Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Gaap | Mart Smeets

2 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Mart Smeets stond onder de douche. Al anderhalf uur. En toch wilde hij maar niet schoon worden. Integendeel. Het werd alleen maar erger. Hij leunde met gestrekte armen tegen de muur. Kin op de borst, water kletterend over dat grote hoofd en die machtige schouders. Hij keek naar zijn penis. Die hing roerloos en volmaakt onschuldig op het doucheputje gericht. Mart hief zijn hoofd op. Hij keek naar zijn handen en begreep ineens als bij toverslag wat het was waardoor hij zich nu al wekenlang zo smerig voelde. Raar eigenlijk dat het kwartje nu pas viel.

Het was nog niet makkelijk om dat armbandje over die enorme klauwen heen te krijgen. Rubber wordt toch wat stroef door water. Maar het lukte. Hij slaakte een oerkreet en vervloekte de Texaanse oplichter in bewoordingen waar de honden geen brood van lusten.”Mag ik dat zeggen”, grapte Mart toen hij uitgeraasd was.

Later die ochtend zouden Mart en Tjerk nog een flinke ruzie krijgen over wie de beste basketballer van dit moment was. Terwijl ze het gele bandje uit de doucheput viste, hoorde mevrouw Smeets hoe haar zoon zijn vader de tyfus toewenste. Ze borg het bandje veilig tussen zijn sokken. Voor het geval Lance ooit bereid zou zijn toch nog een keer met hem voor de camera te verschijnen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Gaap | Het Stedelijk Museum te Amsterdam

30 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Minstens één keer per maand fiets ik langs het Stedelijk Museum te Amsterdam. En pas deze week viel de nieuwe vleugel mij op. Terwijl dat ding toch moeilijk te missen is. De kunstcriticus van The New York Times vindt het bagger. Een van de lelijkste gebouwen ooit. Kijken naar moderne meesterwerken in een gebouw dat er uit ziet als een badkuip, is als luisteren naar iemand die Bach speelt in een clownskostuum.

Ik kende de mening van de kunstcriticus. Desondanks vond ik het wel wat hebben, die badkuip. Toen ik er langs fietste, besloot ik om het even van alle kanten te bekijken. Het lijkt alsof het gebouw geen naden heeft en uit één strak wit stuk gegoten kunststof bestaat. Ik stelde me voor hoe de mensen dit over vierhonderd jaar zullen beoordelen. Ik denk positief. Als een soort teken des tijds. Het getuigt toch van lef. Zo’n gigantisch wit, organisch gevaarte met bovenin wat kleine, blauwe raampjes. Het leek elk moment op te kunnen stijgen. Zodra Han Solo ‘m aan de praat zou hebben gekregen.

In het restaurant op de begane grond zag ik twee tweelingzusjes van een jaar of zeventig zitten. Een kruising tussen Liesbeth List en de zusjes L.A. Raeven. Leuk was anders.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Een avondje Beatrix

29 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Koningin Beatrix kondigt aan dat ze gaat aftreden. Reden voor de Nederlandse televisie om een hele avond aan haar koningschap te wijden en vooruit te blikken op dat van Willem-Alexander.

Joost Karhof staat op de Dam. Waarom hij op de Dam staat? Koningin Beatrix heeft heur aftreden aangekondigd. En de wetten van Hilversum dicteren dan: we moeten live-beelden van buiten de studio kunnen bieden. Niet dat er op de Dam iets gebeurde. Maar het zou kunnen. Wellicht zien we Willem-Alexander nog van het Paleis springen omdat ie de druk toch niet aan kan. Het is nu eenmaal een gebeurtenis die om live buitenopnames schreeuwt. Voor je het weet hebben de mensen niet door dat het een historische dag is. En dat mag toch niet mogen.

