Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Vandaag is het precies 95 jaar geleden waarop de eerste Internationale Vrouwendag werd gevierd. Inmiddels hebben wij, vrouwen, kiesrecht gekregen, hebben we recht op betaald werk, mogen we na ons huwelijk blijven werken en hebben we recht op abortus. En toch is het belangrijk dat er nog altijd wordt stilgestaan bij de Internationale Vrouwendag.
Toegegeven, in Nederland hebben vrouwen het relatief goed. Als je tenminste niet meetelt dat Nederland 16e staat (onder Burundi, Namibië en Zuid-Afrika) op de Global Gender Gap Index. Om maar iets te noemen. Maar om te zeggen dat een Vrouwendag niet nodig is, of zelfs begint over een Mannendag, dan mis je wat informatie.
Ik heb een tijd in Spanje gewoond, waar het in de nieuwsberichtgeving normaal is dat een man wordt “vermoord” en een vrouw “haar leven verliest” (alsof dat haar eigen schuld is). Het geweld binnen een relatie is daar enorm hoog en vrouwen worden niet zelden doodgeslagen door hun (ex-)partner. De (officiële) cijfers van dit jaar alleen al: 19 vrouwen zijn vermoord door hun partner. En dat is 1 land.
Ook in Nederland zijn de slachtoffers van (ex-)partnergeweld veelal vrouwelijk en als er doden vallen, dan zijn dat over het algemeen vrouwen. De cijfers: jaarlijks ongeveer 50 doden, waarvan 44% vrouwen, 28% kinderen, 28% mannen. Nog meer cijfers als het gaat om geweld tegen vrouwen: 1 op de 10 Nederlandse vrouwen is ooit in haar leven verkracht.