Kunstenaar Peter Buggenhout creëert objecten die gewoon ‘zijn wat ze zijn’ en niets hoeven te representeren. Zijn sculpturen zijn gemaakt van materialen die zonder enige waarneembare logica zijn samengebracht. Hij gebruikt wat voorhanden is. Zo biedt de tentoonstelling Second Sight in de Projektenzaal van Kunstmuseum Den Haag een voorproefje van de foot print die ons industriële heden achterlaat. [caption id="attachment_349374" align="alignright" width="206"] Gorgo #27, 2012 (Foto: Dirk Pauwels)[/caption] Buggenhouts kunst is een ode aan de menselijke creativiteit. Hij gebruikt een rijke schakering van zowel kleurrijke, vrolijke als sombere, donkere dimensies die als het ware door de blender worden gehaald om zo tot een nieuwe werkelijkheid te komen. Beeldend uitgedrukt is cultuur de enorme pletwals die onze wereld van orde voorziet door een heleboel dingen naast zich aan de kant weg te drukken. De pletwals laat naast zich, links en rechts een enorm massa puin achter: ideeën en goederen die ons niet meer dienstig zijn. Als we de bergen puin bekijken, moeten we ons afvragen in hoeverre een systeem heilbrengend is. —Peter Buggenhout, 2001 [caption id="attachment_349373" align="alignleft" width="200"] I am the tablet #9, mixed media. (Foto: Dirk Pauwels)[/caption] In de esthetiek van puin en afval ziet Buggenhout het tegengestelde van ideologieën en utopieën die ons de valse hoop geven op eindeloos beschikbare grondstoffen en grenzeloze groei. In zijn sculpturen versmelt het afval van de grootschalige industrie met de restanten van massaproductie en consumptie – dingen die onze samenleving systematisch uit haar gezichtsveld bant. Peter Buggenhout (1963) studeerde in Gent, waar hij nog steeds woont en werkt. Hij begon zijn carrière als schilder maar werkt sinds 1996 als beeldhouwer. Met de expositie 'Second Sight' vertoont Kunstmuseum Den Haag tot 24 november een selectie van zijn werk.
Asaf Avidan is een 43-jarige Israëlische singer-songwriter die hier een aardig deuntje moderne countryfolk neerzet. Hij doet zelfs denken aan Gregory Alan Isakov.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Wat is dat toch met rapporten over seksueel misbruik door Hamas (en aanverwante organisaties) op 7 oktober bij hun aanval op Israël? Steeds als er nieuws is, blijkt er toch weer weinig van te kloppen. Het begon met Israëlische beschuldigingen, maar die werden vrij snel grotendeels doorgeprikt als afkomstig van de orthodoxe lijkenverzamelingsorganisatie Zaka. Verhalen als veertig baby’s met afgehakte hoofdjes hangend aan een waslijn, een baby in een oven en een moeder bij wie de buik was opengesneden om er de foetus uit te halen, bleven niet heel. Net zomin als de de dame die een Israëlische commissie van onderzoek opzette, Cochav Elkayam-Levy. Ze slaagde er niet in bruikbare getuigenissen te verzamelen. Bovendien bleek ze een vroegere woordvoerder van het Israëlische leger te zijn geweest.
Dan was er een uitgebreide reportage van de New York Times, maar die is intussen ook alweer afgebrand. De maker ervan was een Israëlische filmmaakster, Anat Schwartz, samen met haar neefje Adam Sella en redacteur Jeffrey Gettleman. De Times was er zeer over te spreken, maar intussen wordt er intern overlegd of het stuk niet teruggetrokken zou moeten worden. Het was al mis aan het begin met ene Gal Abdush, die gedood werd en in half ontklede staat werd aangetroffen. Ze werd daarom opgevoerd als zijnde verkracht, iets wat haar familie in alle toonaarden steeds heeft ontkend en blijft ontkennen. Wat ook niet hielp is dat de eindredacteur van de NY Times, Joe Kahn, het stuk uitbundig had geprezen, terwijl het nu door tegenstanders een schoolvoorbeeld van de ”vooringenomen standpunten” van de krant wordt genoemd. Het werd intussen duidelijk dat Kahns vader redacteur is geweest van CAMERA (Committee for Accurracy in Middle East Reporting and Analyssis), een verlengstuk van de Israël-lobby met een dito hasbara -karakter, wat zoveel wil zeggen as dat het niet zo nauw werd genomen met de waarheid zolang Israël er maar gunstig vanaf kwam. De zoon zou daar wat van mee hebben gekregen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Infinity Song is a Soft Rock band uit New York die bestaat uit vier broers en zussen: Abraham, Angel, Israel en Momo Boyd.
Ze komen uit een muzikale familie: hun ouders waren de oprichters van het Boys & Girls Choirs van Detroit en voedden hun kinderen op met een muzikaal dieet van classical, gospel and jazz, zoals Pat Methany, Marvin Gaye en The Winans Family.
In 2016 werd de groep gecontracteerd door niemand minder dan Jay-Z voor management- en productiebureau Roc Nation. Hij gaf hen mee dat ze vooral zichzelf moeten blijven.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De kapel van Brass Against blaast hier even een partijtje Led Zeppelin weg.
Het helpt natuurlijk wel dat ze een eersteklas zanger als Michael Cunio voor dit nummer hebben weten te strikken.
Flamenco van achter de draaitafel. Levert dat iets lekkers op? Jazeker! Alleen de castagnetten ontbreken nog.
Belah en Pitty Bernad zijn beiden al meer dan tien jaar dj. In 2022 besloten ze om samen hun voorliefde voor traditionele Spaanse muziek te combineren met hun elektronische skillsets.
De Beatles, dat zijn voor velen van ons toch een beetje belegen rockidolen. Daar luisterden je (groot)ouders naar, in de jaren ’60 en ’70.
Desalniettemin hebben ze een hoop prima rocknummers gemaakt, die ook nu nog goed vallen aan te horen.
Jazzpianist Brad Mehldau’s interpreteert regelmatig nummers van Radiohead op de vleugel. Ik weet niet of ik er uren naar zou luisteren, maar dat heb ik vrijwel altijd met jazz:
Het ontaardt doorgaans in gepingel dat op de zenuwen werkt.
Het zal niemand verbazen dat Shani Diluka een klassiek getrainde concertpianiste is. Haar meest recente album draait om Prousts romancyclus À la recherche du temps perdu.
Hier covert ze elektropopduo Daft Punk.
Er zit iets vervreemdends in een onschuldig ogend kindvrouwtje dat dingen roept als: “I want to f*ck you like an animal”. En dat roept dan weer artistieke spanning op.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
