Peter Buurman, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Is het al Komkommertijd?

6 juni 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Toen ik mijn (met een beetje geluk) laatste tentamens van het jaar had ingeleverd, en daarna voldaan, maar ook flink verbrand op de bank lag, ontsprong in mijn hersenpan de vraag: Is het al Komkommertijd?

Op de televisie was een aflevering van de Lama’s. Ik dacht dat ik vijf jaar geleden voorgoed van dat programma verlost was. Vijf jaar na dato zijn de grappen nog even plat, is Patrick Lodiers een nog even slechte presentator en roept het publiek nog altijd achterlijke suggesties om vervolgens slaafs te klappen na elke grap die ze niet begrepen. Dat dit blijkbaar de beste optie voor het vrijgekomen tijdslot van De Wereld Draait Door is, is best wel een harde fuck you naar de andere programma’s op de NPO. Hoe dan ook nog steeds een kijkcijfersuccesje, maar ze mogen in die cijfers best rekening houden met de mensen die dachten dat ze in de rubriek De TV Draait Door hadden ingeschakeld. Stomme oude TV-programma’s herhalen, het móest wel Komkommertijd zijn.

Dan nog het nieuws over ‘gevaarlijke IKEAkopjes’, waar de bodem uit zou kunnen kletteren als je er hete vloeistof in zou gieten. En zeg nou zelf, dat doen we allemaal wel eens met theekopjes. Het leverden dan ook tientallen gewonden op. Geen zorgen, als je het (overigens foeilelijke) kopje hebt gekocht, mag je ‘m gewoon terugbrengen. Ook wordt het servies uit de handel gehaald, erg fijn. Nieuws over theekopjes, het móest wel Komkommertijd zijn.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | De Revanche van de IJdeltuit

30 mei 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Als er al een typisch Nederlandse eigenschap bestaat, is het die van valse bescheidenheid. Want stel je voor dat je op nationale televisie zegt dat je ergens goed in bent.

Aan het begin van deze week zat Jeroen Krabbé aan Mathijs’ tafeltje. Ik heb wel wat met de familie Krabbé. Ik las leuke boeken van Tim, en heb mezelf er zelfs eens op betrapt te lachen om Martijn. Ook Jeroen kon mij bekoren, toen hij maandag een mooi concept presenteerde voor zijn nieuwe expositie van schilderkunst: Dum Vivimus Vivamus.

Die spreuk betekent zoveel als ‘Laat ons leven zolang we leven’, en ik denk dat er wel te stellen valt dat Jeroen Krabbé tot nog toe aardig heeft geleefd. Hij acteerde over de hele wereld, regisseerde films en theaterstukken en als hij ergens nog een gaatje had, dan vulde hij dat graag met schilderen. Best iets om trots op te zijn, en dat was Krabbé dan ook in volle glorie. Met behulp van jeugdfoto’s, herinneringen en eigen tekeningen maakte hij een, in zijn woorden, geschilderde autobiografie. Het werk ontsluiert een aparte jonge Jeroen, die Mathijs maar al te graag lanceerde tot ‘wonderkind’. Jeroen was zeker niet de eerste om dat te ontkennen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | De Moraalridderdriehoek

23 mei 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - ‘Ik vraag me af hoeveel Afrikaanse kindertjes kunnen drinken van mijn douchebeurt,’ hoorde ik iemand eens zeggen. Sindsdien douchte ik drie weken niet. Pas toen mensen niet meer naast mij in de trein wilden zitten en iemand in een park me vijftig cent toewierp omdat hij dacht dat ik een zwerver was, heb ik weer gedoucht. Maar ik voelde me na elke douchebeurt viezer dan tevoren.

Het was deze week echt de week van de Twitterclaimers, in een pre-Twitteraal tijdperk ook wel de moraalridders genoemd. Deze groep zorgde er eerder al voor dat Bert Brussen zijn tweets in de wilgen hing, maar kreeg nu zelfs een recensie van de Recensiekoning aan de broek (één ster). Aanvankelijk lijkt het ze enkel te gaan om het niet tweeten tijdens minuten stilte, of tijdens persconferenties over dode kinderen, maar de Moraalridderdriehoek heeft het ook op mijn normale leventje gemunt.