Bij DWDD hadden ze een blikje usual suspects opengetrokken om hun alles verhelderende licht op de abdudicatio te laten schijnen. Jan, Prem, Koos, Sywert, dat soort lui. Men had niets dan bewondering. Dit tot grote ergernis van mevrouw Molovich die nu wel eens zou willen weten wanneer de vergadering had plaatsgevonden waarin men had besloten hoe wij, het volk, onze vorstin zouden moeten beoordelen: als een hoogst intelligente vakvrouw, een controlefreak en perfectionist, ogenschijnlijk kil, maar wel een lieve oma.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Gaap | Oranje

28 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Oranje is een fles Toscaanse prosecco krijgen wanneer je een hypotheek hebt afgesloten. Zou iedereen dat krijgen, vroeg ik me af. Of kon meneer de hypotheekadviseur aan ons zien dat wij er wel eentje lusten? Zou ie wellicht in de voorgesprekken hebben achterhaald wat voor levensstijl wij erop nahouden? Voor moslims is er neem ik aan een heel ander cadeautje. (Of misschien ook niet, want er bestaan natuurlijk helemaal geen moslims die hypotheken nemen. Mag niet van hun god. En al helemaal niet van hun profeet.) Nu kun je vaak wel inschatten of iemand islamitisch is. Inschatten of iemand gewoon zoveel zweet omdat de spanning van al die grote bedragen hem teveel wordt, of net een maandje nuchter is na jaren van alcoholisme, dat is een stuk moeilijker.

Toen las ik het kaartje dat rond de hals hing. ‘Omdat u ons niet mag vergeten,’ stond erop. Vond ik wat dramatisch overkomen. Alsof onze bank het heel erg vindt dat wij elkaar niet meer zullen zien nu wij eenmaal die hypotheek hadden afgesloten. Uit het oog, uit het hart. Bang als ze zijn dat wij over zeven jaar, als onze rentevaste periode afloopt, niet meer weten wie ons die fijne hypotheek had aangesmeerd. Of ze willen ons er gewoon aan helpen herinneren dat we elke maand onze financiële verplichtingen dienen na te komen. Het stikt van de wanbetalers, moet u weten.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Gaap | Goed Volk

25 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

Een keurig bebaarde krullenbol kijkt mij aan vanaf de stationsposter. Vriendelijke gelaatsuitdrukking. Donkere, stijlvolle winterjas. Overduidelijk een ruimdenkend, beschaafd jongmens. ‘Goed Volk schreeuwt niet’, lees ik in het Volkskrant-lettertype.

Behalve niet schreeuwen schijnt goed volk tegen een grapje te kunnen, niet snel bang te zijn, altijd meer te willen weten, een open geest te hebben, benieuwd te blijven, etc.

Goed volk. Dat zeg je tegen de hond van de buren als ie begint te blaffen. In de hoop dat ie je niet in de kloten bijt. Er is een cartoon van Kamagurka waarin een man voor een herberg staat. De herberg heet ‘In Den Stinkende Roede’. Ter hoogte van het kruis van de man heeft Kama stankwalmpjes getekend. ‘Goed volk’, roept de man naar binnen. Goed volk zeg je om aan te geven dat je geen kwaad in de zin hebt. De Volkskrant echter gebruikt goed volk om een schifting te maken. Tussen mensen die deugen en mensen die niet deugen. Dubieus.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Tegenlicht en de toekomst van de mensheid

22 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Waarin Max Molovich naar een speciale Tegenlicht-uitzending over de (nabije en verre) toekomst van de mensheid keek en heen en weer werd geslingerd tussen hoop en angst.

Tegenlicht stond in het teken van de toekomst. Volgens filosoof Nick Bostrom, directeur van het Instituut voor de Toekomst van de Mensheid, wordt de toekomst zelden serieus genomen. De toekomst is vaak niet meer dan een beeldscherm waarop we onze eigen hoop en angsten kunnen projecteren. Dat moet anders.

