Closing Time | Unravel
De IJslandse Björk Guðmundsdóttir groeide uit van een avant-garde rockzangeresje in de jaren tachtig tot een internationale superster.
Hier vinden we haar in een kleine, intieme setting. Ook fijn.
De IJslandse Björk Guðmundsdóttir groeide uit van een avant-garde rockzangeresje in de jaren tachtig tot een internationale superster.
Hier vinden we haar in een kleine, intieme setting. Ook fijn.
In truth, it is racism that is the forbidden subject. If you object to that evil, you are “politically correct”, an oppressor and a threat to free speech. Missiles are fired at those of us who speak up. Some internet abuse is worse than being spat at. I am told by some leading lights that preference for one’s own sort is “natural” and that minorities have been spoilt by having protective laws and “special privileges”.
Loreena McKennit is zo eigenzinnig dat ze haar eigen platenlabel heeft, Quinlan Road. Haar stijl wordt beïnvloed door folk, keltische, middeleeuwse en zoals hierboven blijkt, arabische muziektradities.
Bovenstaande registratie is van de DVD Nights from the Alhambra (2007)
Dead Can Dance valt lastig in een muziekstroming onder te brengen.
De in 1981 opgerichte band rond het Australische koppel Lisa Gerrard en Brendan Perry verbindt moeiteloos muzikale elementen uit de vier windrichtingen en diverse tijdperken.
Bovenstaande clip komt van de DVD en bijbehorende plaat Toward the Within.
Jaja, Riders on the Storm, Light my Fire en zelfs People are Strange komen nog wel eens voorbij op de radio, maar wist u dat The Doors veel meer te bieden hadden?
Ik kwam Crystal Ship destijds tegen op een schandelijk ondergewaardeerd coveralbum van Duran Duran, en was meteen verkocht.
U kent Patti Smith waarschijnlijk beter dan u denkt. Wie herkent ‘Because the Night‘ niet, dat ze samen met Bruce Springsteen schreef?
De inmiddels 67-jarige ‘hogepriesteres van de punk’ geldt als een van de invloedrijkste artiesten in de rockmuziek. Nummers als ‘Pissing in a River’ weten echter ook een jonger publiek aan te spreken:
In 1870 publiceert Leopold von Sacher-Masoch zijn novelle Venus im Pelz, over een erotische relatie tussen de masochist Severin en zijn meesteres Wanda.
Niet alleen zou het werk via Psychopathologia Sexualis (1886) van gerechtsarts Richard Kraft-Ebbing zijn doorwerking hebben in de psychologie; de vertelling werd ook een icoon van het fetisjisme, waar tal van populair-culturele uitingen op zijn gebaseerd.
Zoals dit nummer van de Velvet Underground, hier uitgevoerd door bandlid John Cale.
Alan Wilder was jarenlang toetsenist bij New Wave band Depeche Mode. In 1995 verliet hij de groep om zich geheel aan zijn muziekproject Recoil te wijden.
Op het album Liquid werkt hij onder meer samen met spoken word-artieste Nichole Blackman. Dat levert duistere, sensuele en ritmisch meeslepende nummers op.
Van hetzelfde album, ook met Blackman, is het nummer ‘Breath Control’, over een vrouw die het machtsspel van het sadomasochisme ontdekt:
Mike Patton, die u wellicht nog kent van Faith No More, heeft inmiddels meer muzikale projecten achter de rug dan menig bandje überhaupt platen uit heeft gebracht.
Hier vinden we hem tussen het ensemble Tomahawk, in een revenge story die vervolgens werd geanimeerd door Andrei Bakhurin.
Via Dead Man’s Bones kwam ik het platenlabel Anti op het spoor, dat een actief youtubekanaal bijhoudt, met allerlei artiesten die allesbehalve mainstream zijn, maar desondanks of misschien wel juist vandaar retegoed.
Zo is daar deze Glen Hansard, die naast solo ook optreedt met Markéta Irglová onder de naam ‘The Swell Season’:
“East is East and West is West, and never the twain shall meet”, schreef Kipling, maar de Frans-Libanese jazztrompettist Ibrahim Maalouf bewijst dat niet enkel de krijgsgeest in staat is diverse culturen bijeen te brengen.
Hierboven horen we hoe Maalouf een Duitse big band laat swingen op Arabische en Cubaanse melodieën.
Maalouf is in Frankrijk al jaren wereldberoemd en raakte enkele jaren geleden ook in Nederland bij een breder publiek bekend door een optreden in De Wereld Draait Door, waar hij True Sorry speelde.
Morgen zijn er tussentijdse verkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika, en er is nog nooit zoveel geld vanuit het bedrijfsleven en miljardairs gestopt in de campagnes van ‘hun’ kandidaten.
In 2010 bepaalde het Amerikaanse Hooggerechtshof dat het geven van campagnegeld het equivalent is van je mening uiten. Allerlei beperkingen op het geven van campagnegeld konden daarmee de prullenbak in.
Gevolg? Bedrijven als Chevron kunnen nu via zogenaamde super-PACs hele gemeenteraden ‘kopen’. Handig, als je af wil van een lastige gemeenteraad, die je processen aandoet en dwarsligt bij het verlenen van milieuvergunningen over twee van je grootste olieraffinaderijen.
Bernie Sanders is een van de weinige écht progressieve stemmen in de Amerikaanse Senaat. Hij spreekt met Bill Moyers over de corrumperende werking van campagnegelden in de Amerikaanse politiek, en wat de mogelijkheden zijn om een in toenemende mate lethargisch electoraat politiek actief te krijgen.