Jawel, er is weer nieuws van het Intelligent Design-front. Nee, het gaat niet om die wetenschappelijke doorbraak waar aanhangers al jaren op wachten. Het gaat om promotiepakketten die op scholen in Groot-Brittannië worden gebruikt. The Guardian bericht dat tientallen scholen gebruik maken van materiaal dat hen is toegezonden door Truth in Science. Deze organisatie maakt zich zorgen omdat de evolutietheorie als onomstreden waarheid zou worden onderwezen. Er zou geen ruimte meer zijn voor een gezond debat over het ontstaan van organismen, over alternatieve theorieën, over Intelligent Design. Bovendien wil Truth in Science dat ID als wetenschappelijk wordt aangemerkt.
En daar wringt de schoen natuurlijk. Want met wetenschap heeft ID niets te maken. Dat aanhangers ervan geen heil zien in de evolutietheorie is verder hun goed recht. Het roept natuurlijk ook een hoop vragen op. Daar is het een theorie voor. En het verklaart ook niet alles. Het haar van Geert Wilders bijvoorbeeld. Complexe materie dus. Maar laat ze met goede argumenten komen of met een deugdelijk alternatief. Niet met propagandistische informatiepakketten over een gemankeerde theorie.
De ware boeven zijn natuurlijk de docenten die er gebruik van maken. Gelukkig speelt een en ander zich vooralsnog ver weg af. En echt heet nieuws is het niet (It is not clear exactly how many schools are using the Truth in Science material, or how it is being used), maar dit soort akkefietjes kan je maar beter met de nodige morele verontwaardiging aankaarten. Voor je het weet is er weer een minister van Onderwijs die zich instemmend over ID uitlaat.
Arme Wouter Bos. Zaterdag kreeg de PvdA in een peiling 35 zetels, 10 minder dan het CDA. En dat terwijl Bos zo graag premier wil worden. Clinton is zijn voorbeeld, zo lazen wij enkele weken terug in het NRC.
Clinton, da’s één brok charisma, heteroseksualiteit en leiderschap. Clinton is een man die je kan laten geloven dat hij jou aankijkt als hij met 130 km per uur langsscheurt in een geblindeerde limousine terwijl hij op de achterbank een stagiaire zijn mannelijkheid bewijst. Clinton telt mee, naar Clinton wordt geluisterd, Clinton is een man naar Bos zijn hart. Clinton is een leider.
Deze campagne had voor Bos een triomftocht naar het premierschap moeten worden, een prelude op staatsmacht. In plaats daarvan zien we een verongelijkte Bos, een man die zijn voorspelde verlies niet dragen kan. Een man die zijn zendtijd verbruikt door te klagen dat het niet over de inhoud gaat. Een man die in kranteninterviews het CDA verwijt dat ze hem kapot probeert te maken. Een draaikont, noemt het CDA hem. God, wat een karaktermoord! Dat is nog wreder dan iemand een stofbril opzetten.
Tuurlijk, het CDA speelt het spelletje slinks. Terwijl Balkende de verantwoordelijke premier acteert, die het te druk heeft met wereldzaken om aandacht aan zoiets futiels als verkiezingscampagnes te besteden, knapt secondant Verhagen het vuile werk voor hem op. Bos moet alles alleen doen. Hij heeft geen duivelse nummer twee achter zich. Ja, hij heeft Albayrak. Maar daar heeft ie alleen maar last van. Bovendien is Bos bang. Bang om te kiezen. Bang om stelling te nemen. Bang om te verliezen vooral. Maar met nog maar twee dagen te gaan valt er niets meer te verliezen. Er moet actie komen. Het is nu of nooit. Het is tijd voor keuzes. Tijd voor breekpunten, voor ideologie, voor een clusterbom onder het electoraat. Het is tijd om verwoestend te vlammen.
Advocaat Knoops heeft gisteren voor de Hoge Raad in Den Haag zijn herzieningsverzoek in de zogenaamde Deventer moordzaak toegelicht. Het zou de tweede herziening zijn van de zaak, waarin Enrnest Louwes tot 12 jaar cel is veroordeeld. Intussen vecht opiniemaker Maurice de Hond onverminderd strijdbaar voor Louwes’ onschuld. Van enige twijfel lijkt bij hem geen sprake.
Dat De Hond zich als burger inzet voor een veroordeelde, staat hem natuurlijk vrij. Dat hij daarbij een ander met naam en toenaam aanwees als werkelijke dader, is een stuk minder kies. En dat hij inmiddels aan tunnelvisie lijkt de lijden is tragisch, ironisch, pathetisch enzovoorts. Wie net als De Hond een dergelijke burgerguerrilla wil beginnen, doet er goed aan daarvoor te waken. Tunnelvisie is slecht. Dat vinden ze bij de recherche inmiddels ook. Maar daar kun je natuurlijk ook weer in doorslaan. Vanochtend meldde het NOS-journaal dat de recherche er in de zaak Sévèke twintig scenario’s op nahoudt. Twintig! Da’s wel een erg open blik.
