Door haar dat krabben fysiek te beletten, had haar dood voorkomen kunnen worden, maar dat durfden haar verzorgers niet meer. Uit angst voor publiciteit. Jolanda’s ‘redding’ werd haar dood.
In zijn commentaar over de zaak Brandon geeft Jan Kuitenbrouwer een beetje reflectie uit het verleden. En daarmee legt hij de vinger op een van de twee zere plekken in deze zaak. Publieke en politieke verontwaardiging en de maatregelen die daar op volgen, kunnen ongewenste effecten hebben. Maar dan is de mediakaravaan al lang weer verder.
De andere zere plek is dat door de aandacht op incidenten in de politiek en media de aandacht voor de structurele problemen vaak niet aan bod komt. En op lange termijn krijg je dan vanzelf meer incidenten.
Dit stuk verschijnt ook op het discussieplatform over Open Politiek op Dodlab.org
Lang, lang geleden dook ik vanaf mijn huis in het parlementaire documentatiesysteem van de Tweede Kamer. Waarom? Omdat het kon.
Het direct volgen van wat er in de Tweede Kamer gebeurde was tot de komst van internet alleen voorbehouden aan journalisten, politici, lobbyisten en mensen met heel veel tijd over. Maar nu kon ineens iedereen vanuit zijn luie huiskamerstoel alles inzien. Tenminste, dat was het idee.
Het bleek al snel dat de realiteit hardnekkiger was. Hoewel de meeste documenten uit de Tweede Kamer uiteindelijk wel op de een of andere manier online verschenen, was het erbarmelijk gesteld met de toegankelijkheid, samenhang en begrijpelijkheid. De meest eenvoudige vragen als “heeft D66 voor of tegen de eerste missie naar Afghanistan” gestemd, kostten uren werk.
Indertijd leek het me vooral een zaak van onbegrip aan de kant van de Tweede Kamer dat er niet meer gedaan werd aan het goed open stellen van alle gegevens voor alle betrokken burgers. Dus een korte actie samen met andere mensen die geïnteresseerd waren in de beschikbaarheid van de gegevens zou mogelijk snel leiden tot verbetering van de situatie.
Dat was ruim 5 jaar geleden. In die tijd is er veel gebeurd (vooral door anderen), maar weinig veranderd aan de bron. Het Parlando systeem is over gegaan in Officiële Bekendmakingen. Nog steeds dezelfde documenten, nog steeds gebrek aan samenhang, nog steeds niet goed doorzoekbaar en nu zelfs incompleet. En dat terwijl binnenskamers inmiddels een beter systeem draait, Parlis.
Ik heb wel een beetje de indruk dat de PvdA het straatje van dhr Bos schoon probeert te vegen.
Radio 1 journaal, 20 januari 2011, 18:17 ev.
Dat Wilders iedere gelegenheid aanpakt om zijn gebruikelijke vijanden zwart te maken, wekt geen verbazing. Dat Wilders terloops de achterkamertjes diplomatie van het CDA verdedigt is al wat opmerkelijker. Dat ze het “slachtoffer” van deze hele affaire (druk via Amerikanen om Bos over te halen met verlenging Afghanistan missie in te stemmen) als boze partij afschilderen is al wat vreemder.
Maar wat echt vreemd is, is het volledig nalaten van het stellen van vragen door de interviewer. Want waaruit kan Wilders opmaken dat de PvdA deze affaire gebruikt om het straatje van dhr Bos schoon te vegen? En sterker nog, welk straatje van dhr Bos moet schoongeveegd worden? Heeft hij iets misdaan dan? Nee, hij heeft zijn rug recht gehouden onder alle druk.
Dus waarom vraagt de interviewer niet door en toont hij daarmee aan dat Wilders uit zijn nek staat te kletsen? En waarom staat de redactie toe dat dit soort flutinterviews uitgezonden worden zodat Wilders een podium heeft om ongefilterd zijn verdachtmakingen de wereld in de slingeren? Wat is dat nou voor een journalistiek?
