Closing Time | Lonesome Valley
Mississippi John Hurt in 1965:
Dat is een lekker potje gitaarspelen…
Kippenvel krijg ik tijdens het nummer Michel. Niet alleen door die geweldige stem. Of door de kwetsbaarheid waarmee ze zingt. En door de kracht die ze daar tegelijkertijd mee uitstraalt. Maar ook om het verhaal áchter Anouk. Terwijl ze daar staat te zingen in de Ziggo Dome, springen de tranen in mijn ogen. Ik denk aan haar optreden in College Tour in november en het, voor haar, onverwachte weerzien met één van de begeleiders uit het kindertehuis waar ze destijds woonde. Dennis, de man met de gitaar. Die iedere woensdag liedjes speelde voor de kinderen uit de groep. En zo Anouk aan het zingen kreeg. Deze Dennis zag wat ze in zich had en hielp haar haar talent te ontwikkelen. Iedereen weet wat daarvan gekomen is. Tussen al die 17.000 mensen in de Ziggo Dome denk ik aan Francis, een meisje uit mijn groep. Een meisje met een ongelofelijk talent, want voetballen kan ze als de beste. Dat weten niet alleen mijn collega’s en ik, dat weten ook haar trainers. Ze speelt als spits in het eerste meisjeselftal. Voetballen doet haar goed. Ze kan er haar energie in kwijt, ze haalt er zelfvertrouwen uit. Ze vindt er haar sociale contacten en ze droomt van een carrière als profvoetballer. Ook al is die klein in het vrouwenvoetbal: voetballen is alles voor haar.
Mississippi John Hurt in 1965:
Dat is een lekker potje gitaarspelen…
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
COLUMN - Op Vette dinsdag, de avond voor Aswoensdag, bereid ik me alvast voor op The 40 day challenge. Ik koop de nieuwe glossy Jezus!, besteed een fortuin aan gedroogde vijgen ter compensatie van mijn suikerverslaving en denk vooral heel veel aan alcohol.
Het is mijn eerste keer en ik word aangemoedigd door de tientallen appjes die op mijn scherm verschijnen. In de whatsapp-groep ‘Wij vasten’ introduceert een vriendin mij als ‘Judy: lag naast mij in de kraamkliniek en sindsdien zijn we vriendinnen. Werkt bij MinBZK, woont in A’dam en is dol op kaaskantjes en chocoladekoeken van AH.’ Een treffender omschrijving van mijn persoonlijkheid kwam ik zelden tegen. Ik pas er meteen mijn LinkedIn-profiel op aan.
Hardlopen kan ik zonder Evy of anderen – ik houd mijn Moves trouwens in het geheel niet bij-, van de Sleep cycle analyzer lig ik wakker en het buisje speeksel ter verificatie van mijn DNA heb ik nog steeds niet naar 23andMe gestuurd. Maar om te vasten lijkt een lifestyle-app me onmisbaar. Bovendien zullen mijn gegevens uitlekken dan wel doorverkocht worden, wat in dit geval gunstig is. Dus ik ga naarstig op zoek.
Het aanbod in de App-store blijkt beperkt en vooral Amerikaans. Ik kies de 40 days lent observance tracker, een spuuglelijke app met kunstgras en rode paaseitjes, maar met voldoende vakjes voor al die zaligheden waarvan ik me de komende tijd zal gaan onthouden (grappig detail: drugs mogen kennelijk wel). De prayers vervang ik door yoga en sport. Voor elk glas frisdrank gaat tien cent naar een goed doel.
Maar commercieel wordt vasten verder nog niet uitgebaat en dat verbaast me. Honger maakt hebberig, berichtte de Volkskrant vorige week, en die koopgulzigheid beperkt zich niet tot etenswaren. Dat veel mensen in westerse landen lijnen, kan volgens de onderzoekers best eens leiden tot extra ongeplande aankopen.
Pas als vrienden hun verbazing over mijn vastvoornemens laten blijken, dringt tot me door dat niet heel Holland vast. Een beetje gezondheidsbewuste hipster doet het tegenwoordig, leek me. De superfoods waren bij de Appie niet voor niets in de Bonus.
Het zou nog een jaar duren voordat de commercie er bovenop sprong. ‘Maar liefst de helft van de Nederlandse volwassenen heeft dit jaar gevast. De economie is daardoor in het eerste kwartaal met ruim 10 procent gegroeid ten opzichte van het laatste kwartaal van 2015’ (bron: Maria Magdalena! Paasspecial 2016).
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Charlie Parker en Dizzy Gillspie in 1952 samen op de Amerikaanse televisie:
DAT is pas jeugdsentiment.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Om een beetje in de country-sfeer te blijven, vandaag ‘Girl from the North Country’, in de verzie (samen met Johnny Cash) zoals die op Bob Dylans ‘çountry-album’ Nashville Skyline verscheen.
Wilde ik gisteravond nog in mijn bier huilen, vanavond is het tijd om de jankende kat tevoorschijn te halen:
Deze versie, van Gram Parson en Emmylou Harris (afkomstig van het album Grievous Angel), vind ik persoonlijk de beste.
Maar het nummer is, sinds de Everly Brothers het in 1960 voor het eerst opnamen, natuurlijk eindeloos gecoverd. Het meest succesvol door ‘hardrock’-band Nazareth. Maar die versie raad ik niet aan.
Je krijgt er zin van om in je bier te huilen:
De versie van The Cramps klinkt anders, maar niet verkeerd:
MEDEDELING - ‘All things must pass’, zong George Harrison ooit op zijn eerste solo-album. Doe Maar kwam met ‘Alles gaat voorbij’. En The Doors zongen over ‘The End’ (inclusief reusachtige slang – vraag me niet waarom).
Waarom deze thematiek voor een zondagse Closing Time?
Omdat ik binnenkort stop als hoofdredacteur van Sargasso.
Bestuur en redactie zijn al een tijdje op de hoogte en ik vond het tijd worden om ook de lezers te informeren. Van de ene op de andere dag verdwijnen, is ook weer zo iets…
Leonard Nimoy (Spock) overleden, 83 jaar.
Nieuwe studie: risico schade alcohol vele malen groter dan andere drugs. Uitgaande van normale doses is alcohol zelfs 100 keer gevaarlijker dan cannabis.
Via WashingtonPost
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.