‘Ik begrijp niet waarom jullie er zo negatief en vervelend over doen. Laten we blij zijn met elkaar. Laten we zeggen: Irak kan het weer: die Ba’ath-mentaliteit. Over Europese rechtsnormen heen kijken. Orde! Toch?’
Verantwoorde ouders kunnen Dick Bruna’s verzamelde werken voorlopig in de kast laten; EénNL heeft haar Aanvalsplan tegen Pedoseksuelen en Kindmisbruik gepresenteerd. Het is heerlijk voorleesvoer voor uw kroost, en nog wetenschappelijk verantwoord ook. Het staat namelijk bol van de sfeervol ronkende retoriek en hier en daar wordt een onderzoek aangehaald. Nederland is bijvoorbeeld ‘een vrijplaats voor pedoseksuelen’, die als ‘gewetenloze roofdieren’ beschouwd moeten worden, roofdieren onder wie de recidivecijfers ‘schrikbarend hoog’ zijn. Het leest zowaar als een jongensboek. De schepper van dit literaire walhalla is Joost Eerdmans, kindervriend nummer één.
Laat de grote leiders van de grote partijen maar met elkaar in debat gaan over futiliteiten, Eerdmans komt ondertussen met echte oplossingen voor echte problemen. Actiepunten zijn onder meer: serieverkrachters en kindmoordenaars niet meer vrij; chemische castratie voor pedoseksuele tbs-ers met verlof; en uitvoering van Megan’s Law. Eerdmans durft zelfs ‘een stap verder te gaan’, door te stellen dat het bekijken van kinderporno gelijk staat aan het verkrachten van een kind; iets met ‘zonder vraag geen aanbod.’ Dat het oude plannen zijn in een sleets jasje deert niet; het gaat tenslotte om de veiligheid van het Kind.
De kiezershand is natuurlijk snel gevuld, maar gaat dit EénNL stemmen opleveren, úw stem? Zijn het structurele oplossingen?
Nu Sargasso zo ongenadig hard aan de weg timmert, kan het niet uitblijven:
Sargasso Magazine!
Koffietafelblad voor geitenwollensokkenneukers en Bush-bashers.
Verkrijgbaar onder de toonbank bij de betere sigarenboer.
Met in het eerste nummer:
Openhartige Jan Marijnissen:
‘Hoe ik mijn hartaanval verzweeg’
Hans Hoogervorst onthult:
‘Waarom Gonny mij niet herkende’
Jan Pronk is back!
‘Wat ik tegen Kofi heb gezegd’
En verder:
De negen slinkste verkiezingstrucs van de PvdA
Interview Ruud de Wild (echt!)
Essay Geert Mak: Hoe Allah uit Wilders verdween
Alles wat u over peak oil weten moet
Reportage: undercover bij het NOS-journaal
Column Ban Ki-moon
En veel, heel veel onfunctioneel naakt
Sargasso Magazine, misschien wel een aardig idee voor wat misschien wel het beste blog van Nederland is.
Geef het maar toe, u bent een politiek-maatschappelijk betrokken burger. U ligt ’s nachts wel eens woelend wakker, van weltschmerz in het algemeen, van smeltende poolkappen in het bijzonder, van de oorlog in Irak of Afghanistan, van de vriendjespolitiek van Kim Jong-il, van Jan Smit en Ellemieke Vermolen, van Jan Pronk desnoods. Kortom, u trekt het uzelf allemaal behoorlijk aan af en toe. Maar terwijl u zich op uw dooie gemak ligt druk te maken, schuift dit land langzaam de afgrond in. We moeten namelijk als gekken gaan innoveren! En snel, anders zijn we verloren. En dat doen we dus niet! Groot alarm. Zeer groot alarm.
In 2000 hadden we er wel zin an. In Lissabon hebben we toen als Europese Unie besloten de rest van de wereld eens een innovatief poepie te gaan laten ruiken. Zo rond 2010 zouden wij als EU voorop lopen. De meest competitieve en dynamische kenniseconomie ter wereld, die zouden we dan hebben. De belangrijkste sleutel tot deze utopische weelde? Juist, innovatie. Maar zo makkelijk gaat dat dus niet. Tom Poes, verzin een innovatie. Alle subsidies, stimuleringen en innovatievouchers ten spijt, het lukt niet. Vooral het MKB blijft hopeloos verouderd. Letterlijk dan. Want het MKB bestaat voor een groot deel uit babyboomers, mensen die tegen hun pensioen aanzitten en geen opvolger kunnen vinden. Tel daarbij de goedkope Poolse arbeidskrachten op en de nog goedkopere sweatshop-kinderhandjes, en u heeft het recept voor onze totale ondergang.