Collega Janos zei gisteren in de comments van de Closing Time iets over muziek die niet te zacht mag worden. Welnu, die klacht hoeft niet te klinken bij bovenstaand nummer van Goddesses of Bagpipes. Of het helemaal telt als hardrock weet ik niet, maar vermakelijk is het wel.
Zangeres Elohim baadt een breekbare stem in synthmelodietjes, maar zodra het te gemakkelijk begint te klinken gooit ze er een mariachiband tegenaan of wat flarden gesproken tekst. Met een evenzeer vervreemdend clipje erbij.
Zomeravondmuziekje van Oliver Koletzki, een oudgediende uit de Berlijnse dancescene. Hier met assistentie van Fran.
Een of andere pipo van de VVD heeft weer eens voor de bühne geroepen dat werklozen moeten werken voor hun uitkering. Of het was iets met de bijstand, nou ja iets in die sfeer. Men noemt dat rechts. Mijn associatie is eerder met de voormalige DDR, waar ledig rondhangen er ook niet bij was. Het is dezelfde utopische illusie dat er een één op één match te maken valt tussen de burgers van een land en het beschikbare werk, betaald dan wel onbetaald.
Ik zou zeggen: laten we even doorpakken met de tegenprestatie voor een uitkering. Wie onvoldoende inkomen heeft komt automatisch in dienst van de overheid. Als de werkloosheid zo optisch is weggewerkt, ontstaat een nieuw machtsblok op de arbeidsmarkt. Hoe meer arbeid de huidige bijstandsgerechtigden verrichten, hoe groter hun ontwrichtingsmacht door te staken. Ik voel fijne cao-onderhandelingen aankomen.
First of all, because of the relationship between the U.S. government and the Israeli government, between U.S. Defense contractors and Israeli defense contractors- many of whom have a very big state component to their composition- it is possible to be testing what are effectively illegal forms of ammunition and weaponry in Israel’s activities. And second of all, it ensures that the United States can use similar marketing devices to the Israelis in selling their defense sector as a key component of the growing homeland security surveillance and repression industry. So, that is sort of the the marketing, the economic dimension.
Zou Vladimir Poetin soms dezelfde plastische chirurg hebben als Silvio Berlusconi? Het zijn van die kleine dingen waar een mens over kan piekeren. Hetzelfde ronde hoofd, waar de glimmende huid steeds strakker overheen spant, de smalende glimlach, eeuwig omdat de spieren niet meer anders kunnen.
De nieuwe Italiaanse regering, waarin Silvio op de achtergrond victorie kraait, heeft opheffing van de sancties tegen Rusland hoog op de agenda staan. Dat kan geen toeval zijn. Vlad en Sil, die elkaar altijd al leuk vonden, zijn het soort mannen dat via een malafide advocaat hun eindjes aan elkaar knopen. Maar de consigliere zou in dit geval wel eens een chirurg kunnen zijn. Een man die je met een mes bij je hoofd vertrouwt – intiemer kan het bijna niet.
“He was angry at God because women were rejecting him. The cure for that is enforced monogamy. That’s actually why monogamy emerges.”
Vrouwen moeten gewoon gedwongen worden om te trouwen met types als de Toronto-killer, want dat scheelt een hoop maatschappelijke onrust. U mag zelf verzinnen welke held van de alt-right dit zonder spoor van ironie te berde brengt in dit New York Times interview, en tussendoor ook nog even uitlegt dat heksen bestaan:
“U wilde burgemeester van Amsterdam worden, maar dat is niet gelukt. Was u erg teleurgesteld?” Bestuurders die er niet tegenop zien die vraag de rest van hun leven te moeten horen, kunnen een nieuwe sollicitatiepoging wagen. In de eerste ronde waren er teveel mensen die dachten: geef mijn portie maar aan fikkie. Nu zijn er onvoldoende kandidaten.
Dit probleem ga je niet oplossen in een cultuur die mensen eerder op hun tekortkomingen aanspreekt dan op hun successen. Dus zeg ik: sollicitatieplicht. Iedereen die ooit op een bepaald niveau wachtgeld heeft gekregen schrijft een brief op straffe van terugvordering. Als de lijst dan uitlekt kun je je ambitie alsnog ontkennen. “Ik had er niet echt zin in, maar het moest.”
Op zich is het natuurlijk passend om de verjaardag van de staat Israel te vieren met een bloedbad onder Palestijnen (of, als je er graag anders tegenaan kijkt, de verjaardag van de zelf gekozen nakba met een collectieve zelfmoord). En, ook toegegeven, vergeleken met Barack ‘Drone’ Obama is Bibi N. best terughoudend met geweld. De Palestijnen hebben hun pr beter op orde dan de Afghanen.
Toch knaagt er iets. Het is de schijn van een verwantschap die niet meer bestaat, een echo van Europese geschiedenis die kunstmatig nagalmt. Het zou allemaal zoveel draaglijker zijn als Israel zijn context anders duidde: ja, wij zijn gewoon een corrupt land in het Midden-Oosten waar we elkaar langs religieuze lijnen de hersens inslaan. So what?
Bleven we gisteren in 1960 steken, vandaag is het 1975. Met Church of the Cosmic Skull, een symfonisch rockgezelschap uit Nottingham dat in 2016 zijn eerste album uitbracht.
“You broke it, you own it,” say some Remainers whenever anyone complains about the way things are developing. But we – we liberal Leavers – don’t own it. The process is largely owned, rather, by people who resent that it is happening at all. No, this isn’t how it’s supposed to be working out.
Daniel Hannan, een van de prominente Brexiteers bij de Conservatieven, erkent dat het niet lekker loopt met Brexit. En dat is de schuld van Labour, want met de eigen inzichten is niks mis. Kortom, het lijkt erop dat het originele Brexitkamp de zaak ziet mislukken en de blame game heeft ingezet.
Ok, het is een gimmick, maar wel een leuke gimmick. The Surfrajettes spelen een Britney Spears cover en het klinkt alsof The Shadows nooit uit elkaar gegaan zijn.