Prediker

1.556 Artikelen
780 Waanlinks
9.716 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)

Closing Time | To Be a Young Man

Mein liebster Feind Peter Breedveld maakte me laast attent op de Pakistaanse-Britse singer-songwriter Nadine Shah.

Doorgaans brengt onze Japanfanaat punkrockbandjes van minderjarige vrouwen in suikerspinkostuums onder de aandacht, dus dit was een welkome afwisseling. En een vrouw die met zoveel nonchalante panache poseurs met Nick Cave uitkleedt, kan sowieso op mijn sympathie rekenen.

Shah’s stijl brengt me vijftien jaar terug in de tijd: donker, grimmig, schijnbaar ongepolijst, met invloeden van postpunk en gothic rock. Kortom, de magere jaren van de alternatieve rockmuziek zijn voorbij. Hallelujah!

Closing Time | GrOb

In silence we walk across the murdered spring
Through broken homes, through grey-haired heads
Through the green earth and the blackened grass
Through fallen flesh, through great affairs
Through shattered glasses and badges of the Komsomol
Through starving years, through cold snow
In silence we walk across the murdered spring
Over the crucified in dreams and forever forgotten

A pile of letters – don’t get bored
A burial – a sticky tea

Vertaling: Shuherom

Het was Adam Curtis die me een paar jaar geleden op het spoor bracht van Graždanskaja Oborona (‘Civiele Verdediging’), een Russische punkband uit de jaren tachtig onder aanvoering van dichter en zanger Yegor Letov.

Closing Time | Halo

Ik keer nog regelmatig terug naar het werk van Depeche Mode begin jaren negentig. Niet uit nostalgie, maar vanwege de donkere toonzetting die producer en geluidstechnicus Mark “Flood” Ellis op de plaat weet te krijgen.

https://youtu.be/Gv3KALmWljI

Closing Time | Never Known

De eerste keer dat ik van The Durutti Column hoorde, was in de film 24 Hour Party People (2002), over de opkomst en ondergang van de Manchester muziekscene in de jaren tachtig. Van postpunk tot house.

Spil in het web is televisiepresentator, platenbaas en nachtclubeigenaar Tony Wilson, die een scherp oog heeft voor bands die hun tijd vooruit zijn, zoals Joy Division en The Durutti Column.

joydivisioncitaatwilson

Closing Time | Lazarus

De wereld reageerde vanochtend geschokt op het bericht dat David Bowie op 69-jarige leeftijd is overleden aan kanker.

Getuige zijn laatste single was hij er zelf nogal laconiek onder.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Hoe de raderen van de Amerikaanse justitie Steven Avery tweemaal vermaalden

De social media in de VS kunnen er niet over uit, en inmiddels begint het ook in Nederland door te breken: de nieuwe Netflix-documentaireserie ‘Making a Murderer’.

In tien afleveringen wordt uit de doeken gedaan hoe Steven Avery in 1985 ten onrechte werd gevangengezet voor een brute aanranding waarvan achttien jaar later ondubbelzinnig bleek dat hij die niet gepleegd had, en hoe de lokale sheriff en z’n helpers Avery er een paar jaar zijn vrijlating in 2003 alsnog bij wisten te lappen voor moord – wat hen goed uitkwam aangezien Avery hen een proces had aangedaan waarin hij $36 miljoen van Manitowoc County eiste.

Een paar weken nadat diverse leden van de sheriff’s department onder ede hadden moeten toegeven hoe ze in die eerdere verkrachtingszaak keer op keer bewijs hadden genegeerd die wees in de richting van een andere dader, en duidelijk werd dat ze zelfs de compositietekening van de verkrachter hadden gebaseerd op een eerdere politiefoto van Avery, verdween een 25-jarige fotografe uit een naburige county. Teresa Halbach was als laatste op het sloopbedrijf van de familie Avery geweest.

Je zou denken dat men deze keer extra voorzichtigheid zou betrachten bij het onderzoeken en vervolgen van Avery, maar niets is minder waar. Making a Murderer maakt aannemelijk dat dezelfde agenten die in 1995 betrokken waren bij het negeren van ontlastend bewijs en daarom met de billen bloot moesten, niet schroomden om bewijs te planten dat Avery ditmaal definitief de das om zou doen.

Quote du Jour | My Very Muslim Christmas

Our cultural identity is transitioning from a large white majority to a more mocha-shaded complexion. The non-Latino white majority (63% in 2012) has been decreasing every year. Four states—Hawaii, New Mexico, California and Texas—already have non-white majorities. By 2050, more than 25% of the population will be Latino. The African-American population, currently at about 13%, or 42 million, is also increasing faster than the white population. The fastest-growing ethnic group is of Asian descent, which increased from 10.2 million to 16 million from 2000 to 2013. By 2050, it will likely increase to 34.3 million. In true melting-pot tradition, America is becoming less white and less Eurocentric. According to the U.S. Census, by 2044 the white population will be in the minority.

Allochtone journalist: “Rotterdamse politie mishandelde me in cel!”

Journalist Kevin P. Roberson heeft een naam opgebouwd als luis in de pels van de lange arm der wet. Regelmatig stelt hij gevallen van politiegeweld en institutioneel racisme door politie-agenten aan de kaak.

