KRAS | Witte mensen trollen

Er is een boek verschenen van een zwarte mevrouw die witte mensen trolt met hun white privilege. Mensen winden zich daarover op. Ze vinden het hypocriet dat ze collectief op hun huidskleur worden aangesproken door iemand die daarmee het punt wil maken dat het niet leuk is om op je huidskleur aangesproken te worden. Een enkele witneus proeft alvast het woord 'racisme' op de tong met het oogmerk zichzelf tot benadeelde partij te benoemen. Maar waarom zou hypocrisie een white privilege moeten wezen? Zwarte mensen hebben ook recht op hypocrisie. En op racisme, als we dan toch de minder fraaie menselijke eigenschappen aan het redistribueren zijn. Mensen zullen altijd wel manieren vinden om elkaar in hokjes in te delen en vervolgens uit te leggen waarom hun eigen hokje meer deugt dan het andere. De aard van het hokje is het teken des tijds.

Door: Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten
Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Dieven en handelaren

In het bordspel Kolonisten van Catan bestaat een figuur die ‘De handelaar’ heet. De speler kan hem inzetten om een ander grondstoffen afhandig te maken. In de Griekse mythologie was Hermes de beschermheer van de dieven én de handelaren. Ik wil maar zeggen: diefstal en handel zijn traditioneel een glijdende schaal. Het kan dus best zijn dat VVD-voorzitter Henry Keizer oprecht meent slechts een eerbare of nou ja, vooruit, gewiekste handelaar te zijn.

Vandaag sjokt half Nederland over een of andere vrijmarkt, in de hoop voor een prikkie iets op de kop te tikken waarvan de verkoper de waarde niet goed kent. Niemand biedt meer dan ervoor gevraagd wordt uit vrees de verkoper tekort te doen. Hermes is nog altijd de meest voor de hand liggende beschermheer van alle Nederlanders.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Quote du Jour | Combating Holocaust Denial

“This is a huge resource for combating Holocaust denial. The German national authorities were never given access to the archive by the allies after the war. All of this has never seen the light of day.”

Onderzoeker Dan Plesch over het belang van de holocaust-archieven van de VN, die nu pas voor het publiek open gaan. Dat het bestrijden van holocaust-ontkenners daarvoor een argument zou zijn, is eigenlijk diep triest.

Foto: brett jordan (cc)

Oude bekende

COLUMN - Al twee maanden was ik zo moe dat ik vrijwel elke dag een middag- of avonddut nodig had en niet langer dan drie minuten op mijn benen kon staan. Het vrat aan me. Had ik nu alwéér iets, na de MS, de hersenbloeding en de borstkanker? Na weer zo’n dag dat ik bijzonder wankel was geweest, belde ik de huisarts voor een algehele check-up. Daarna dook ik voor de zoveelste keer met een boek in bed.

Ik wilde niet opnieuw ziek zijn. In stilte nam ik me voor: als het wéér kanker is, laat ik me ditmaal niet behandelen. Er zijn immers grenzen.

Onderwijl speelde iemand plukbas op een spier diep in mijn middenrif, een paar uur achter elkaar. Die spier had duidelijk de hik: kramp, loslaten; kramp, loslaten. Poek… poek… poek…

Ineens ging me een licht op. Verhip – dat kénde ik. En had ik de laatste weken niet al een paar keer gemerkt dat ik mijn ogen ineens totaal niet kon focussen? En waarom brandden mijn voeten en enkels de laatste tijd zo?

Verdomd. Het was de MS, ik had een nieuwe aanval – de eerste sinds 2001. Toen ik er eenmaal op ging letten, wist ik het zeker. Slappe benen. Spieren die hun spanning niet konden vasthouden en na tien seconden overgingen in gehakkel. Een knie die bij het minste of geringste knikte. Te makkelijk mijn evenwicht verliezen. Een voorvoet die ineens op de grond klapte in plaats van zich netjes af te wikkelen. Idioot veel moeite hebben om overeind te komen. Armen die elk gewicht al teveel vinden, en dan ijverig gaan bibberen.

Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Brexit mediastrategie

Je moet het ze nageven, leep zijn ze wel, die Brexiteers. Ze verlieten de EU vanwege de nadelen. De voordelen wilden ze houden. Toen Brexit een feit was, sorteerden ze onmiddellijk voor dat ze niet gestraft mochten worden voor hun Alleingang. En ja hoor, nu de eerste voordelen dreigen weg te vallen, roepen ze: we worden gestraft!

