Bilal wil het Kanaal overzwemmen om bij zijn meisje te komen. Ik kijk met een tikkeltje ongeloof naar de Franse speelfilm Welcome. Het lijkt iets melodramatisch te hebben. Later leer ik dat in werkelijkheid meerdere vluchtelingen hebben geprobeerd om vanaf Calais het Kanaal over te zwemmen naar Engeland, dat in de onderlinge verhalen een soort Eldorado schijnt te zijn. Ja, ja, Margaret Thatcher heeft met haar ‘free market economy’ kennelijk een indrukwekkende erfenis nagelaten.
Regisseur Philippe Noiret, die heeft meegeschreven aan het scenario, heeft Welcome degelijk gedocumenteerd. Het begon ermee dat het tot hem doordrong dat Frankrijk met de situatie in Calais zijn eigen stukje Mexicaanse grens heeft. Daar moest een filmverhaal in zitten. Onderzoek ter plaatse met medescenarist Emmanuel Courcol maakte zacht gezegd nogal wat indruk. Wat Noiret het meest verbaasde was dat alle vluchtelingen nog zo jong waren, de oudste was nog geen vijfentwintig. Het was hier dat ze hoorden van de zwempogingen.
In de auto terug naar Parijs zwegen de mannen urenlang. Vervolgens werd het scenario geboren. Courcol: “Hij gaat in Calais naar het openbare zwembad om te trainen.” Noiret: “En hij ontmoet een badmeester.”
In de film is badmeester Simon een man die nogal bot kan zijn. Hij is vooral teleurgesteld in het leven. Ooit had hij zwemkampioen kunnen zijn, maar hij heeft de top niet gehaald. Nu slijt hij zijn dagen met het geven van zwemlessen en fitnesstraining in het openbare bad van Calais. Zijn vrouw Marion wil bij hem weg, tot zijn met niemand gedeelde verdriet. Marion is lerares Engels en doet vrijwilligerswerk voor de plaatselijke illegale vluchtelingen. Simon interesseert zich net als de meeste inwoners van Calais hoegenaamd niet voor deze mensen.
De oproep van President Obama in Praag van afgelopen april om de wereld van kernwapens te ontdoen lijkt in Oost-Azië maar weinig gehoor te vinden. Alhoewel Noord-Korea na maanden weer lijkt te willen overleggen, is er vooralsnog weinig reden om aan te nemen dat het bereid is om haar kernwapenprogramma geheel op te geven. In tegendeel, Hillary Clinton is zelfs bezorgd over de mogelijkheid dat nucleare technologie door het stalinistische schrikbewind met Myanmar wordt gedeeld. De minister noemde Thailand als mogelijk slachtoffer van Birmees wapengekletter.
Tegelijkertijd blijven de Amerikanen vrezen voor een Iraanse atoombom. Clinton stelde voor om de omringende landen af te schilden met de bedoeling de Iraanse dreiging in te tomen; een duidelijk teken naar Iran dat de Verenigde Staten alle opties openhouden om te voorkomen dat het land daadwerkelijk een gevaar wordt.
Een soortgelijke verdediging wordt overwogen om Zuid-Korea tegen aanvallen vanuit het Noorden te beschermen, en om te voorkomen dat het Zuiden zelf kernwapens gaat eisen. Dat is ook waarom is voorgesteld om Japan van nieuwe gevechtsvliegtuigen te voorzien. Beiden landen huiveren bij de gedachte aan een nucleair Noord-Korea.
Formeel is China de enige Aziatische kernmogendheid. In de praktijk beschikken zowel India als Pakistan over atoomwapens en is ook van Israël bekend dat het er een aanzienlijk arsenaal op nahoudt. China hielp Pakistan zelfs aan de bom, omdat het in India nog altijd een vijand ziet. Een directe confrontatie tussen deze landen lijkt vandaag de dag echter onvoorstelbaar. Veel verontrustender is het vooruitzicht dat regimes als Noord-Korea en Myanmar, die door een combinatie van onwrikbare economische planning en westerse sancties altijd om geld verlegen zitten, hun wapens en kennis bereid zijn door te spelen aan terroristen. Dan is niet zozeer Thailand of Zuid-Korea een waarschijnlijk doelwit van een aanval, eerder de Verenigde Staten zelf of een westerse aanwezigheid elders ter wereld.
