun business model uit de jaren 20 van de vorige eeuw maar niet aan kunnen passen en die geld willen blijven verdienen aan artiesten, terwijl ze zelf geen enkel talent hebben, maar wel geld. Heel veel geld, zodat ze de artiesten in hun keurslijf kunnen dwingen en nog meer aan hen kunnen “verdienen”. Verdienen kunnen we dat eigenlijk niet noemen natuurlijk. het is meer uitpersen, van de artiesten en van de consumenten.