Closing Time | The Regrettes
The Regrettes, gewoon een leuk indiepopbandje uit Los Angeles.
The Regrettes, gewoon een leuk indiepopbandje uit Los Angeles.
Voormalig leider Frauke Petry gaat als eenmansfractie verder.
Ezekiel saw the Wheel is een gospel classic. Hierboven een uitvoering van The Charioteers, een close harmony band die zijn hoogtepunt beleefde in de jaren veertig. Het lied werd ook uitgevoerd door onder andere Johnny Cash en John Lee Hooker.
In deze versie van Louis Armstrong hoor je ook de connectie met een ander lied op basis van dezelfde bijbeltekst, het overbekende Dem Dry Bones.
Vrijdagavond gekkigheid met G-Dragon, een van de grootheden van de K-Pop. Mocht u nou denken ‘meer meer’, dan treft dat, want u kunt hem dinsdag live gaan zien in de Ziggo Dome.
Londenaar Benjamin Clementine is nog geen dertig en al overladen met lof. Als je zijn stem hoort, weet je waarom.
Reggae uit Nigeria, met Nneka. Of nou ja, eigenlijk uit Duitsland, waar ze haar muzikale basis heeft.
Werkenden gaan er het meest op vooruit, aldus het prinsjesdaggebeuren, ontvangers van uitkeringen het minst. Dat is logisch. Om uitgerekend als de economie in een crisis zit ervoor te kiezen werkeloos thuis te zitten in plaats van de handen uit de mouwen te steken, vraagt natuurlijk om een afstraffing. Dan verdien je het ook niet om mee te profiteren wanneer de mensen die wél hard doorwerkten het vaderland uit het moeras getrokken hebben.
Bedenk, voor u “neoliberale kwatsj!” roept, ook nog even dit: rijke mensen hebben aangetoond dat ze handig zijn met geld, want anders hadden ze er niet zoveel van. Arme mensen juist het tegenovergestelde. Dus is het verstandig om steeds grotere porties geld in beheer te geven bij rijke mensen. Kwestie van koppie koppie. Met vriendelijke groet, de komende jaren.
Latin American rhythms, digital sounds, claps, flutes, harps, tweets, hoots and leaves! Dat is wat El Búho kwijt wil over zichzelf. Verder geen woord, alleen muziek.
Jacob Banks komt uit Birmingham en scoorde afgelopen zomer een stevige hit met bovenstaand nummer, dat op een prachtige (en knappe) wijze meandert van close harmony naar blues en r&b. Met nog een indrukwekkend eenvoudige clip erbij ook.
Ik heb een aflossingsvrije hypotheek. De bank vond mijn inkomen namelijk te laag om een annuïteitenhypotheek af te sluiten. Dan worden uw maandlasten te hoog, meneer. Nu moet ik iedere maand nederig vragen of ik asjeblieft wat mag aflossen. Dan krijg ik een bedremmeld mailtje terug. Weet u dat wel zeker? Ze zijn bij de bank waarschijnlijk bang dat ik me geen iPhone X meer kan veroorloven.
Enfin, wanneer ik dus in de krant lees dat banken zich ongerust maken over het hoge aantal aflossingsvrije hypotheken, kost het me moeite een Homerische lach te onderdrukken. Innen van hypotheekrente is het beste businessmodel dat ze op dit moment hebben. Het Pilatusgehalte van de ongerustheid is hoog.
“I have lived the European project through my entire life. I have fought for it, I have worked for it. I have been through good times, and I have been through bad times … I have sometimes suffered with Europe and agonised over Europe. I have been through thick and thin with the European Union and never have I lost my love for the European Union. As we all know there is no love without disappointment, or very rarely.”
Er was eens een politicus die grote waarde hechtte aan het Wilhelmus en de daarin vervlechte boodschap dat je én van buitenlandse afkomst kunt zijn, én patriot én op de een of andere manier loyaal aan een ander land, en die een lezing gaf bij Elsevier waarin hij … o wacht, hier gaat geloof ik iets niet helemaal goed.
Sorry, even overnieuw. De politicus herinnerde zich van de vaderlandse gloriedagen dat indertijd een handvol Europeanen eropuit trok om Amerika, Australië en een stuk Afrika duurzaam te ontwrichten. En nu was hij bang dat een handvol negers erin zou slagen hier hetzelfde te doen. Hij vond dat onwenselijk. Aan de vraag of het terecht zou zijn kwam hij niet toe.