Nick Ottens

In deze serie worden acht presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis behandeld die volgens de auteur als voorbeeld zouden moeten dienen voor tegenwoordige en toekomstige ambtsdragers. Enkele van deze historische leiders zijn helaas relatief onbekend; de meesten zeer ondergewaardeerd.

James K. Polk (1795-1849) was een fervent aanhanger van Andrew Jackson en wordt vaak de laatste sterke president van voor de Burgeroorlog genoemd. Omdat hij het grondgebied van de Verenigde Staten aanzienlijk uitbreidde en een aaneenschakeling van cruciale overwinningen boekte op buitenlands beleid wordt hij verder door historici gewoonlijk als één van de meest succesvolle presidenten bestempeld.

Gedurende zijn vier jaar als president (1845-1849) verlaagde Polk import- en exporttarieven waardoor de handel opbloeide en de belastingopbrengst met maar liefst de helft toenamen. Verder weerhield hij de instelling van een nieuwe centrale bank, iets waartegen ook Jackson had geageerd, en handhaafde hij een onafhankelijke staatskas. Polk ambieerde geen tweede termijn en stierf, geslaagd maar uitgeput, minder dan een jaar na zijn aftreden. De presidenten na hem, tot Lincoln meer dan tien jaar later werd gekozen, slaagden er niet in de almaar groeiende kloof tussen het industriële Noorden van het land en het slavenhoudende Zuiden te dichten.

De Burgeroorlog betekende een gigantische tegenslag voor de republiek. De daaropvolgende Reconstructie werd in het Zuiden als een economische kwelling ervaren terwijl de segregatie het offer van elke gesneuvelde soldaat van de Unie onteerde.

In deze serie worden acht presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis behandeld die volgens de auteur als voorbeeld zouden moeten dienen voor tegenwoordige en toekomstige ambtsdragers. Enkele van deze historische leiders zijn helaas relatief onbekend; de meesten zeer ondergewaardeerd.

Iets minder federalistisch dan Madison maar desondanks pleitbezorger van persoonlijke vrijheid en de vrije markt was Andrew Jackson (1767-1845), de zevende president van de Verenigde Staten. Zijn historische beoordeling wordt nogal bevuild door zijn steun voor de slavernij en de deportatie van Indianen gedurende zijn ambtstermijn, echter door veel meer mensen kiesrecht te verschaffen en een duidelijke scheiding tussen de machten van de staten en de federale overheid aan te brengen gaf Jackson vorm aan de moderne Democratische Partij en naam aan de zogenaamde Jacksoniaanse Democratie waarvan James K. Polk (1795-1849) de laatste president was.

Alhoewel zeker niet in weelde geboren en slechts beperkt opgeleid wist Jackson zich op te werken tot volksvertegenwoordiger en generaal tijdens de oorlog met Engeland van 1812. Jackson versloeg de Britse invasiemacht bij New Orleans en vergaarde erdoor nationale bekendheid wat hem in staat stelde in 1828 het presidentschap te winnen.

Onmiddellijk na zijn beëdiging pleitte hij voor afschaffing van het kiescollege en verdere democratisering van het overheidsapparaat. De benoeming van staatsdienaren moest volgens Jackson geheel vrij staan van hun politieke affiniteit maar zich uitsluitend op basis van hun kennis en kunde voltrekken.

In deze serie worden acht presidenten uit de Amerikaanse geschiedenis behandeld die volgens de auteur als voorbeeld zouden moeten dienen voor tegenwoordige en toekomstige ambtsdragers. Enkele van deze historische leiders zijn helaas relatief onbekend; de meesten zeer ondergewaardeerd.

Eén van de vier founding fathers van de Verenigde Staten en de vierde president van de jonge republiek was James Madison (1751-1836), één van de auteurs van de nog altijd invloedrijke Federalist Papers en vader van de eerste tien amendementen op de Amerikaanse Grondwet, de Bill of Rights.

Madison pleitte voor uitvoerige checks and balances om de rechten van het individu te beschermen tegen een tirannie van de meerderheid en stond een grote federale overheid tegen. Hoewel hij als president (1809-1817) een nationale bank, een staand leger en belastingen op basis van tarieven accepteerde bleef Madison zich verzetten tegen verregaande bestuurlijke bemoeienis vanuit Washington, hoe goed bedoeld zij ook mocht zijn. Zijn presidentschap wordt voornamelijk herinnerd vanwege de oorlog met Engeland van 1812, echter zijn nalatenschap is er één van een standvastig hoeder van de grondwet die hij mede schreef alsmede een bevlogen voorvechter van de rechten van de staten waaruit Amerika bestaat.