Het wordt Technoviking Alexander Klöpping immers verweten dat hij over een auto tweet terwijl de broertjes net gevonden zijn. Het wordt wel heel lastig als je telkens moet nagaan of er ergens in de wereld geleden wordt. Wat blijft er dan nog over? Hoe moet ik juichen voor een voetbalfinale als ik weet dat in Oklahoma mensen hun huis kwijt zijn? Hoe moet ik nog naar college gaan als in Israël mensen gedood worden om de plek waar ze geboren zijn? Hoe moet ik nou een biertje kopen als ik weet dat er in andere landen mensen zijn die niet eens genoeg geld hebben om te studeren? Als we alles vergelijken, wordt het leven in Nederland bijna onmogelijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Astronauten, reuzen en prutsers

16 mei 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Peter Buurman keek voor het eerst in zijn leven naar de halve finale van het Songfestival.

Ik moet bekennen dat ik afgelopen dinsdag voor het eerst in mijn leven naar de halve finale van het songfestival heb gekeken. Ik moet ook bekennen dat het één van de leukste dingen is geweest die ik de afgelopen tijd gedaan heb. Wat een gekte. Wat daar allemaal gebeurt, zou ik in mijn ergste koortsdromen nog niet kunnen verzinnen. Ik heb mijn ogen uitgekeken, al snapte ik het soms nog niet helemaal.

Oekraïne had een act waarin de zangeres het podium op gedragen werd in de armen van een hele grote vent. Hij was verkleed als reus en elke keer als hij zijn grote voeten neerzette, lieten ze de camera trillen voor extra effect. Als ik het commentaar van Jan Smit moest geloven was het Igor, de grootste man van Amerika, maar van oorsprong wel Oekraïens. Toen hij de dame eenmaal had afgeleverd op de rots waarvan zij haar nummer ten gehore bracht verdween de reus snel weer van het podium. Niks meer van gehoord.

Ik dacht dat deze reus de opvallendste podiumverschijning zou zijn die avond, totdat Montenegro aan de beurt was. Het optreden van de Montenegrijnen bestond uit twee rappende astronauten en knallende dubstepmuziek. Op het refrein knalde er een hoop rook de lucht in en verscheen er een zingende griet vanuit het podium. Het is compleet overbodig te zeggen dat dit mijn persoonlijke favoriet was.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | De versloerieïng van de samenleving

9 mei 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

Jarenlang heeft de hufter het moeten bezuren. De bumperklevende borsthaardragende klootzakken domineren het straatbeeld en zwierend met de fallus vol testosteron verstieren ze ons anders zo gezellige leefomgeving. De hufter heeft het gedaan. Maar niet lang meer, er breekt een tijdperk van sloeries aan.

Patricia Paay heeft het begrip ‘boek’ wel naar een heel ander niveau gebracht. Of ja een boek, het blijkt eerder een soort uit de kluiten gewassen bangalijst te zijn geworden. Ik heb Paay nog nooit één coherente zin zien maken, maar als het gaat over met wie ze zogenaamd allemaal de lakens heeft gedeeld kan ze plotseling een volledig boek uitpoepen. Bert van de Veer verdient een flinke draai om de oren.

Al wist die vermoedelijk niet eens dat ‘ie meewerkte aan een boek vol leugens. Zowel Waylon en John de Mol, die toch echt wel ergere dingen hebben om zich voor te schamen, hebben een romantisch avondje al stellig ontkend. Waarschijnlijk is het ook echt niet waar, maar daar draait het natuurlijk ook helemaal niet om. Patricia heeft precies gekregen wat ze wilde, een hele hoop onverdiende aandacht.

We moeten niet vergeten dat tante Patricia de zestig al gepasseerd is. Ze zou lekker thuis kunnen gaan zitten, échte boeken lezen en een lekker stukje fietsen over de dijk. In plaats daarvan gaat ze halfnaakt in de Playboy staan en achterlijke boeken schrijven over seksen. Op je zestigste nog neukbaar willen zijn, dat perverse snakken naar aandacht. En als die dan negatief is opeens doen alsof je waardigheid hebt. Patricia is gewoon een sloerie.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Flipperkasten op Facebook

2 mei 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Over het hoge flipperkastgehalte van Facebook Ads.