Op Facebook vertelt hij nu hoe hij afgelopen vrijdag op het bureau gemolesteerd werd door een aantal agenten, na zijn arrestatie op de Pegida-bijeenkomst te Rotterdam.

Saillante bijkomstigheid: er werd ook een tegendemonstratie georganiseerd, en burgemeester Aboutaleb zou de politie hebben opgedragen iedereen die er ‘links’ uitzag onder de tegendemonstranten op te pakken. (Vermoedelijk om te voorkomen dat Antifa-types en Pegida-aanhangers met elkaar op de vuist zouden gaan)

12-jarige scholier Texas maakt grapje over “bom”: 3 dagen gevangenis

Volgens Armaan Singh, een Sikh uit Arlington, Texas, begon hij de grap niet eens zelf, maar deed hij mee toen klasgenootje opmerkte dat Singhs batterijoplader wel verdacht veel op een bom leek.

Singh zou toen iets hebben opgemerkt in de trant dat hij de school zou opblazen. Ze lachten erom, en dat was dat. Dacht Sing althans.

De volgende dag werd Singh door de politie uit de les gehaald, naar het politiebureau gebracht, verhoord en drie dagen in het huis van bewaring vastgehouden.

Quote du Jour | De rechtsstaat wordt voor onze ogen verkracht

Het gaat hier heel essentieel om de rechtsstaat. Het Ministerie van Justitie, dat is een heel apart ministerie, het is iets anders dan Verkeer & Waterstaat of Onderwijs ofzo, omdat ook de politiek onderworpen is aan de rechtsstaat.

En dat Ministerie van Justitie verbindt als het ware de politiek met de rechtsstaat. Daar moet je dus op een aparte manier mee omgaan. In sommige landen heeft die minister van justitie ook een aparte status. In Engeland is het The Lord Chancellor, en in Amerika The Attorney General. Niet zomaar een minister maar een heel specifieke magistratelijke positie.

Maar in Nederland hebben kabinetten dat omgebouwd tot een Ministerie van Veiligheid en Justitie, veiligheid voorop en de rechtsstaat ondergeschikt aan de veiligheid, en dat zie je ook op de manier waarop daar beleid wordt gevoerd. Dat gaat nu over ‘boeven vangen’, met allerlei stoere praat en stevige inzet, en de zorgvuldigheid van de procedures wordt ondergeschikt gemaakt aan de efficiëntie van de criminaliteitsbestrijding.

En dat komt hier samen. Dat ook op een gewone politieke manier, zoals dat ook bij andere departementen gebeurt, Kamerleden daar in contact treden met partijgenoot-ministers en mee gaan helpen beleid te voeren. Terwijl dat hier juist niet zou moeten, en je juist dáár vanaf zou moeten blijven.

Dijkhoff en Van der Steur adviseerden Ministerie over communicatie Teevendeal

Parlementariërs die op het hoogtepunt van een affaire een departement adviseren over haar (pers)communicatie, teneinde zoveel mogelijk de schade te beperken voor hun partijgenoten in de regering.

Dat riekt toch naar belangenverstrengeling, zou je zeggen. Was het niet juist de taak van de Tweede Kamer om regering en overheid te controleren, ipv die te helpen partijgenoten uit de wind te houden?

En helpt evenmin dat beide parlementariërs vervolgens zelf zijn bevorderd tot minister en secretaris. Je zou bijna aan een beloning voor bewezen diensten denken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Concerning Violence

In de week van zijn sterven publiceerde de zwarte Franse psychiater Frantz Fanon zijn De Verworpenen der Aarde (1961), met een voorwoord van Jean Paul Sartre. Het boek werd onmiddellijk door de Franse autoriteiten verboden, en dat is ook niet zo vreemd, want Frankrijk voerde op dat moment een koloniale oorlog in Algerije en Fanon leek de Algerijnse opstandelingen aan te moedigen het Franse juk met geweld van zich af te schudden.

In het boek analyseert Fanon wat kolonialisme doet met het bewustzijn van de gekolonialiseerde volkeren, zowel op collectief als individueel niveau. Het eerste hoofdstuk, ‘Wat geweld betreft‘ is waar de documentaire Concerning Violence: Nine Scenes from the Anti-Imperialistic Self-Defense (2014) haar titel aan ontleend.

Antikoloniaal geweld is volgens Fanon onvermijdelijk, omdat kolonist en gekoloniseerde in een strijd op leven en dood zijn verwikkeld, een strijd over zeggenschap over het land, grondstoffen, zelfbestemming, bewegingsvrijheid en eigenwaarde. In het midden blijft of dat enkel een diagnose is, of voorschrift.

Regisseur Göran Olsson voorziet passages uit dat eerste hoofdstuk van illustratiemateriaal, ontleend aan de Zweedse filmarchieven.

Na een nogal bloedeloze schets van Fanons betekenis voor het postkoloniale denken door de weinig mediagenieke academica Gayatri Chakravorty Spivak, zet Olsson in negen scènes steeds kolonisator en gekoloniseerde tegenover elkaar.

Vorige Volgende