Wat krijg je als je rockband Red Hot Chili Peppers kruist met funkband The Meters? Snijdende gitaren en funky beats.
Agenten die de nekklem gebruiken, rechtvaardigen dat door te zeggen dat ze deze hebben geleerd op de politieacademie, maar volgens Jaap Timmer, die onderzoek doet naar politiegeweld aan de VU, zit de nekklem niet in het programma van de politieacademie.
Het wordt volgens hem zelfs afgeraden; de techniek zou afkomstig zijn van de straat en de sportschool.
Een woordvoerder van de politie bevestigt dat de nekklem niet als techniek wordt aangeleerd. Wel wordt de nekklem in de lessen besproken om leerlingen te wijzen op de risico’s.
Ik had nog nooit van de Lafayette Afro Rock Band gehoord. Een ernstige lacune in mijn culturele ontwikkeling.
Funk zoals funk bedoeld is. De jaren zeventig springen je tegemoet.
I spend far more time arguing on the Internet than can possibly be healthy, and the word I’ve come to loath more than any other is “opinion”. Opinion, or worse “belief”, has become the shield of every poorly-conceived notion that worms its way onto social media.
There’s a common conception that an opinion cannot be wrong. My dad said it. Hell, everyone’s dad probably said it and in the strictest terms it is true. However, before you crouch behind your Shield of Opinion you need to ask yourself two questions.
1. Is this actually an opinion?
2. If it is an opinion how informed is it and why do I hold it?
RECENSIE - “Nu Opoetaleb!” schertste een populaire Marokkaans-Nederlandse twitteraarster over Zomergasten. “We beginnen in MAROKKO!”
En ja hoor, de dorpsput, de ezel en de armoe in de Rif kwamen al gauw weer voorbij. Het ging over het gebrek aan elektriciteit in Aboutalebs geboortedorp, en hoe hij in elkaar werd geslagen door zijn klasgenootjes die geen zin hadden om dagelijks zeven kilometer berg op-berg af naar school te moeten lopen en hem een spelbreker vonden omdat de kleine Ahmed coûte que coûte wilde leren.
Het zou dan ook nogal een oriëntaals-etnisch avondje worden met Zomergast Ahmed Aboutaleb. Maar wel een onderhoudend avondje, want de burgemeester van Rotterdam ontpopte zich als een bevlogen verteller.
Taal
De burgervader houdt van taal. Poëzie die de ervaring van het bestaan onder woorden weet te brengen, taal die innerlijke kracht oproept tegen onderdrukkende machten, taal om jezelf verstaanbaar te maken in het alledaagse.
Menige dichter en zanger zag de Zomergastenkijker gisteren dan ook aan zijn oog voorbijtrekken. Van Adonis tot Carmiggelt, van Vader Abraham tot Oum Kalthoum; alles kwam voorbij. Wat Aboutaleb bewondert in die twee Nederlandse schrijvers is dat ze het kleine, het gewone onder woorden weten te brengen. ‘Het kleine café aan de haven’ noemt hij typerend voor de Nederlandse identiteit: kneuterig, gezellig en egalitair.
“Het belooft een avond te worden met een Aboutaleb die de kijker nog niet kent”, aldus Ahmed Aboutaleb. Ik moest denken aan Julius Caesar, Louis van Gaal en boer Geert: die hadden (hebben) er ook een handje van over zichzelf te praten in de derde persoon.
Dat begint dus al goed.
Maar de burgervader van Rotterdam heeft natuurlijk wel gelijk. Iedereen heeft al een beeld van de man: en dat draait in de meeste gevallen om het gegeven dat hij geen autochtone Nederlander is, maar van Marokkaanse komaf.
Of je hem nu als succesmarokkaan ziet, als excuusallochtoon, als geheim wapen om de PvdA voor het karretje te spannen van Leefbaar Rotterdam of als nestbevuiler en verrader; de dominante beelden over Aboutaleb reduceren hem steeds tot zijn etnische afkomst.
Hetgeen betekent dat we in Nederland nog een lange weg hebben te gaan om tot een werkelijk inclusieve voorstelling van Nederlanderschap te komen; maar ook dat het er vanavond om zal spannen of Aboutaleb en Wilfried de Jong erin zullen slagen de mens Aboutaleb in al zijn facetten te tonen.
‘Er is heel veel bereikt,’ zegt Steels. ‘Maar de laatste dertig jaar zijn er geen wezenlijke doorbraken meer geweest. Natuurlijk, de nieuwe toepassingen zijn indrukwekkend. Dat komt doordat computers veel krachtiger zijn geworden, verbonden zijn met elkaar, en veel meer data tot hun beschikking hebben. Daardoor is nu van alles mogelijk. Maar als je kijkt naar de onderliggende intelligentie: die is hetzelfde gebleven. Die is gebaseerd op algoritmen (instructies, programma’s, red.) die er dertig jaar geleden ook al waren.’
Waar veel nieuwe toepassingen op neerkomen: patronen herkennen in grote hoeveelheden data. Dankzij het zogeheten machine learning kunnen computers die patronen zelf ontdekken, zonder dat programmeurs aangeven hoe een patroon eruit ziet.
De Venezolaanse artsenopleiding is zo slecht dat Palestijnse medicijnenstudenten massaal afhaken.
De studenten kregen een volledige beurs voor zeven jaar aangeboden in het kader van een internationaal solidariteitsprogramma, maar klagen dat ze het eerste jaar vooral Spaanse les kregen en werden geïndoctrineerd met verhalen hoe geweldig de socialistische revolutie in Venezuela wel is, in een curriculum dat zich voornamelijk richtte op gemeenschapsgezondheid.
Ongeveer een derde van een groep van 199 Palestijnse studenten is na acht maanden afgehaakt.
In 1983 doet regisseur Godfrey Reggio iets aparts: hij laat twee uur aan documentairebeelden op muziek zetten door Philip Glass.
Het resultaat is Kooyanisqatsi, ‘een leven uit balans’ in de taal van de Hopi-indianen.
De ecologische boodschap van de film is inmiddels al te zeer bekend om nog diepe indruk te maken; maar de muziekscore van Glass wordt nog regelmatig hergebruikt, zoals in Watchmen (2009) en Interstellar (2014).
David Sugalski, alias The Polish Ambassador, timmert aan de weg sinds 2006.
Het moet gezegd worden: hij zet lekkere deuntjes neer voor een elektromuzikant.
In een tijd waarin westerse politici steeds harder op zoek moeten naar een verhaal, en waarin de Europese grensbewaking lijkt op die van een kat in het nauw, is Agamben een van de meest prikkelende commentatoren die je kunt treffen. Eind jaren negentig breekt de Italiaan met Homo sacer internationaal door. Hierin presenteert hij een volledig originele analyse van de westerse politiek – vergezeld van het nodige schokeffect: moderne politiek is een aaneenschakeling van uitzonderingstoestanden en uitsluitingsmechanismen en kent dezelfde juridische structuur als het concentratiekamp. Zijn analyse is niets ontziend: een construct, dat zorgvuldig is weggestopt op de zwartste bladzijden van de geschiedenis, staat ineens model voor moderne democratieën.
Electric Six heeft zichzelf nooit zo serieus genomen. En wie houdt er nu niet van synthesizers?