Ik gebruik Facebook nu zo ongeveer vier jaar. Daarvoor kende ik het wel, maar in die tijd mocht je pas een account aanmaken als je 16 was. Tot het zover was, sleet ik mijn kostbare vrije tijd dus al krabbelend en ‘respect’ gevend. De dag dat ik mijn eerste like kon geven zie ik nog altijd als een heugelijke, maar sindsdien is al een hoop veranderd.

Enkele maanden geleden heeft Facebook haar newsfeed-beleid omgegooid. Om de al veel langer aanwezige Facebook Ads populairder en rendabeler te maken krijg je nu een veel groter aantal gesponsorde berichten in je newsfeed. Net zoals eerdere uiterlijke veranderingen in de profielpagina en de introductie van de Facebook Chat leverde ook dit weer een hoop gekakel op. Ik heb zelfs het gehoord dat ‘Facebook steeds meer op televisie gaat lijken, al die stomme reclame.’ Ik kan me er niet zo druk om maken. Als je het er zo zwaar mee hebt kan ik alleen maar denken: ‘Hey, er zit een kruisje in de rechterbovenhoek.’ Al loopt dat misschien niet zo lekker op de melodie.

Het unieke aan de Facebook Ads is dat ze vrijwel ultiem getailord kunnen worden op de doelgroep die je beoogt. Inmiddels heeft bijna elke Jan Met De Pet al een Facebookpagina, waarop hij veel meer informatie vrijgeeft dan hij doorheeft. Als jij als bedrijf producten wil aanbieden aan Jan Met De Petten die meer informatie vrijgeven dan ze doorhebben, dan hoef je dat alleen maar in te voeren in het digitale ad-formulier en Facebook doet de rest. Hier geldt echter nog steeds het oeroude computerprincipe dat ik van mijn vader leerde: Als je er poep instopt, komt er ook poep uit.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Vieze Ratatouille

25 april 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Nog één keer over het Koningslied dan. Dat is een vieze ratatouille, waardoor je toch weer iets meer van Nederland gaat houden.

Ik heb gesmuld de afgelopen week. De rel rondom het koningslied was er één om de vingers bij af te likken. Onevenaarbaar kneuterig op alle fronten. Het lied was natuurlijk een waar gedrocht, de communicatie wellicht nog slechter. Maar het allermooiste vond ik dat uiteindelijk de ontstane rel erin slaagde Nederland anno nu zóveel beter te beschrijven dan het lied zelf.

Ewbank maakte een denkfoutje. Hij was hoogstwaarschijnlijk in de veronderstelling dat wanneer hij ‘van alles wat’ zou hebben, hij ook ‘voor ieder wat wils’ zou hebben. Tot zover klopt het nog, maar inherent daaraan is natuurlijk ook dat er ‘voor ieder wat haats’ is. Ik wil mezelf bijvoorbeeld al van kant maken als ik Ruth Jacott op televisie zie, maar er zullen natuurlijk ook mensen zijn die enkel bij het zien van Ali B al zin krijgen om PVV te stemmen. Het Koningslied werd een goor compromis waar niemand het mee eens was. Eén grote ratatouille, en iedereen vond ‘m vies.

Net toen ik deze ratatouille in gratie had opgenomen – ik kende de tekst, en was er klaar voor het dinsdagavond half acht uit volgegoten borst, als ware het een geuzenlied, mee te blèren – barstte de bom. Blijkbaar waren de kritiek en de (onjuiste) bejegeningen van taalfouten Ewbank te veel geworden en vond hij het gepast, als enige paraplu in de zeikregen, de biezen te pakken. Hij ‘trok het Koningslied terug’. Dit was al leuk. Sinds wanneer kun je een liedje terugtrekken? Hoe gaat dat praktisch in z’n werk? Ergens was het ook wel een beetje treurig. Het maakte vooral duidelijk dat Ewbank dat hele liedje zelf ook maar niks vond. Anders blijf je er, zelfs in een flinke zeiktsunami, gewoon achter staan.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | Twitter is nog niet af

18 april 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

Niemand weet eigenlijk hoe Twitter optimaal te gebruiken is.

Liggend op de bank was ik nog niet in de mood voor een ontploffing. Ik had net GTST gekeken en voelde er veel meer voor om grapjes te maken over Justin Bieber en Anne Frank. Toch, ik had een laptop met internetverbinding op schoot en het drama in Boston kon mij dus niet ontgaan.

