Aan de ene kant vind ik die consternatie over het salaris van topmanagers gezeur. Die typisch kleinzielige afgunst van de mensen die daarover klagen is mij vaak een doorn in het oog. Hetzelfde soort jaloezie ligt overigens vaak ten grondslag aan het afgeven op een Groot Schrijver in de Nederlandse letteren.
Aan de andere kant: ze kunnen ook overdrijven. Nu hoor ik net weer bij Harry Mens, dat buitenlandse miljonairs zoals Moberg kunnen rekenen op een speciale fiscale regeling, waardoor ze over de eerste dertig procent van hun topinkomen geen belasting betalen. Daarnaast betalen ze in Nederland nul procent belasting over hun tegoeden, of die nu op een Nederlandse bank staan of elders, en mogen ze ook nog eens allerlei kosten, bijvoorbeeld voor een peperdure internationale school voor hun kinderen, aftrekken.
Volgens mij zijn al die kosten voor het leven in Nederland al verdisconteerd in het topsalaris van die topmanagers, topsporters enzovoort. Die cadeautjes van de fiscus komen daar nog eens bovenop. En dat in een tijd van schrappen en bezuinigen. De verhoudingen zijn een beetje zoek.
Reacties (6)
Hoe herken je het verschil tussen jaloezie en een gevoel van onrecht??
Ik vind de inkomensverschillen in de wereld/nederland veel te groot. Niet alleen tov mensen die meer verdienen dan ik, maar ook tov mensen die minder verdienen.
Kijk ze krijgen vreselijk veel en daarom zullen ze wel verschrikkelijk goed zijn. Zo moet je het zien en nou verder niet zeiken.
Morgen is er weer een dag en die gecancelde medicijnknaak moet ook betaald worden door de werkende mens.
Tja, je hebt neuzelen en neuzelen. Moberg verdiend veel en mensen gaan neuzelen als er ondertussen 440 man het bedrijf uitmoeten en de heer in questie nog niets heeft laten zien.. Die belastingregels doen me paf staan trouwens, wist niet dat dat er bij geregeld was ..
Dat mensen veel geld VERDIENEN daar heb ik in principe geen probleem mee. Ik wil hierbij wel de nadruk op de capitalen leggen. Topmanagers krijgen vaak gewoon veel geld en allerlei voordelen. Daar staat vaak niets concreets tegenover.
Gorg: dat die medicijnknaak “door de werkende mens” betaald moet worden, is onzin. Niet de ziekenfondspremie gaat ervoor omhoog, het eigen risico gaat omhoog.
Eerst even nadenken is soms best handig…
Allereerst: Ahold is niet hetzelfde als Albert Heijn…
Moberg verdient veel. Heel veel. Zijn bijdrage aan de belastingkas is dan ook enorm. Minder dan sommigen graag zouden zien, maar heel veel meer dan dat van menigeen die zit te miepen over de medicijnknaak. Overigens, over ziekten gesproken: wedden dat Moberg zich niet één keer ziek zal melden gedurende zijn ambtstermijn, maar dat terzijde.
Dat de gouden handdrukregelingen zijn ingetrokken kan ik overigens alleen maar toejuichen. Ik vind dat management naar prestatie beloond moet worden. Bij wanprestatie geen bonus dus.
Maar voordat mensen weer gaan zeuren over dat topmanagers niet zo heel veel meer in huis hebben dan normale stervelingen…. Noem nou eens één winstgevende multinational met een laagbetaalde top. Eentje maar! En ik bedoel dus ook groter dan IMCA vastgoed (van relatief laagbetaalde eigenaar/managert Eric de Vlieger)
Het zou toch een ideaal concept zijn? Weinig betalen aan je management, om zo goedkoper te kunnen opereren dan de concurrentie. Klinkt als een ijzersterke business-case, maar kan iemand mij dan uitleggen waarom dit nog nooit is gelukt?
Ik denk persoonlijk dat mensen met een dergelijke visie niet het karakter en de ambitie hebben die noodzakelijk is in de wereld van de grote ondernemingen. Te sociaal bewogen zijn om beslissingen te durven nemen die de economische gezondheid van het bedrijf waarborgen (bijvoorbeeld banen saneren). Kortom, geen deugdelijke commerciële bestuurders zijn. Eerder geschikt voor de overheid, of de non-profit sector.
Tegen iedereen die vindt dat ze teveel verdienen zou ik willen zeggen: zit het je dwars, maak dan zelf het verschil. Ik moet altijd gelijk denken aan supporters met zogenaamd meer verstand van voetbal dan de trainer.