RECENSIE - Het zou zo’n beetje alles worden waar reactionair blank Nederland zich groen en geel aan ergert, deze Zomergastenaflevering. Psychiater Glenn Helberg – van Antilliaanse afkomst, homoseksueel – voerde de kijker behendig langs allerhande discussiepunten over ras en seksualiteit waar de witte kijker zich ongemakkelijk bij voelt.
Zelfs de progressieve Janine Abbring voelde zich in al haar witheid regelmatig ongemakkelijk en interrumpeerde de geboren verteller Helberg dat het een lieve lust was. Ze was door alle politiek geladen discussies over ras elk woordje op een goudschaal gaan wegen, bang om de verkeerde woorden te gebruiken, onthulde ze.
Het gaat nu even niet om jou, meid, dacht ik bij mijzelf. Dat had je toch van ‘black twitter’ kunnen leren, en anders moet je daar misschien gewoon maar even wegblijven. Scheelt een hoop twijfel aan jezelf die verder niks oplevert. Als niks anders helpt, gewoon muten die bende jacobijnen, want dat vingerwijzen van die lui de godganse dag door is inderdaad doodvermoeiend.
Helberg toonde zich allerbeminnelijkst en liet zich niet van de wijs brengen.
In de pas lopen
De psychiater begon zijn exposé met een fragment uit Nise: the heart of madness (2015), over een jonge vrouwelijke collega in een kliniek in Rio de Janeiro, die psychiatrische ziekten in plaats van deze met elektroshocks en lobotomieën te lijf te gaan, behandelde door een beroep te doen op creatieve expressie. Nogal revolutionair in de jaren vijftig, waarin men vooral aan symptoombestrijding deed, en patiënten met dwang en agressie benaderde.
