In de jaren negentig was Leonard Cohen helemaal zen, maar in de wintertijd van zijn leven is ‘ie teruggekeerd tot zijn joods-christelijke roots. Hij heeft een nieuw album met duister klinkende gospel uit.
Voor wie zich afvraagt wat dat steeds terugkerende הִנֵּֽנִי toch betekent: het wil zeggen “Zie, hier ben ik!” Abraham zegt het bijvoorbeeld als God hem opdraagt zijn zoon te offeren, in Genesis 22.
Ja, het is een en al gezelligheid op de zondag.
Matthew Collins is een abstract beeldend kunstenaar. Hij begrijpt heel goed dat veel mensen maar weinig snappen van abstracte kunst.
Een veelgehoorde kreet is: ‘Dit kan mijn zusje van vier ook!’ Wel, da’s dus niet helemaal waar, want er zitten wel degelijk complexe ideeën achter abstracte kunst.
Wist u bijvoorbeeld dat de abstracte kunstbeweging hevig beïnvloed is door Mme Blavatsky’s theosofische beweging? Piet Mondriaan was een levenslang aanhanger van de theosofische school.
Ik moest bij het bekijken van bovenstaande documentaire in enen aan het werk van Frieda Harris denken, die in de jaren veertig Aleister Crowley’s tarot voor hem schilderde.
Hieronder treft u enkele voorbeelden van haar werk, die naast een abstracte ook een surrealistische inslag hebben.
Dat abstracte kunst nogal esoterisch kan lijken, berust kennelijk niet op toeval, maar ís – in tweeërlei zin – ook gewoon zo.
Dr Mukulika Banerjee, director of the South Asia Centre and associate professor of anthropology at the London School of Economics, talks of British students who “arrive at university completely ignorant about the empire, that vital part of their history.”
“When we talk of Syria today, they have no knowledge of Britain’s role in the Middle East in the last century. When discussing burning political questions today, they have no historical context to draw on that links Britain’s own past with those events. Similarly, they have no clue about the history of the immigration. They don’t understand why people of other ethnicities came to Britain in the first place. They haven’t learned any of it at school. So, in their second year at university, when my students discover the extent of their ignorance, they are furious.”
Wij kennen Edvard Munch natuurlijk vooral van ‘De Schreeuw’. Hier onderwerpt Evan Puschak zijn ‘Zelfportret met Sigaret’ (1895) aan een nadere blik en wat die sigaret destijds te beduiden had.
Voor Scharffenberg en Nordau was de sigaret symptomatisch voor de degeneratie van de hele maatschappij.
Een obsessie met ‘degeneratie’, dat is ook het thema dat in het boek van Eugen Weber Frankrijk, fin de siècle (1986) loopt. Weber beschrijft hoe de gegoede burgerij zich voortdurend zorgen maakt over decadentie en verval van de massa’s, over gebruik van drugs, prostitutie en om zich heen grijpende syfilis van een klasse die zelf de hele dag niks te doen heeft en ’s avonds aan de boemel gaat en met drank, drugs en seks experimenteert.
Het zal de tijdgeest wel zijn geweest: een verwrongen manifestatie van de angst voor de emancipatie van arbeidersklasse. Uiteraard waren het juist de kunstenaars die zich met deze emancipatie vereenzelvigden.
Vorig jaar kromp Ruslands bruto nationaal product met 3.7%, de koopkracht met 10%.
Het Kremlin doet net alsof er niks aan de hand is, maar haalt haar geld uit haar reservefondsen om de gaten in de begroting af te dekken, en die fondsen slinken rap.
Had ze in september 2014 nog $91.7 miljard achter de hand, twee jaar later is daar nog slechts $32.2 miljard van over. De verwachting is dat dit bedrag eind dit jaar gehalveerd zal zijn, stelt Sijbren de Jong.
Bill Kristol poseert graag als het intellectuele geweten van conservatief Amerika, degene die de mantel van William F. Buckley heeft opgenomen.
Hij is tevens medestichter van the Project for a New American Century, verzorgde in die hoedanigheid mede de ideologische munitie voor de neoconservatieve regering van George W. Bush, en ontdekte Sarah Palin voor John McCain (een geweldige vonst, vond ‘ie destijds zelf).
Inmiddels is ‘ie zich doodgeschrokken over Trump, al wil ‘ie nog steeds niet toegeven dat Trump de natuurlijke uitkomst is van krachten die de Republikeinse partij al decennialang heeft lopen bespelen, noch zijn eigen rol daarin.
In het politieke ontbijtprogramma van ex-senator Joe Scarborough (Republikein, maar centristisch) en Mika Brzezinski (de dochter ván) barst Kristol bijna in huilen uit, zo geterd is ‘ie dat zijn gastvrouw hem niet weg laat komen met het frame dat de verkiezing van Trump een uitglijder van de partij is.
