Stel, je bent een partij die de afgelopen decennia bijna constant aan de macht is geweest. Maar daarbij zijn een aantal dingen op z’n zachtst gezegd niet helemaal lekker gegaan, en mede daardoor zitten we nu in een huizencrisis, een stikstofcrisis, een klimaatcrisis, jeugdzorgcrisis, de GGZ-crisis, vertrouwenscrisis, ik noem maar wat. Grote kans dat je op die gebieden in verlegenheid gebracht gaat worden als je geconfronteerd wordt met de gevolgen van je eigen beleid, maar je zal er toch af en toe iets over moeten zeggen.
Tegelijk wil je natuurlijk niet dat de opkomende talenten in de problemen komen, en ook andere prominenten houd je graag uit de wind. Dus wat doe je dan?
Het lijkt lastig, maar is het niet. Je zet een bij voorkeur niet heel snugger persoon waarvan je zeker weet dat deze nooit belangrijk zal worden in de partij op een verkiesbare plek, en vervolgens kan je deze inzetten op de hoofdpijndossiers. Een wegwerppoliticus, zo gezegd.
Je herkent hem aan uitspraken als “bouw de badkamer aan de kant van de vliegroute” als het gaat om geluidsoverlast van vliegverkeer, simplistische slogans als ‘rijden rijden rijden’ of ‘bouwen bouwen bouwen’ of aan een slechte maidenspeech over een gevoelig onderwerp waar je niet op mag interrumperen.