De eerste link verscheen in mijn timeline. Een melding van de ontploffing met daarbij een foto van de schade die het had aangericht. Het drong nog niet meteen door wat nou eigenlijk de betekenis van deze gebeurtenis was, maar aangezien er ook op Twitter een explosie plaatsvond – één aan informatie – werd dat gauw duidelijk. Of wat zeg ik, het werd juist helemaal niet duidelijk.

Waar Twitter natuurlijk de mogelijkheid biedt ontzettend snel informatie te delen, biedt het tegelijkertijd ook de mogelijkheid ontzettend snel onjuiste informatie te delen. Zo zwierven er berichten rond over een Saudi als verdachte en waren er volgens sommige bronnen achttien doden in plaats van drie. Berichten die later in een persconferentie van de politie hardnekkig werden ontkend. Sommigen riepen in deze chaos daarom op om niet klakkeloos te tweeten en te retweeten, een advies dat volledig verdronk in de snelle informatiestroom. Journalisten die zich baseerden op Twitter, waren op die manier meer in de weer met rectificeren dan met onderzoek. Het was niet alleen chaos op de straten van Boston, maar ook op het web.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

#Dezeweek | 3 redenen waarom Poetin beter thuis had kunnen blijven

11 april 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

Eerder uitte ik al mijn voorzichtige twijfel over het nut van staatsbezoekjes. Er moet op een dergelijk moment zó een ongemak door het torentje waaien, ik kan de gedachte daaraan bijna niet aan. Maar er zijn nog wel meer redenen waarom Poetin beter thuis had kunnen blijven.

1. Het is zinloos
NOS kopt ‘Rutte en Poetin spraken over mensenrechten’. Wat een waardeloos gesprek moet dat geweest zijn. Uitzichtloos natuurlijk, geen van beide partijen zal na even nadenken zeggen: ‘Je hebt helemaal gelijk, ik ga het helemaal anders doen.’ Sterker nog, het werd in realiteit zelfs een beetje moddergooien. Nadat Rutte de Russisch premier wees op zijn mensonterende homo-wet, antwoordde deze met: ‘Wat je zegt ben je zelf!’ Om vervolgens Martijn en de SGP aan te halen als argumenten. Volgens sommigen een ware diss, volgens mij juist een illustratie voor de fundamentele verschillen die een vruchtbaar gesprek onmogelijk maakten. Waar de Russische situatie juist een uitdrukking is van een beletting van vrijheid, is de Nederlandse situatie een uitdrukking van (wellicht te veel) vrijheid.

2. Protesteren is stom
Omdat Mark natuurlijk giechelend op z’n stoeltje tegenover Vladimir zou zitten, kende Nederland enkele mooie initiatieven om de eigen tolerantie jegens seksuele voorkeuren duidelijker aan Poetin te tonen. Mooie gebaren, ik bewonder het idealisme, maar om eerder genoemde reden is het natuurlijk zinloos, en vooral een actie die voortkomt uit een altruïstisch rechtvaardigheidsgevoel. Omdat ik mijn nihilisme echter aan niemand op wil leggen zal ik mijn probleem met protesteren uitleggen aan de hand van een voorbeeld.

#Dezeweek | 1 april valt dit jaar laat

4 april 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Van een stel gebeurtenissen afgelopen week ga je toch vooral hopen dat een paar 1april-grappen vertraging hebben opgelopen.

Het is eindelijk april. Geen maand meer die onstuimig zijn staart roert, maar gewoon een maand die begint met een hele leuke dag. 1 april heeft zich in het verleden bewezen als een dag vol geinige grollen en hilarische hilariteiten, maar ik moet zeggen dat het dit jaar nogal een fletse was. Of het door het weer kwam, weet ik niet, maar het leek gewoon helemaal nergens op. De enige leuke grap was niet eens op 1 april, maar op 31 maart. Als grappen te vroeg kunnen komen, dan komen er ook vast een paar te laat. Ik koester goede hoop.