De presentatoren nemen hem echter niet in dank af dat hij hen voor de voeten werpt zelf ook stroop om Trumps mond gesmeerd te hebben, toen het nog leek dat hij aan het winnen was (want je wil zo’n gast niet teveel afstoten, dan komt ‘ie niet meer in je show).
Eigenlijk is Anthony Weiner best een aardige vent. Een vechter, tikje ijdel, hart op de goede plek, aardig voor zijn staf, iemand die slecht tegen onrecht en pestkoppen kan.
Hij is ook verslaafd aan bewondering, zo lijkt ’t. Voor een Amerikaans politicus is dat een toegevoegde waarde: we zien Weiner opbloeien wanneer hij een parade aanvoert tussen de adorerende menigten, vlag in de hand: een LGBT-pride vlag, de Israëlische vlag; Weiner geniet van elk moment, gelukkig als een kind dat voorop de praalwagen mag staan.
Voor een schriel Joods jochie die vermoedelijk altijd onzeker was over zijn lichaam, vormt die honger naar bewondering ook een valkuil. Weiner heeft naast een campagne- ook een telefoonseksverslaving. Hij legt contact met wildvreemde vrouwen met wie hij geile berichtjes kan uitwisselen.
Een erotische relatie via telecomverkeer, dat is emotioneel veilig. Afstandelijk en toch intiem. Weiner stuurt hen foto’s van zijn afgetrainde lichaam, zijn formidabele penis; alles, om steeds maar weer bevestiging te krijgen. Enfin, u heeft er ongetwijfeld iets van opgepikt. Social media stonden er bol van.
Daar wordt maatschappelijk om gefronst: gefundenes Fressen voor de media, immer hongerig naar een schandaaltje. Wanneer Weiner in 2013 dus tracht terug zich in het zadel te hijsen door zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van New York, zijn de messen geslepen. Het is op dat punt dat de documentaire Weiner (2016) een aanvang neemt.
Muzikant, schrijfster en columniste Aafke Romeijn verkondigt meningen in de krant (en soms op TV) die chauvinistisch/seksistisch-rechts bepaald niet bevallen, dus maakte ze kennis met een leger aan trollen die haar prompt een verkrachting door horden kleurlingen en een clitoridectomie toewensten.
Ze maakte er een snedige ‘ode aan de haters’ over, die muzikaal nog het meeste doet denken aan een kruising van Het Goede Doel met Kinderen voor Kinderen.
Uit principe luisteren wij natuurlijk sowieso geen muziek van het Schlagervolk naast ons, maar daarmee doen we de Duitsers en onszelf toch ernstig tekort, zo bewijst hiphop-artiest Casper.
Ik ben zelf geen fan van het genre, noch van de klank van de beschadigde stembanden van de voormalige hardcore punkzanger, maar zijn teksten zitten degelijk in elkaar, met sterke beeldtaal.
Voor wie het Duits niet machtig is, hier een impressie:
De daders bestaan echter onder meer uit ‘keurige’ blanke voormannen, dus nul mediaophef.
Als het nu bruingetinte asielzoekers waren die ‘onze’ vrouwen belaagden, kijk, dan hadden we het ergens over!
Joehoe, Wierd Duk! Hallo, Roderick Veelo! Waar is de verontwaardiging over dit vrouwenleed?
De VS kennen een hele subcultuur waarin hobbyisten de eigen geschiedenis – geromantiseerd – naspelen. James Townsend heeft er z’n werk van gemaakt: het leveren van goederen en spullen als antiek kookgerei, kleding en aardewerk waarmee mensen aan de slag kunnen.
Op zijn youtubekanaal presenteert hij educatieve video’s waarin hij aan de hand van 18e eeuwse kookboeken laat zien wat er in die tijd zoal gegeten werd. Dat levert soms verrassende vondsten op.
Wist u bijvoorbeeld dat de gegoede burgerij in die tijd als dessert ook wel roomijs met de smaak van Parmezaanse kaas at? Of waaruit een 18e eeuwse ‘pudding‘ zoal bestond? Of dat men overal nootmuskaat in gebruikte? Ik ook niet.
Een belangrijke bron van informatie over het leven in de 18e eeuw zijn schilderijen, zoals dit keukentafereel van de Nederlandse (!) schilder Adriaan de Lelie (1755-1820).
Yoeri Albrecht maakte er laatst attent op dat het schilderen van wereldlijke schilderijen met landschappen en/of werkvolk een nieuwe fase is in de schilderkunst, opkomend in de vroegmoderne tijd. Daarvoor schilderde men uitsluitend werken in commissie, en dat waren doorgaans schilderijen van religieuze of mythische taferelen, portretten van nobelen en notabelen of voorstellingen van de vorst op jacht.
‘Death Cab for Cutie’ was tot nu toe aan mijn radar ontsnapt, maar een kritisch liedje over hoe Donald Trump rijk is geworden (met geld van zijn vader) doet het natuurlijk altijd goed. Wie heeft er inmiddels geen hekel aan Donald Trump?
Dit nummer is beter.
