Lichtbakens der Amerikaanse cultuur
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Netanyahu spreekt voor de Verenigde Naties
, door
Premier Benjamin Netanyahu van Israël toonde zich buitengewoon moedig en kordaat in zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties vandaag. Hij greep de gelegenheid aan om het Iran en President Mahmoud Ahmadinejad kwalijk te nemen dat het zowel de Holocaust als het bestaansrecht van Israël ontkent en terrorisme tegen Israël ondersteunt—en hij deed dit met krachtige taal.
Netanyahu verweet het de landen die de redevoering van Ahmadinejad aanhoorden geen schaamte en waardigheid te kennen en riep het zwart-witdenken van de vorige Amerikaanse president Bush in herinnering door te eisen dat de wereld kiest voor Israël dan wel voor “de terroristen.” Aangezien hij Iran min of meer gelijkstelde aan terrorisme en stelde dat Israël geen nucleair bewapend Iran kan tolereren leek hij te impliceren dat die keuze iets breder is dan dat.
De premier rekende het de Verenigde Naties verder aan dat de mensenrechtenwaakhond van de organisatie Israël van oorlogsmisdaden betichtte omwille van haar optreden in de Gazastrook vorig jaar. “In plaats van terrorisme te veroordelen, veroordeelt de V.N. de slachtoffers ervan,” aldus Netanyahu. Hij bracht in herinnering dat het Israëlische leger zich meer dan enige krijgsmacht in het verleden inspande om burgerslachtoffers te voorkomen en dat de werkelijke agressor Hamas was wat gedurende jaren Israëlische steden en burgers bestookte met raketaanvallen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Obama spreekt voor de Verenigde Naties
, door
President Obama zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van gisteren bevatte weinig meer dan een herhaling van eerder uitgesproken doelstellingen: een multilaterale beslechting van conflicten; nucleaire ontwapening; het tegengaan van klimaatverandering; en het opheffen van handelsbelemmeringen om alle landen gelijke kansen te bieden op een globaliserende wereldmarkt. Dat alles aanvoering van de Verenigde Staten dat vooralsnog liever leidt door het goede voorbeeld te geven in plaats van deze vier pilaren van haar nieuwe buitenlandse beleid daadwerkelijk kracht bij te zetten.
In zijn speech ging de president echter wel degelijk expliciet in op tenminste één opvallend aspect van zijn kijk op de wereld: hij benadrukte dat het conflict in het Midden-Oosten alleen opgelost kan worden wanneer een levensvatbare Palestijnse staat wordt opgericht. “De Verenigde Staten bewijzen Israël geen gunst wanneer wij er niet in slagen om een onwrikbare toewijding aan haar veiligheid te combineren met een aandrang op erkenning van de legitieme aanspraken en rechten van het Palestijnse volk.” Wellicht dat deze woorden nog in het hoofd van Kolonel Gaddafi nagalmden toen hij Obama liefkozend “onze zoon” noemde alvorens hij de Verenigde Naties en zichzelf geheel belachelijk maakte door de regels van de Veiligheidsraad met een “dictatuur” te vergelijken.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Leiderschap zonder zelfrespect
, door
De gemiddelde Nederlander is er wellicht maar al te mee bekend maar voor een land dat minder dan een eeuw geleden nog met een wereldrijk kon pronken bracht het declaratieschandaal van afgelopen zomer toch een nare eigenschap van de gemiddelde parlementariër aan het licht: een beschamend gebrek aan eigenwaarde.