En wie hadden we daar? Tegenlicht-stamgast Jim Rogers. Een Amerikaanse durfinvesteerder die elk jaar zijn licht laat schijnen op de ontwikkelingen in de wereldeconomie. Volgens de voice-over had Rogers ruim van tevoren de huizencrisis, de kredietcrisis én de eurocrisis zien aankomen, maar als ik Jim Rogers’ hoofd zie, moet ik altijd denken aan hoe hij ergens aan het begin van deze enerverende eeuw in een Tegenlicht-uitzending enthousiast vertelde over het opwindende investeringsklimaat dat er in IJsland heerste. Enige tijd later viel Icesave om.

Toen kwam Douglas Rushkoff aan het woord, schrijver van Life Inc. Hij meent dat de burger op het punt staat te ontdekken dat ie geen multinationals en geen banken nodig heeft om z’n waar te verkopen. Als we dat beseffen, zal de mens waarlijk opbloeien. Peter Diamandis legde vervolgens uit hoe nieuwe technologieën ons zullen bevrijden van de dagelijkse sleur. De zon levert ons meer dan genoeg energie, we zullen water uit stront kunnen winnen en de mobiele telefoon zorgt ervoor dat iedereen, waar ook ter wereld, alle informatie tot zich kan nemen die hij of zij nodig heeft om zichzelf te onderwijzen. Dat je ook een hoop desinformatie uit je mobieltje kan halen, vergat hij gemakshalve.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | De Sekspolitie

15 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Anderhalf jaar lang volgde documentairemaker Roy Dames de afdeling Commerciële Zeden van Den Haag in hun poging mensenhandel tegen te gaan. Gisteren was De Sekspolitie op tv.

‘Soms lijkt het wel alsof ik geiten wollen sokken en sandalen draag.’ Het was dat-ie het zelf zei, maar ik dacht het net: de agenten van de Haagse sekspolitie (zoals de afdeling Commerciële Zeden in de volksmond heet) lijken meer op maatschappelijke werkers.

De sekspolitie heeft als taak vrouwenhandel tegen te gaan. Dat schijnt enorm hoge prioriteit te hebben, maar in de praktijk merk je daar weinig van. Komt doordat het verdomd moeilijk is om slachtoffers over te halen aangifte te doen. Het probleem begint daarvoor: het slachtoffer moet eerst erkennen slachtoffer te zijn.

De werkmethode die de leden van de Haagse sekspolitie erop nahouden, komt in het kort hierop neer: babbelen. Ze proberen een vertrouwensband op te bouwen met de prostituees van wie ze vermoeden dat ze niet vrijwillig in dat leven zijn gestapt. In de hoop dat die vertrouwensband uiteindelijk uitmondt in een bekentenis en een aangifte. Maar dan nog is het hun woord tegen dat van de pooier, die beweert dat hij haar helemaal niet uitbuit en dat ze vrij is om te gaan en te staan waar ze wil. Prostitutie is een legaal beroep.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Bram Moszkowicz

8 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Bram Moszkowicz wil het nog niet beseffen, maar hij gelooft zelf niet meer in zijn eigen woorden. Zijn woorden klinken zoals we van hem gewend zijn, maar zijn lichaam verraadt hem, zoals we konden zijn toen hij in vijf jaar later tegenover Jeroen Pauw zat.

Bram Moszkowicz. Hij heeft het zelf nog niet door, maar hij valt uit elkaar. Desintegreert. Je ziet het gebeuren. Hij zit tegenover Jeroen Pauw. In het tv-programma ‘Vijf jaar later’. Hij is magerder geworden. Het is weg, die pafferige arrogantie. Hij doet nog wel z’n best om de schijn op te houden. Om net zo arrogant te doen als altijd. Om even eloquent, deftig en met overdreven zorg te formuleren.

