Bush Update

De immer guitige en fris ogende wereldleider George Walker Bush is vandaag begonnen met een vijfdaags bezoek aan de EU. Voorafgaand aan zijn aankomst in Brussel vandaag, het epicentrum van de Unie, heeft hij een plekje in zijn drukke agenda ingeruimd voor een interview met de Belse staatstelevisie. Wie enkel Texaanse spierballentaal voorspelde, komt op voorhand al bedrogen uit. De president sprak ondubbelzinnig zijn voorkeur uit voor een diplomatieke oplossing in het conflict met Iran. Bush wil graag op een positieve manier de banden met Europa aanhalen en weet dat zijn federale staten en het allegaartje hier op het continent tot elkaar zijn veroordeeld. In zijn wekelijkse radiorede verwoordde hij het als volgt: “America and Europe are the pillars of the free world. We share the same belief in freedom and the rights of every individual, and we are working together across the globe to advance our common interest and common values.” Alhoewel dat natuurlijk wel ietwat veel eer is voor een unie met landen als Duitsland en Frankrijk, toont Bush’ een begenadigd politiek analist te zijn met een duidelijke agenda, die van de individuele vrijheidsrechten. Ik wijs de lezer graag op het verschil met aan de ene kant de Duitse Bundeskanzler Schroeder die Poetin prijst om zijn democratische gezindte (vandaag in de pampieren NRC gelinkt aan de oliebanden tussen Duitsland en Rusland) en aan de andere kant Dubya die niet zal aarzelen om Poetin op diplomatieke edoch ongetwijfeld duidelijke wijze aan te spreken op dubieus anti-democratisch gedrag.

Dergelijke positieve ontwikkelingen ten spijt zijn thuis de liberale lippen, onder aanvoering van de onvermijdelijke New York Times, bezig met hun gebruikelijke gezeur. Een voormalig vertrouweling van de president, Doug Wead, heeft de krant enkele vertrouwelijke gesprekken toegezonden die buiten medeweten van Bush zijn opgenomen in de periode 1998-2000. De gesprekken doen de nodige stof opwaaien, maar uiteindelijk onderstrepen ze het grootse karakter van de president. Zo geeft hij impliciet toe weed te hebben gerookt (niet inhaleren is voor mietjes), maar vindt hij het onzinnig om zoals Al Gore daar heel open over te zijn. “Baby boomers have got to grow up and say, yeah, I may have done drugs, but instead of admitting it, say to kids, don’t do them.” Voor de jeugd zijn zulke ambivalente signalen verwarrend en Bush is zijn voorbeeldrol wel toevertrouwd. Wead heeft de gesprekken opgenomen in staten waar de wet het stiekem opnemen van gesprekken niet verbiedt. De vriend van de president was naar eigen zeggen pas van plan om na zijn overlijden de tapes te openbaren, maar doet het nu toch maar vanwege de grote historische waarde. Toevallig brengt hij binnenkort trouwens een boek uit over jeugdjaren van Amerikaanse presidenten…..

Het zij de president gegund dat hij het gekrakeel over de tapes eventjes niet van dichtbij hoeft te volgen. Van die journalistieke relletjes zal hij zijn buik onderhand wel vol hebben. Eerst ging het erover dat de regering tamelijk onschuldige voorlichtingsbudgetten verstrekte aan journalisten. En daarna volgde de rel over de accreditatie van Witte Huis-correspondent Jeff Gannon. Nadat deze journalist de president had gevraagd hoe hij toch kon blijven werken met de democraten “who seem to have divorced themselves from reality”, doken talloze anti-Bush bloggers zich op het verleden van Gannon. Zij schuwden niet om de meest persoonlijke informatie over de kale journalist openbaar te maken zoals zijn seksuele verkeerde gekantheid en zelfs zijn echte naam (James Guckert). Het zou vreemd zijn dat iemand die homosuele pornosites als ‘hotmilitarystud.com’ runt en zijn eigen vlees aan de medeman aanbiedt onder de nickname ‘bulldog’ toegang krijgt tot de president, zo redeneren gefrustreerde journalisten die al 20 jaar op de wachtlijst staan met het voornemen om de president onheus te bejegenen tijdens zijn persconferenties. De hele blogosphere smult ervan en eist dat de mainstream media iets doen met dit verhaal. Jon Stewart probeert een wit voetje te halen bij deze onbetrouwbare, subjectieve huis, tuin en keuken-journalisten en wijdt er ruim bemeten voorspelbare grappigheid aan. De NYTimes doet nog een duit in het zakje en meldt: “Even the Nixon White House didn’t do anything this creepy. It’s worse than hating the press. It’s an attempt to reinvent it.” Toe maar wat een grote woorden. Enne, alsof de grote media het bericht niet oppikken! De wereld staat in brand, de terroristen staan klaar om onze vrijheid kapot te bombarderen en deze zogenaamde journalisten gebruiken hun grote verontwaardigdheid voor interne beroepsdiscussietjes. Als ze nou eens hun eigen criterium van ‘hoor ende wederhoor’ zouden in acht nemen, dan zouden ze van Guckert/Gannon zelf kunnen horen hoe de vork in de steel zit. Die alias is gewoon genomen omdat Gannon zoveel makkelijker te spellen is dan Gukerd.