De gênante rechtvaardiging waarmee vele leden van het Britse Lagerhuis kwamen aanzetten (“Het was niet tegen de regels!”) is volgens Theodore Dalrymple, oftewel, arts en conservatief schrijver Anthony M. Daniels, tekenend voor de hedendaagse westerse moraliteit: wat niet bij wet verboden is, is niet verkeerd, dus acceptabel. Wie een ander op ongewenst gedrag aanspreekt mag de leus, “Het is toch niet verboden?” terugverwachten. Deze houding illustreert het treurige gebrek aan zelfrespect dat tot in de hoogste kringen van onze maatschappij is doorgedrongen en wellicht het gevolg is van een overdaad aan regelgeving. Des te meer de overheid verbiedt en reguleert, des te minder voelen mensen zich genoodzaakt gedragscodes te respecteren en des te minder voelen mensen zich verantwoordelijk voor hun eigen gedrag—en, soms, voor hun eigen leven. Zo schrijft Dalrymple:
We are harried and persecuted by regulations, while at the same time we behave with ever less self-control. We are photographed everywhere we go and in almost everything we do, but we set less and less store by decorum.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Zwaar weer op komst
, door
“De mensen met het minste geld en de minste schuld aan de crisis betalen de rekening.” Dat was de reactie van SP-fractievoorzitster Agnes Kant toen zij de begroting van ons kabinet onder ogen kreeg geschoven. Nu overdrijft zij uiteraard wanneer zij karikaturen schetst van rijke bankdirecteuren die rustig een sigaar opsteken terwijl de maatschappij om hen heen in duigen valt en nu draagt de Socialistische Partij uiteraard maar weinig alternatieven aan (zo kiest de partij er in een tegenbegroting voor om de staatsschuld ongestoord te laten oplopen) maar verrassend genoeg heeft Kant met deze uitspraak wel gedeeltelijk gelijk: de mensen “met de minste schuld” krijgen door de overheid de rekening toegespeeld en niet alleen in Nederland. Wereldwijd moet de belastingbetaler opdraaien—niet in de eerste plaats voor het falen van de banken, maar voor dat van hun regeringen.
Big Government is het toverwoord in de Verenigde Staten alhoewel zelfs door het Congres al is toegegeven dat de miljarden aan kapitaalinjecties in de bancaire sector weinig tot niets hebben uitgericht om de kredietmarkt te versterken. In tegendeel, zowel de Verenigde Staten als Nederland hebben te kampen met een prangend tekort aan krediet. Banken zijn simpelweg niet bereid om massaal geld uit te lenen en dat is de voornaamste reden dat de kredietcrisis heeft kunnen omslaan in een recessie die tegenwoordig de gehele economie raakt.
Friedman: Amerika is een één-partij-democratie
, door
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Snoepreclame mag blijven
, door
“De voedingsindustrie mag kinderen onder de twaalf jaar lekker blijven maken voor snoep, frisdrank en hamburgers.” Zo brengt De Volkskrant het nieuws dat reclame voor snoep niet wordt verboden ondanks de wens van PvdA en SP. Tweede Kamerlid Khadija Arib (PvdA) klaagt dat producenten misbruik maken van de snoeplust van onschuldige kinderen en pleit voor een verbod dat overgewicht moet tegengaan. Tegen reclame kan het ouderlijk gezag immers niet op en “zelfregulering” van de sector “werkt niet.” Ook ChristenUnie en GroenLinks tonen sympathie voor verdergaande wetgeving om burgers te beschermen tegen hun eigen vraatzucht.
Reclame blijkt een gevreesd instituut. Eerder werd tabak al van de buis verbannen en gepleit voor een verbod op reclames voor leningen. Consumentenbond, schuldhulpverlening en wetenschap stelden toentertijd vast dat zo een verbod mensen “niet uit de schulden houdt” dus kregen we de nodeloze waarschuwing mee dat “Lenen geld kost!” Op sigarettenpakjes kunnen we lezen wat iedereen al weet: dat roken slecht is. En eerder dit jaar sprak de PvdA zich zelfs uit ten gunste van een Europees verbod op alcoholreclame. Dit alles maakt helaas niet dat mensen massaal hun leven beteren. Wellicht dat zij zich toch niet zozeer door reclame laten leiden als onze volksvertegenwoordigers geloven?
Wat nou, Nederland is vol?
, door
Iran zet kernprogramma door terwijl het regime grilliger wordt
, door