roy

In plaats van elkaar de ruimte te geven, lopen we met platvoeten door maatschappelijke complexiteit heen. Sinds de oudheid geldt als hoogste bestuurlijke wijsheid dat we de boel bij elkaar moeten houden. Tegenwoordig slaat iedereen er maar een slag naar. Onder het mom van vrijheid van meningsuiting vinden we het normaal, zelfs wenselijk elkaar de grofste beledigingen naar het hoofd te slingeren en complete bevolkingsgroepen te schofferen. En politici doen daar dapper aan mee.

Hoogleraar politieke filosofie en oud-CDA-senator Henk Woldring vindt dat het wel een tandje minder mag, omdat anders de samenleving het gevaar loopt ernstig ontwricht te worden. Heeft hij daarin gelijk, of is het juist belangrijk om problemen en tegenstellingen scherp te benoemen? Ofwel, is er sprake van platvoeten of lange tenen?

Echter, de problemen van de PvdA vloeien naar mijn mening ook voort uit ontwikkelingen rond de politieke koers van de partij zelf. Die koers is niet duidelijk. Eenmaal ingenomen standpunten worden gemakkelijk ingeruild. De partij blijkt voor jongeren een veel minder aantrekkelijk forum voor politieke discussie dan andere politieke bewegingen, terwijl ouderen zich teleurgesteld afwenden. Die trend dient gekeerd te worden.(…)

Bij al dit soort problemen gaat het uiteindelijk om de positie van mensen: hun opvattingen, hun handelen en de gevolgen die zij ondervinden van het handelen van anderen. Te weinig mensen zijn bij de beslissingen betrokken, te velen zijn er het slachtoffer van; een klein aantal profiteert overmatig.

Jan Pronk blijkt gevoelig voor het appèl dat enkele PvdA-leden op hem deden en stelt zich kandidaat voor het PvdA-voorzitterschap.

Is Jan Pronk, die eerder zei geen vertrouwen te hebben in Wouter Bos als politiek leider, de voorzitter die de PvdA nodig heeft, of zou een voorzitterschap van Pronk alleen maar tot nog meer problemen voor die partij leiden?