In 2009 bracht niemand minder dan Ryan Gosling een griezelplaat uit om Halloween te vieren: Dead Man’s Bones.
Slaapkamers die worden bezeten door poltergeisten; verdronken spooksteden; rottende lijken in hun graf, kwijnend over hun geliefde. Genoeg enge verhalen om een album vol sfeervolle liedjes mee te vullen
Het blijkt ook prima materiaal te bieden voor fraaie covers.
Ooit, lang voordat Peter Gabriel bekend werd met nummers als ‘Sledgehammer’ en ‘Solsbury Hill’ en Genesis pophits scoorde met ‘Land of Confusion’ en ‘I Can’t Dance’, was Genesis een progressieve rockband met Gabriel als frontman en Phil Collins op drum.
De sets waren net zo magisch en sprookjesachtig als de nummers, en Gabriel verkleedde zich tijdens optredens in een aantal buitenissige figuren, die ongetwijfeld op symbolische wijze karakters uit de liedjes of iets anders geheimzinnigs moesten verbeelden.
Een dwarsfluit als fallussymbool! Na Jethro Tull kun je nooit meer hetzelfde naar Berdien Stenberg luisteren. De Britse progressieve rockband ontwikkelde zich in de jaren zeventig en tachtig van folk naar hardrock.
Luister ook eens naar: Dr Bogenbroom; The Whistler; Acres Wild; of Rare and precious chain.
Christa Päffgen (1938–1988) had alles in zich om een wereldberoemd fotomodel en filmster te worden. Ze was lang, blond, gracieus, een klassieke schoonheid; mannen vielen voor haar als een blok. Ze deed fotoshoots voor modebladen als Vogue en Elle, een rolletje in Fellini’s La Dolce Vita (1959) kreeg een kind met de Franse acteur Alain Delon: kortom, ze was goed op weg om haar dromen waar te maken.
In het New York van 1965 koos ze voor een andere carrière, die van alternatieve rockzangeres. Ze leerde Andy Warhol kennen, zong als Nico een aantal nummers op de eerste plaat in van de Velvet Underground, verfde haar haar bruin, raakte verslaafd aan heroïne, begon een solocarrière en maakte een aantal experimentele avant-garde platen.
Laten we het er maar op houden dat je het moet horen om hetzij betoverd, hetzij voor altijd afgeschrokken te worden.
Op haar negenenveertigste brak haar excessieve drugsgebruik en bohemienne levensstijl haar op. Päffgen kreeg een hartaanval tijdens het fietsen, viel op haar hoofd, hield er een hersenbloeding aan over, werd verkeerd gediagnosticeerd met een zonnesteek, en overleed.
In 1995 verscheen de iets meer dan een uur durende documentaire Nico/Icon van Simone Ofteringer. Die is nog altijd de moeite waard:
Eigenlijk vind ik het Canadese rockbandje Metric helemaal niet zo goed. Ze zijn op hun sterkst als ze andere artiesten coveren. Maar dit nummer blijft op de een of andere manier in het hoofd steken.
De akoestische versie mag er ook zijn.
Omdat je geen recht kunt doen aan natuurfenomeen Nina Hagen, hier de volledige televisieregistratie van haar concert in de Westfalenhalle in 1978. Hagen is hier op de top van haar kunnen, tussen de musici die later de band Spliff zouden vormen.
Andy Kaufman was bekend om z’n praktische grappen: fucken met z’n publiek, spanning genereren en kijken hoe ver je die spanning op kon voeren, daar ging het om. Zijn publiek verwacht een komische show, en hij presteert het om urenlang uit The Great Gatsby voor te lezen; hij vertelt op TV dat hij Jezus heeft omarmd en met een gospelzangeres gaat trouwen. Zelfs zijn collega’s houdt hij voor de mal: hij doet tijdens opnamen van een sitcom net alsof hij ruzie maakt over het script.
Wie daar meer van wil weten, moet Man on the Moon (1999) maar eens bekijken; een van de weinige films waarin Jim Carrey wel te verteren valt.
Volgens mij wil Nelle Boer de Andy Kaufman uithangen. Eerder al hield hij de media voor de gek met de creatie van een nazikunstenaar die een naaktportret van Eva Braun zou hebben vervaardigd. Deze week onthulde hij dat hij een veelgevraagd Marokkaans-Nederlandse commentator, Nizar Mourabit, bij elkaar had geboetseerd. ‘Mourabit’ schreef opiniestuk op opiniestuk in landelijke dagbladen (Trouw, Volkskrant) zonder dat iemand doorhad dat Mourabit helemaal niet bestond.
In twee stukken op De Correspondent onthult Boer zijn hoax en licht hij zijn motieven nader toe. Veel wijzer worden we daar niet van.
Dat Radiohead prima geschikt is voor jazzarangementen, bewijst The Bad Plus ook al, maar het Brad Mehldau Trio weet de fusie tot grote hoogten te doen stijgen.
Dit is hun cover van ‘Knives Out’:
The Bad Plus is een jazztrio uit Minneapolis, dat naast eigen werk ook jazzcovers doet van bands en artiesten zo uiteenlopend als Nirvana, Black Sabbath, Blondie en Tears for Fears.
Sammy Davis jr. (1925-1990) had een lange, roemruchte carrière als zanger, danser, acteur en entertainer.
Als deel van het Rat Pack trad hij vaak met Sinatra en kornuiten op in Las Vegas. Niet slecht voor een jochie uit Harlem, begonnen in Vaudevilleshows met zijn vader.
Hier vertelt hij over wat ‘Mr. Bojangles’ (van countryzanger Jerry Jeff Walker), over een aan lager wal geraakte tapdanser, voor hem betekent. Dat hoor je er in deze uitvoering – een jaar voor zijn dood – wel in terug.
In 1985 kaapten Palestijnse terroristen het cruiseschip de Achille Lauro en eisten de vrijlating van zo’n vijftig Palestijnen in Israëlische gevangenissen.
Hun plan was om aan te meren in de Syrische havenstad Tartus, maar toen de terroristen geen toestemming kregen om de haven binnen te varen, zochten ze de Joodse Amerikaan Leon Klinghoffer uit, schoten hem een kogel door het hoofd, en wierpen zijn lichaam met rolstoel en al overboord.
“What traveler has not observed the fanaticism, the antipathy of all these [Christian] sects – their hostility to each other? Who has traced their actual repose to the toleration of Islamism? Islamism, calm, absorbed, without spirit of dogma, or views of proselytism, imposes at present on the other creeds the reserve and silence which characterize itself. But let this moderator be removed, and the humble professions now confined to the sanctuary would be proclaimed in the court and the military camp; political power and political enmity would combine with religious domination and religious animosity; the empire would be deluged in blood, until a nervous arm – the arm of Russia – appears to restore harmony, by despotism.” (David Urquhart)
