Brief aan Laura Dekker

Beste Laura,

Als ik het goed heb begrepen heb jij gisteren je rondje om de wereld voltooid. Je bent dus officieel de jongste persoon die ooit solo rond de wereld heeft gevaren. Gefeliciteerd daarmee. Wat mij betreft ben je echter méér dan dat. Je bent vermoedelijk ook de irritantste persoon die ooit een rondje wereld heeft gedaan.

Ik weet het wel, je bent pas zestien. Toen je aan je reis begon was je veertien of vijftien. Dat is precies de reden dat ik me had voorgenomen geen brieven aan je te schrijven. De reden dat ik dat nu toch doe, is dat er een stuk van jouw hand in de Volkskrant verscheen. Dat wil zeggen, een vertaling van wat je zelf op je blog hebt geschreven. En van dat stuk Laura, werd ik echt pischagrijnig. Ik bedacht toen dat als je groot genoeg bent om zulke stukken de wereld in te slingeren, je ook groot genoeg om een brief terug te ontvangen. Bij deze dus.

Je schreef onder andere:

De Nederlandse overheid is niet gemakkelijk voor me geweest. Sinds mijn 13de jaar, toen ik onbedoeld in de belangstelling kwam, is mijn leven compleet overhoop gegooid door de Kinderbescherming en de Jeugdzorg. Van een fijne kindertijd werd ik door die instanties in een volwassen wereld gegooid. En die wereld was niet bepaald leuk voor mij.

Weet je wat hier zo irritant aan is, beste Laura? Dat je slachtoffertje speelt. Nu heb ik sowieso al een hekel aan mensen die zichzelf zielig vinden, maar zéker als ze eigenlijk juist heel verwend zijn. En dat ben jij Laura. Jij bent verwend. Weet je waarom? Omdat je een Nederlands paspoort hebt. Door dat papiertje heb je oneindig meer kansen in het leven dan in het grootste deel van de rest van de wereld. Zo word je als Nederlands meisje bijvoorbeeld in staat gesteld om van je 5^de tot je 18^de naar school te mogen. Er zijn wereldwijd miljoenen kinderen die een moord zouden doen om ook maar een week naar school te mogen.

Ik weet wel dat je school stom vindt, dat vindt ieder kind. Dat is dan weer precies de reden dat we de leerplicht hebben. Je hebt maar gewoon te gaan. Het idee is dat als je dan later groot bent, je begrijpt waarom je vroeger naar school moest, en dat je blij bent met het onderwijs dat je hebt genoten. Onderwijs dat ondanks alle verhalen behoort tot de wereldtop.

Maar jij en je vader – wat natuurlijk eigenlijk nog veel erger is, laat hem de brief ook even lezen! –, vinden dat er voor jou andere regels gelden. Want jij vindt zeilen leuk. En dan ben je opeens heel anders dan de rest van Nederland, en moet alles wijken. En als iemand je dan herinnert aan de leerplicht, noem je dat ‘een angstige en traumatische ervaring’ en verander je in het kleine kind dat in de supermarkt op de grond ligt te krijsen omdat mama geen chips wil kopen. In het my sweet sixteen-meisje dat de verkeerde kleur Mercedes van haar vader krijgt. In het zeikerige zeilmeisje dat haar Nederlandse vlag strijkt als ze hoort dat ze bij terugkomst weer naar school moet.

Weet je wat jij eens moet doen Laura? Je moet eens aan Mauro uitleggen hoe zielig je bent. Hoe zwaar je het hebt gehad met de Nederlandse overheid. Vertel hem eens over al die nachtmerries die je ‘waarschijnlijk je leven lang zullen achtervolgen’. In mijn brief aan hem was ik dan misschien wel hard voor hem, maar dat wil niet zeggen dat zijn verhaal niet schrijnend is. In ieder geval schrijnender dan jouw verhaal, lijkt me zo. Maar dat zul jij wel anders zien.

Groeten,

Boudewijn.