Jos van Dijk

In Engeland is onderzoek gedaan naar de vraag of anonimiteit de geloofwaardigheid van de blogger beïnvloedt. Niet dus. Wat wel meespeelt is de presentatie. Dezelfde informatie van een blog waarvan evenveel bekend is over de auteur werd geloofwaardiger geacht als het allemaal netjes is opgeschreven en minder geloofwaardig als er veel taal- en grammaticafouten zijn gemaakt.

De bloggers zelf hoeven zich dus geen zorgen te maken over anonimiteit. Anderen maken zich er nog wel vaak druk over, meestal naar aanleiding van incidenten.

In de archieven van GC vond ik bijvoorbeeld ook enkele bijdragen naar aanleiding van een discussie met Francisco van Jole drie jaar geleden (zie hier en hier).

In Frankrijk heeft senator Jean-Louis Masson onlangs een wetsontwerp ingediend om bloggers te verplichten alleen onder hun eigen naam te schrijven. Hij maakt de vergelijking met de schrijvende pers. De journalistenorganisatie “Reporters sans Frontieres” is het daar niet mee eens. Bloggers zijn geen journalisten. Ze schrijven over hun werk, hun relaties, persoonlijke opvattingen en aangelegenheden die hen last kunnen bezorgen als ze er hun eigen naam onder moeten zetten. Mensen die over de schreef gaan kunnen toch wel vervolgd worden, volgens RSF. De meeste bloggers kennen hun verantwoordelijkheid wel. Vanwege die enkeling die er een potje van maakt moet je niet een hele groep bloggers de mogelijkheid ontnemen om vrijuit te schrijven. Daarom heeft RSF zich ook aangesloten bij een appèl van een aantal Franse ISP’s om de anonimiteit te handhaven. En als hulp aan de blogger hebben ze een handleiding geschreven: Blogueurs: Droits et Devoir.

Begin vorige maand ontstond er grote opschudding onder gamers na een besluit van een grote speler in deze wereld, Blizzard, om geen anonieme bijdragen meer te accepteren op forums over bv. World of Warcraft. Motief: een verbetering van de kwaliteit van de forums. Blizzard kondigde ook nog aan ouders via ‘Parental Control’ de mogelijkheid te geven om hun kinderen te verbieden aan discussies deel te nemen (de vrijheid die de amerikanen zo belangrijk vinden geldt in dat land maar zeer beperkt voor kinderen). Het bedrijf heeft het hele plan na een stortvloed van negatieve reacties weer schielijk ingetrokken.

In de Verenigde Staten is de strijd nog niet gestreden. De EU is nog in het stadium van informatie verzamelen. Nederland lijkt er geen boodschap aan te hebben. Netneutraliteit, de verplichting van Internet Service Providers om alle informatie zonder onderscheid door te geven, is min of meer de basis voor de digitale burgerrechten. Het is op z’n minst opmerkelijk te noemen dat een land als Chili nu als eerste dit principe in de wet heeft vastgelegd.

In wezen gaat het bij netneutraliteit om publieke belangen versus het grote geld. Internetproviders kunnen door machtige partijen met veel geld in de verleiding worden gebracht bepaalde data sneller door te geven of bepaalde andere data langzamer af te handelen (zie de filmpjes op de website van de NRC).

Een van de motieven van de Chileens initiatiefnemer, parlementslid Gonzalo Arenas, was het verhinderen van het selectief ‘afknijpen’ van het downloaden van muziek en films door providers. Daar staat nu in Chili een boete op. Burgers moeten ongelimiteerde toegang krijgen tot het internet. De belangrijkste waarde van het internet is volgens oorspronkelijk ontwerper Vint Cerf nu juist dat het zonder poortwachters functioneert.

De strijd om de netneutraliteit is vergelijkbaar met de strijd om burgerlijke vrijheidsrechten in de 19e eeuw. Het gaat immers om de vrijheid van burgers om informatie te vergaren zonder tussenkomst van andere partijen. Toen ging het om de vrijheid van de burger ten opzichte van de macht van de staat. Nu lijkt het meer te gaan om het behoud van de publieke ruimte die onze voorouders hebben bevochten. Een publieke ruimte, die wezenlijk is voor een democratie van vrije burgers, en die door de staat zou moeten worden beschermd.

Deze week werd in Bosnië de val van Srebrenica herdacht. Nederland had er nauwelijks aandacht voor. Maar ook na vijftien jaar raakt het gebeuren direct betrokken Dutchbatters ( ook al maakt de Telegraaf er iets anders van). En het gevoel dat Nederland medeverantwoordelijkheid draagt voor de 8000 slachtoffers is er nog steeds (ook al wil het leger zelf daar niet aan). Nederland keek toe: dat gevoel zal verbonden blijven aan de tragische afloop van de inname van Srebrenica door de Serviërs.

Deze week is het ook zes jaar geleden dat het Internationaal Gerechtshof in Den Haag oordeelde dat de muur die Israel bouwt illegaal is. Illegaal omdat Israël de muur grotendeels op Palestijns grondgebied bouwt. In de uitspraak heeft het Internationaal Gerechtshof bepaald dat de internationale gemeenschap (dus ook Nederland) erop moet toezien dat Israel de uitspraak naleeft. Maar de Nederlandse overheid doet niets en kijkt passief toe, schrijft United Civilians for Peace over deze kwestie bij de presentatie van een kort filmpje. Passief toekijken: wordt dat de nieuwe geest van de buitenlandse politiek van het voormalige gidsland?