Bespiegeling bij een ziekenhuismaaltijd

COLUMN - In een ziekenhuis in Ede zijn ze de maaltijden anders gaan aanpakken. Op aanvraag en naar de wens van de patiënt. En dat is een goede zaak.

Ik zou nu laconiek kunnen melden dat hierboven mijn avondmaaltijd van afgelopen woensdag te zien is. Maar laat ik, voor degenen die het allemaal niet via Twitter gevolgd hebben, eerst even melden dat ik die dag  weliswaar inderdaad enkele uren aan de hartbewaking heb gelegen, maar dat het allemaal nog redelijk mee bleek te vallen en dat ik dezelfde avond alweer naar huis mocht–weliswaar met de oekaze het de komende tijd echt héél rustig aan te doen. Het was flink schrikken hier in Huize Eetschrijver, dat wel.

Maar die maaltijd dus. De bovenste foto toont hem zoals hij voor mijn neus werd gezet. Het is “baconburger met spinazie en aardappelen”. Van de bacon was totaal niets te bespeuren en de burger was qua smaak en structuur eetbaar, maar meer ook niet. De spinazie was tot snot gekookt. De aardappelen waren eerlijk gezegd best lekker. Gelukkig maar. Ik had ook nog een toetje moeten krijgen van vla met mokkasaus, maar dat waren ze vergeten. Ik heb ze er maar niet aan herinnerd.

Ziekenhuiseten, het is een schrikbeeld. Je ligt daar en je hebt alle opkikkers nodig die je krijgen kunt, maar van het voedsel word je doorgaans beslist niet vrolijk. Het is natuurlijk ook moeilijk, logistiek en budgettair. Het Flevoziekenhuis, waar ik de dag doorbracht, heeft het allemaal uitbesteed aan een externe cateraar. Ze proberen er iets van te maken en op mijn afdeling was zelfs een restaurantje. Maar dat blijft verpakking.

In het Gelderse Vallei Ziekenhuis in Ede gaat dat anders, las ik de volgende dag in mijn dagblad. Daar hebben ze gekozen voor een patiëntvriendelijke aanpak met een à-la-cartemenu en twaalf uur per dag roomservice. Trek in een smoothie of een broodje kroket? Gewoon even bellen en het komt eraan. Desgewenst kan het gezin met de patiënt meeëten. Het ziekenhuis, dat de maaltijden zelf bereidt in een moderne luxekeuken, meldt erg tevreden te zijn over de resultaten: sinds ze er in november mee gestart zijn, wordt er in tegenstelling tot voorheen nog amper eten weggegooid.

De volgende dag stond er al een lezersbrief in de krant, van ene Marjoleine Klapwijk die zich “leefstijlcoach” noemt. Lekker was dat: bouwvakkers die nu ook al in het ziekenhuis dagelijks als tussendoortje een broodje kroket naar binnen werken. Konden ze als ze weer aan de slag waren zeker weer op kosten van de baas af gaan vallen. En straks moesten we dan weer investeren in extra grote bedden, allemaal op gemeenschapskosten.

Tja, die coaches. Het is geen beschermd beroep en iedereen mag zich zo noemen zonder dat je er ook maar iets voor hoeft te weten. Het zal coach Klapwijk dan ook wel niet bekend zijn dat vrijwel iedereen in een ziekenhuis gewicht verliest en dat het over het algemeen een grote zorg is hoe herstellende patiënten weer op gewicht kunnen komen. Nee, gewoon weer lekker de pavlovreactie: kroketten? Oei! Slecht! Wat doet de regering?

Ziekenhuiseten oude stijl, je wenst het niemand toe. Maar voor coach Klapwijk maak ik graag een uitzondering.