Hij vertrouwt nog steeds op alles waarop hij al die jaren kon vertrouwen. Zijn vermogen om overal onderuit te komen, om overal tussendoor te glippen, om zich met superieure retoriek overal uit te lullen, hij vertrouwt op zijn intellect en zijn fluwelen tong. Maar zijn lichaamstaal vertoont barstjes, het lichaam hapert. Als een verouderde robot waarvan een paar draadjes los zitten. Hij knippert heel veel met zijn ogen, zijn mond maakt vreemde samentrekkingen, alsof hij een nooit kleiner wordend zuurtje in zijn mond laat ronddwalen. Je ziet slapeloze nachten en je voelt het soort verborgen radeloosheid van iemand die niet wil beseffen wat hem overkomt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 11-03-2022

Gaap | Sylvie en Raaf

4 januari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Het komt steeds vaker voor. Er gebeurt iets onbenulligs. Iedereen heeft het erover. En even later heeft iedereen het erover dat iedereen het over iets onbenulligs heeft. En vraagt iedereen zich af waarom zoiets onbenulligs kan uitgroeien tot iets waar iedereen het over heeft. De aangekondigde scheiding van Sylvie & Raaf was zoiets onbenulligs.

De conclusie van de metadiscussie kwam eigenlijk op het volgende neer: media (ook serieuze media) berichten hierover omdat het traffic oplevert. En het levert traffic op omdat iedereen het wilt lezen. Vraag en aanbod. Maar waarom wil iedereen het lezen? Lang niet elke scheiding van een bekende Nederlander heeft het in zich zulk groot nieuws te worden. Volgens mij heeft het twee dingen te maken. 1) Timing is alles, en 2) Er valt een zorgvuldig geregisseerd imago door de mand. Al die tijd heeft Sylvie, met behulp van Rafaël, haar best gedaan om zichzelf als een soort little miss perfect neer te zetten, met een huwelijk, een gezin en een leven waarin alles is zoals het hoort te zijn. Zelfs kanker wist ze te clichématiseren.

Maar dan blijkt het toch niet perfect te zijn. Op Oudejaarsavond barst de bom. Een dag later vertellen de twee tegen hun zoontje dat ze gaan scheiden. En nog diezelfde dag vertellen ze het aan Bild en blijken ze al een heel proces van verdriet, woede, machteloosheid, spijt, aanvaarding en vergeving achter de rug te hebben. De snelheid is verbijsterend. Geen haar op hun hoofd dat zich afvraagt of het wel verstandig is om zo snel de schijnwerpers op te zoeken. En iedereen ziet wat ze proberen te doen: zelfs deze scheiding wil Sylvie (want ik denk toch echt dat zij het meesterbrein is) tot in de puntjes regisseren.

Geen bal op tv | Marokkanen

1 januari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

Waarin Max Molovich naar Buitenhof kijkt en Jelle Brandt Corstius zijn progressieve veren ziet afschudden, wat hij de avond ervoor ook bij Theo Maassen zag gebeuren.

Jelle Brandt Corstius is in z’n gezicht gespuugd door een Marokkaan die achterop een spookrijdende scooter zat. Tenminste, hij vermoedt dat ie Marokkaans was. Hij heeft het hem niet kunnen vragen. Zoals Jelle Brandt Corstius het zelf ongeveer zei: “Het zou ook een Algerijn geweest kunnen zijn. Als ze er Nederlands uit hadden gezien, dan had ik het Nederlanders genoemd, terwijl het Finnen hadden kunnen zijn.”

Dat klonk wat hypocriet. De kans dat je in Nederland in je gezicht wordt gespuugd door een jongen die er als een Nederlander uitziet, maar een Fin blijkt te zijn, leek mij aanzienlijk kleiner dan in je gezicht gespuugd te worden door een jongen die er als een Marokkaan uitziet, maar een Algerijn blijkt te zijn.