Read my lips: zo gaat Theresa May de verkiezingen winnen. Eerst boos op de EU vanwege de opgelegde nadelen, straks vanwege de afgepakte voordelen. De permanente staat van verontwaardiging is de nieuwe identiteit van Engeland. Heel grappig allemaal, maar we hebben straks wel een nucleair bewapende Basil Fawlty aan de overkant van het Kanaal.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Degenkrab bedreigd door de medische industrie

Het bloed van de Degenkrab is een, vooralsnog, onvervangbaar ingrediënt voor de productie van bepaalde medicijnen. En dus worden er ieder jaar van 500.000 degenkrabben het bloed afgetapt. De vangst door de farmaceutische industrie is de afgelopen 20 jaar bijna verdievoudigd. Dat heeft logischerwijs effect of de populatie:

When a species is impacted on land, it’s easy to see the effects. When the adverse effects occur under water, we don’t really know about it—or don’t really care. It’s why we used to dump garbage and toxic chemicals into the water. What happens under water stays under water.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weer een hand modder

COLUMN - Sommige tv-series horen verplichte kost te zijn, zoals 13 Reasons Why, dat deze maand op Netflix verscheen. We volgen twee scholieren, Hannah en Clay; Hannah heeft zojuist zelfmoord gepleegd. Op een aantal cassettetapes heeft ze toegelicht hoe ze tot haar beslissing kwam. De doos met tapes reist langs vrienden en schoolgenoten van Hannah: elk van hen leverde een bouwsteen voor haar besluit. De serie volgt Clay vanaf het moment dat de doos bij hem is beland.

Ja, het is een tienerdrama. Nee, Hannah ziet soms niet dat vrienden haar in de steek lieten of vals naar haar uithaalden omdat zijzelf óók enorm in de knel zitten. Ja, het is veel wat Hannah in een jaar tijd voor de kiezen krijgt. Maar ook: het is allemaal bloedserieus wat er gebeurt; veel ervan is dagelijkse kost voor scholieren. Pestkoppen op school, meisjes die permanent op hun uiterlijk en op hun gedrag beoordeeld worden, jongens die ‘verder’ willen gaan, intimidatie, buitenbeentjes die de pineut worden, slut shaming, vriendschappen die verbroken worden, school-wc’s die met seksuele intimidaties zijn beklad.

En vooral: ouders en docenten die geen benul hebben hoe het leven van hun kinderen er in de praktijk uit ziet. Zelfs nadat ouders en docenten, verontrust door Hannahs dood, bezorgde gesprekken met hun kroost willen aanknopen, gaapt er een afgrond van onbegrip achter elke goedbedoelde vraag. Langzaam maar zeker verliest Hannah alle moed.

Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Doctorandus Dinopymel

Persoonlijk ken ik Doctorandus Dinopymel alleen van naam, vanwege de column die hij al meer dan dertig jaar heeft in … (en nu niet allemaal meteen Elsevier roepen, want er zijn heus wel meer media waar je dezer dagen als jichtige testosterongehandicapte je keutel kwijt kunt). Enfin, al heb ik hem nooit ontmoet, ik meen hem dus toch een beetje te kennen en verheug me altijd op zijn voorspelbare column wanneer er iets gebeurd is dat hem ontrieft.

Enfin, er was dus een links meisje dat van zich afgebeten had. De doctorandus hapte naar adem. Hij wilde een inhoudelijk repliek schrijven over hoe bedreigend het meisje was voor zijn vertrouwde wereld, maar zijn gedachten bleven steeds hangen bij het woord ‘meisje’ en daar had zijn brein andere associaties bij. Dat kon je zien aan zijn stukkie. Het is natuurlijk niet helemaal netjes, maar ik lag onder de tafel van het lachen bij het onbeholpen vertoon van geile verontwaardiging.

KRAS | Pasen

Net als homorechten is Pasen bij een deel van Nederland vooral in beeld als stok om moslims mee te slaan. Verder staat het feest vooral voor een bepaalde samenstelling van het ontbijtmenu en een dagje langs de meubels of andere kekke spulletjes sjokken in het verveelwalhalla. Geen wonder dat Kees van der Staaij via Twitter liet weten kamervragen te overwegen over de paashypocrisie van PVV en VVD.

Als zelfs Kees het niet meer trekt, naderen we het moment meer dat christenen actief gaan voorstellen om tweede pinksterdag in te ruilen voor het suikerfeest. Gewoon om de haatzuchtige heidenen te zieken.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Een man en zijn verzameling

COLUMN - De man verzamelde pennen. Hij had er al meer dan honderdduizend. Zijn vader was ermee begonnen. En hij was ermee door gegaan. Valerio gaf hem vier pennen, die hij allemaal nog niet had. De belangrijkste pen was een pen in de vorm van een bloem met roze blaadjes. Ik herkende de pen. Dit was dezelfde pen waarmee Remco Campert de standen en uitslagen van de Scrabble-wedstrijdjes noteert die hij met zijn geliefde speelt.

Ik schatte de man iets jonger dan Remco Campert. ‘U woont eigenlijk in een etuit’, zei Valerio. ‘Ja, zo zou je het kunnen zeggen’, zei de man. Waar je ook keek, hingen pennen. Aan de muur en aan het plafond. In elke kamer en elke gang. Overal pennen. En al die pennen kregen ook nog een plekje in de digitale database. Op een oud computertje beschreef en nummerde de man elke pen. Alle meer dan honderdduizend.

‘Elke pen heeft een verhaal’, zei hij glunderend toen Valerio hem vroeg wat er zo bijzonder was aan zijn verzameling. Hij liet een veer zien met een pennenpunt. Gemaakt door een zesjarig meisje. ‘Dat is toch ongelooflijk!’, zie hij, met een twinkeling in zijn ogen. Het hield hem vitaal, deze verzameling.

Vorige Volgende