“Children are unconsciously the most rational beings on earth, brilliantly drawing accurate conclusions from data, performing complex statistical analyses, and doing clever experiments.” (Alison Gopnik, filosoof en ontwikkelingspsycholoog)
Dit zegt Alison Gopnik in haar nieuwe boek The Philosophical Baby – What Children’s Minds Tell Us about Truth, Love, and the Meaning of Life. Mevrouw komt duidelijk niet uit het land van ‘doe maar gewoon’. Ook is het niet zo dat ze alleen maar een omgevallen boekenkast is. Haar bio vermeldt dat ze naast haar academische werk ook nog drie zoons heeft gebaard.
Volgens Gopnik levert de ontwikkelingspsychologie empirische bevestiging van wat jubelende ouders altijd al hebben geweten. Ze beschrijft hoe de verbeeldingskracht van kinderen hen helpt om een enorme massa kennis te vergaren in de eerste vijf jaar. Vervolgens verbeelden ze zich allerlei alternatieven over hoe de wereld in elkaar zou kunnen zitten. Veel kinderen worden hierbij geholpen door ‘denkbeeldige vrienden’. Ze leren hoe anderen in elkaar zitten en hoe ze zichzelf kunnen veranderen. En dan komt de claim van Gopnik: wat kinderen doen is eigenlijk hetzelfde als wat wetenschappers doen. Ze experimenteren en herkennen statistische patronen. En Gopnik gaat ver in haar beweringen over kinderen en verbeeldingskracht: “All the processes of change, imagination and learning, ultimately depend on love.”
“Less than 24 hours after Gov. Arnold Schwarzenegger and legislative leaders announced a plan to close California’s massive budget deficit, Los Angeles County officials moved to sue the state, a union for government workers said it might strike, and Republicans threatened to back out of the deal over a provision to cut the number of prison inmates by 27,000. ” Bron: LA Times
Yep, Californië heeft een budgetdeal. Een compromis in het land van ‘winner takes all’ met het typische kenmerk van een compromis: iedereen is ontevreden. Zo betekent 27.000 gevangenen 16 procent van het totale aantal, en daarover willen de Republikeinen nu gaan suen. Iedereen wil gaan suen of staken of welk wettig middel maar in gedachten komt om wat klappen uit te gaan delen.
Opvallend detail: de anders nooit verlegen gouverneur Arnold Schwarzenegger verstopt zich voor de pers. Nou vooruit, één videootje op Twitter waarin hij, uhm, met een groot mes speelt. Een televisiejournaliste speculeert dat hij zo misschien wel zijn gevoel voor humor wil laten zien. Zeker, zeker, dat zou zo maar kunnen.
De ambtenaren dreigen te gaan staken omdat ze zomaar drie dagen per maand vrij hebben gekregen (ook al gevoel voor humor?). Maar de pijn zit er natuurlijk in dat dit in de praktijk neerkomt op een loonsverlaging van 14 procent. Als je dit legt naast de 16 procent van de gevangen dan lijkt dit erop te wijzen dat Schwarzenegger en de zijnen ernaar streven om overal te snijden rond de 15 procent, zodat de pijn eerlijk verdeeld wordt. Maar dit wil natuurlijk niemand zien.
“Wie ooit een depressie heeft overleefd, kan deze episode bijschrijven als de donkerste bladzijden in zijn leven. Het is een psychische ziekte die onderhand epidemische vormen aanneemt.
De belangrijkste factoren die deze explosieve toename kunnen verklaren zijn: de mentale druk die mensen ervaren om te moeten presteren, de overweldigende hoeveelheid indrukken die mensen moeten verwerken, als ook de immense emotionele energie die nodig is om in het drukke en snelle sociale verkeer overeind te blijven. Iedereen doet zijn best om mee te komen in een wereld die steeds veeleisender is. Maar net als moeder aarde heeft ook de individuele mens geen onbeperkte voorraden energie tot zijn beschikking. Daarom is een energiecrisis in de vorm van een depressie soms pure noodzaak.”[bron]
(Jeffrey Wijnberg, psycholoog/psychotherapeut, columnist in De Telegraaf)
Oeps. Voor mij een nieuw inzicht. Maar natuurlijk, de aanleidingen zijn hetzelfde als vroeger. Vroeger gingen geliefden ook dood of verloren mensen door een ongeval het vermogen om te werken. Vroeger waren er misschien wel meer aanleidingen om een depressie te krijgen. Maar als depressie nu al epidemische vormen aanneemt en naar wordt verwacht de volksziekte van de eenentwintigste eeuw wordt – is? – dan moeten de oorzaken met het huidige tijdsgewricht te maken hebben. Vandaar die overweldigende hoeveelheid indrukken, de enorme druk om te presteren, de immense emotionele energie die nodig is om in het drukke sociale verkeer overeind te blijven – druk, druk, druk.