Ik houd het er maar op dat JBC de situatie wilde schetsen. Ik ben zelf ook wel eens het slachtoffer geweest van een dergelijk, tamelijk vernederend straatritueeltje. Uw nederige dienaar van het geschreven woord werd, terwijl hij midden in de nacht in zwaar beschonken toestand van de Melkweg naar huis liep, door twee leden van een vijftal jongens van Algerijnse of Marokkaanse komaf, gevraagd om een sigaret. Die ik gaf. Terwijl ik even later een van hen van vuur voorzag, voelde ik wat warms tegen mijn been. Stond de ander tegen me aan te pissen. Een verontwaardigd ‘nou ja’ was alles wat ik kon uitbrengen. Zijn vriend begon vrolijk mee te doen. De rest stond met plaatsvervangende schaamte toe te kijken, maar greep niet in. Ik liet het maar begaan. Pas de volgende dag toen ik mijn natte broek op mijn stoel zag liggen, besefte ik ten volle wat mij was overkomen en was ik eerlijk gezegd blij dat ik dusdanig bezopen was dat het mij allemaal niet zo heel veel interesseerde.

Geen bal op tv | Ellen, John Travolta & Olivia Newton John

29 december 2012 , 17:30 , door Max Molovich

COLUMN - Waarin Max Molovich tijdens het zappen blijft steken bij Ellen en daar John Travolta en Olivia Newton John ziet zitten. Vooral John Travolta jaagt hem angst aan.

Ik keek naar Ellen. U weet wel, de talkshow rond de hoogblonde, lesbische troonopvolger van Oprah Winfrey. Olivia Newton John en John Travolta waren te gast. Met name John Travolta ziet er angstaanjagend uit. Als een levende paspop. Zijn gezicht lijkt van plastic. Bevroren in een vreemde grimas. Alsof hij gevangen zit in een lichaam dat niet van hem is. Alsof hij eruit wil, maar niet weet hoe. Alsof een Chinese robotfabrikant een John Travolta-robot heeft gemaakt, maar slechts een bibberende VHS-kopie van Grease tot z’n beschikking had om het model op te baseren, waardoor John Travolta nu spleetoogjes, iets te hoge jukbeenderen en een hip sikje heeft.

John Travolta zingt en danst tegenwoordig trouwens ook als een slechte imitatie van John Travolta. Hij heeft een plaatje opgenomen. Met Olivia Newton John dus. Daar is een singel uit voortgekomen. I think you might like it, heet het. I think you don’t wanna see this, had het beter geheten. Je kunt je niet voorstellen hoe huiveringwekkend het resultaat is. De hel, dat zijn John Travolta en Olivia Newton John die anno 2012 een kerstliedje zingen. Het kindeke Jezus is geboren en vervolgens gestorven om onze zonden op zich te nemen. Maar als je dit ziet, dan weet je dat het allemaal voor niks is geweest. Het heeft geen zin gehad, de wereld is voorgoed reddeloos verloren.

Foto: Kort - illustratie Sargasso

KORT | Alice in Wonderland

27 december 2012 , 00:28 , door Max Molovich

Tim Burton die Alice in Wonderland verfilmt. Klinkt als een match made in heaven. De gothische esthetiek die we kennen uit films als Sleepy Hollow, zijn Batman-films, Sweeney Todd en Edward Scissorhands is perfect om het legendarische boek van Lewis Caroll tot leven te wekken.

Maar het was niks. Het zag er schitterend uit, maar meer liefs kan ik er niet over zeggen. Om redenen die mij niet geheel duidelijk waren, had men besloten om de film dertien jaar later te laten afspelen, op de dag dat Alice zich gaat verloven met een man die ze niet zo heel leuk vindt. Dertien jaar nadat ze voor het eerst droomde dat ze in een konijnenhol viel en in Wonderland terechtkwam, rent ze weer een konijn achterna en valt ze weer in een konijnenhol en komt ze weer in Wonderland terecht waar de blauwe rups en de Mad Hatter en de Maartse Haas en weet ik veel wie allemaal weer allerhande rare gesprekken met haar hebben.

Ze hebben al die tijd op haar gewacht om verlost te worden van de wrede Hartenkoningin die van iedereen het hoofd eraf wil. Er gebeuren de nodige vreemde dingen en alles heeft z’n eigen logica, maar uiteindelijk heeft het evenveel om het lijf als, wat zal ik eens zeggen, Matthijs van Nieuwkerk die naakt voor de spiegel zijn vetrolletjes checkt.