Die hele commissie rond de kroning – of moet ik zeggen: ‘inauguratie’? – van Willem Alexander, dat kán namelijk toch helemaal niet echt zijn? Ik kreeg al twijfels toen de uitgekauwde melodie van ‘het Koningslied’ werd gepresenteerd, maar het werd naar mijn idee wel heel extreem met de ‘polonaise voor de koning’. Typische 1 april-grap natuurlijk, ervoor zorgen dat er zo veel mogelijk mensen openlijk intuinen, en dan ook nog eens lallend in een malle sliert. Ze hebben zichzelf nu echter wel weggegeven met de ‘droom voor de koning’. Veel gekker moet het niet worden, welke monarch zit nu te wachten op mijn droom waarin ik achtervolgd word door Joop Munsterman op een scooter?

Dezeweek | Crisis in een crisis

28 maart 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Is er echt crisis, of is het gewoon een onderwerp waar we al jaren over mekkeren?

Ik moet wat bekennen. Het gaat nu al weken over Cyprus en ik snap er nog steeds geen zak van. Misschien had ik er toch wat artikelen over moeten lezen, of misschien had ik toch naar die ene Jeugdjournaal-aflevering moeten kijken waarin ze het hele spaargeldgedoe beter uitleggen dan Dijsselbloem in 120 afleveringen Pauw en Witteman zou kunnen. Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat je er helemaal niet zo veel van af hoeft te weten, er wat van vinden is veel belangrijker.

Hoe lang is het intussen al crisis eigenlijk? Eerst die kredietcrisis, en voor je er eigenlijk erg in had was het alweer eurocrisis. Deze crises hebben mijn dagelijks leven nog nooit beïnvloed. Voor een biertje in de kroeg betaalde ik altijd al te veel, en geld had ik altijd al te weinig. Pas na jaren crisis kreeg ik pas écht een gevolgje kwam van de crisis. Een potentiële langstudeerboete, maar die was ook zo weer verdwenen eigenlijk.

Voor mijn gevoel is de crisis in Nederland dan ook veel meer een sociale bezigheid, dan daadwerkelijk een catastrofe die de hardwerkende Nederlander in de portemonnee raakt. Natuurlijk zwieren de beurskoersen alle kanten op, natuurlijk doet de euro het slecht tegenover de yen en natuurlijk raakt er hier en daar iemand z’n baan kwijt. Maar dat betekent nog steeds niet dat we geen brood meer kunnen kopen en dat we op straat in onze eigen urine moeten slapen. Nee hoor, de tank wordt gewoon vol benzine gegooid voor een weekje skiën.

#Dezeweek | Erdogan op de koffie

21 maart 2013 , 15:30 , door Peter Buurman

COLUMN - Dat maart nogal eens de neiging heeft zijn staart te roeren, blijkt wel weer. We hebben nog geen nieuwe Paus of de studio van Erwin Olaf staat in de fik. Ik heb mijn zomerjas nog niet aan of er ligt alweer een sloot gesmolten hagel in mijn capuchon. Of stel je voor, je voedt een kind fatsoenlijk op, heb je opeens Erdogan op je stoep.

De man met een indrukwekkende naam, Recep Tayyip Erdogan, komt vandaag op de koffie bij de man met een iets minder indrukwekkende naam, onze minister president, Mark Rutte. Ze slurpen aanvankelijk ongemakkelijk een beetje aan de genoemde koffie. Ze leuteren over voetbal, over, naar ik hoop, Wesley Sneijder. De man met de indrukwekkende naam is kritisch. De goal tegen Kayseri was behalve vroeg ook belangrijk en mooi, maar de Nederlandse middenvelder is momenteel nog ver van het inlossen van zijn belofte. De man met de iets minder indrukwekkende naam zal het schamper weglachen.

Er valt al snel niet zo veel meer te lachen, als het tijd wordt om het over de eigenlijke reden van de koffie-afspraak te spreken. Beide mannen worden ernstig. ‘WHO THE FUCK is Lodewijk Asscher?’ Wij weten, behalve wie Asscher is, ook dat hij de zogeheten bad cop is, in een strategie waarin Rutte de rol van good cop inneemt. Als eerstgenoemde de archiefkasten door de verhoorkamer heeft gesodemieterd, dan kan laatstgenoemde rekenen op meer goodwill van de verhoorde. Tenzij de verhoorde met de indrukwekkende naam daar niet zo’n zin in heeft natuurlijk.