Het broeit in Rusland
Goed verhaal in de Volkskrant over wat er broeit in Rusland, en hoe de corruptie mensen opstandig maakt.
Goed verhaal in de Volkskrant over wat er broeit in Rusland, en hoe de corruptie mensen opstandig maakt.
Tricky overschatte zijn cultstatus wel een beetje toen hij zich in 1996 Nearly God ging noemen. Desalniettemin zette hij daarmee toch een fraai stukje muziek neer, samen met vaste partner Martina Topley-Bird.
Locust is de Brit Mark van Hoen. Zijn latere werk is meer poppy, met een flinke electronische inslag. Een draai die hij maakte deels uit frustratie vanwege het feit dat hij met zijn eerdere kunststukjes maar bleef opereren in de duistere krochten en marge-genres van de muziek.
Die eerdere werkjes worden door okto natuurlijk interessanter gevonden, want daar zijn we snob genoeg voor. We horen vooral duistere ritmische electronica, met een opvallend verzorgd geluid waarin veel aandacht voor sfeer is. Wat ook opvalt is de zwaar melancholieke inslag die het hele werk ademt: Van Hoen had het kennelijk net zo moeilijk als het meisje op de hoes, getuige titels als I feel cold inside because of the things you say, Inside I am crying of I am afraid of who I am.
InsaDonjaKai zijn Kai Angermann op percussion en Insa Schirmer en Donja Djember op cello. Ze komen uit Duitsland, en speelden al op menige plaat als sessiemuzikant voor ze in 2012 als trio op de proppen kwamen met Insomnie Joyeuse.
Oppositieleider Aleksej Navalny heeft een film gemaakt waarop de enorme rijkdommen van Dmitri Medvedev getoond worden, inclusief uitleg over het louche corruptienetwerk wat gebruikt is om deze rijkdommen te vergaren.
Het bijzondere is natuurlijk niet de corruptie in Rusland – dat wisten we al. Het bijzondere is dat Navalny hier een goede lange film over maken kan, met miljoenen hits op YouTube, en nog steeds leeft.
Blijkbaar rommelt het in Rusland.
“Het hele scenario was vorige week al bekend”, stelt columnist Tom-Jan Meeus in NRC. Het stuk zit achter een betaalmuur, maar de Volkskrant bericht er gratis over.
als de relatie met een groot buitenland onder druk staat, willen burgers een vertrouwde bestuurder in plaats van een twitteraar
Paul Hartnoll is de helft van electro-grootheden Orbital. Hij wilde ook eens voor zichzelf beginnen, en daar zijn meer acoustisch kant naar voren laten komen.
Kijk, alle emancipatiebewegingen hebben enthousiast toegewerkt naar een maatschappij waar je wordt beloond naar je prestaties, niet naar je afkomst of je kleur of je sekse. Als je slim bent en hard werkt, dan kom je er wel. Maar daar begint de wrok, de rancune. Want er blijven altijd mensen die niet profiteren; mensen die minder talent hebben, die zich ongelukkig voelen in een wereld die gericht is op prestatie en concurrentie. Daar zit een harde kern van boosheid. Als je het gevoel hebt dat hardwerkende Polen of slimme vrouwen jouw kansen op de arbeidsmarkt verkleinen, dan word je boos. Dat zijn reële ervaringen.
Is het toeval dat Turkije zijn enige vrouwelijke minister stuurt?
En zo liep Nederland met open ogen in de val. Hoe harder het denkt op te treden tegen Turkije, hoe meer het de gevaarlijke cocktail van slachtofferschap en nationalisme aansterkt. Juist op die manier zal de Europese campagne van de AKP zijn vruchten afwerpen.
Volgens Melvyn Ingleby in Trouw heeft Nederland lekker zitten te blunderen in de huidige rel met Turkije.
Interessant artikel in Trouw over hoe de rechtse kiezer aan te spreken over een onderwerp dat ze totaal niet interesseert: klimaatverandering.
Het is onbegrijpelijk en zorgwekkend dat het klimaatprobleem haast onbesproken blijft tijdens politieke discussies in aanloop naar de verkiezingen op 15 maart.
Aldus VVD-er Ed Nijpels in Trouw.
Nijpels voorspelt problemen hierover bij de formatie:
Straks, bij een kabinetsformatie, komt dat klimaatkonijn opeens uit de hoge hoed. Dan moeten partijen afspraken maken om te voldoen aan de afspraken uit Parijs. En dat terwijl ze het onderwerp steeds uit de weg zijn gegaan.