Vanavond om 22:50 op Nederland 2: Higgs – into the heart of imagination
Over het nog niet ontdekte Higgs boson deeltje, waar ze in Zwitserland zo hartstochtelijk naar zoeken. Het móet er zijn, want anders kan de hele deeltjesfysica op de schop.
Met dank aan Rene die ons linktipte.
Voor wie ‘m op Nederland 3 heeft gemist: RiP: A remix manifesto om 23:50 op CANVAS.
Albert Einstein heeft ooit gezegd, dat de belangrijkste keuze die een mens in zijn leven moet maken, is of hij in een vriendelijk, of in een vijandig universum woont. U kent Albert Einstein van de relativiteitstheorie, waarin Energie en Materie gezien worden als inwisselbaar. (Namelijk: energie (E) is massa (m) maal de lichtsnelheid (c) in het kwadraat.)
Einstein bedoelde met zijn uitspraak dat wie overtuigd is van een vijandig universum, bij gevolg overal vijandigheid zal ontdekken, en wie gelooft in een vriendelijk universum overal vriendelijkheid. Einstein bedoelde dat perceptie enorm belangrijk is voor de realiteit. Om te chargeren: wie zoekt naar vijandigheid, zal het vinden. Wie zoekt naar kosmische vriendschap idem dito.
De idee dat gedachten dingen zijn is misschien wat zweverig. Ikzelf geloof hier ook niet in: bij ‘dingen’ stel ik mij concrete voorwerpen voor. Een ding is materie, een gedachte is niet materieel. Of toch niet helemaal? Wat is een gedachte eigenlijk? En hoe komt zoiets tot stand?
Synapsen geven stofjes door aan receptoren. Die stofjes (neurotransmitters) zijn materieel. Zij bevatten de informatie waaruit de gedachte bestaat. Dus een gedachte is op zijn minst deels materieel.
Maar interessanter aan de uitspraak van Einstein vind ik de gevolgen die hij verbindt aan de perceptie.
Er zitten een hoop constructies in mijn hoofd, die ik bij een gebrek aan een goed woord ervoor ‘denkbeeld’ zal noemen. Deze denkbeelden beïnvloeden mijn gedrag, soms direct, soms indirect. Om te illustreren wat ik bedoel met deze gedachteconstructies hieronder een paar voorbeelden.
In zijn nieuwe boek ‘Een tijd voor Empathie’ betoogt bioloog Frans de Waal dat op het niveau van het organisme, emoties als empathie een veel belangrijkere rol spelen dan werd aangenomen.
Dat dieren het vermogen hebben om zich in te leven in de gevoelens van anderen, en misschien zelfs in staat zijn tot het geven en ontvangen van liefde, is een stelling die al een flinke poos op veel weerstand stuit. In de ontwikkelingspsychologie ging men er tot diep in de jaren 60 nog van uit dat zelfs mensen in hun primaire levensfase tot op het bot ongesocialiseerd en zelfzuchtig zijn. En op het niveau van het individu zijn organismen dat altijd, zo is het axioma. Richard Dawkins schreef er zelfs een belangwekkend boek over: ‘Onze zelfzuchtige genen.’
De Waal durft dus af te wijken van een min of meer vaststaand denkbeeld. In een interview met de Volkskrant dat vandaag te lezen valt in het katern Kennis zegt hij: ‘We zijn allemaal opgegroeid met het idee dat de natuur een bloedig slachtveld is, waar concurrentie de crux is. Daar passen medeleven, troosten, genegenheid, solidariteit en vriendschap nu eenmaal niet zo makkelijk in.’
Waarom is het voor veel mensen zo moeilijk te geloven dat hun gevoelens ten aanzien van Fido of Tijger wel eens zouden kunnen worden beantwoord? Of beter nog, waarom is het zo moeilijk om te geloven dat dieren niet alleen maar agressieve concurrenten van elkaar zijn, verwikkeld in een eeuwige strijd waarbij alle middelen zijn geoorloofd om te overleven? Want met de ‘dierlijke’ emoties als agressie hebben geen moeite. Waarom zou empathie dan zijn voorbehouden aan mensen?
Vandaag treedt het Verdrag van Lissabon in werking. Dit verdrag heeft als voornaamste doelstelling de interne democratie van de Europese Unie te bevorderen. Het is dan ook op zijn minst ironisch te noemen, dat veel Europese Burgers voelen alsof de ‘Grondwet’ hen door de strot wordt gedrukt.
De tijdlijn van de 'grondwet'
#gallery-1 { margin: auto; } #gallery-1 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 50%; } #gallery-1 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-1 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */
Met dank aan het Europees Ruimte Agentschap ESA, hebben we een fascinerende webzijde erbij. Gigagalaxyzoom.org is de inverse van Google Earth: we kijken buiten onze dampkring naar ons melkwegstelsel, en kunnen daarbij waanzinnig inzoomen op allerlei constellaties, nebulas en planeten.
Deze 800-miljoen-pixels tellende overzichtsfoto is samengesteld uit bijna 1200 foto’s, die in een periode van meerdere maanden werden gemaakt door de Franse astrofotograaf Serge Brunier. Elke foto duurde ongeveer zes minuten om te maken, een periode waarin de draaiing van de Aarde moest worden gecompenseerd door een minieme beweging van het statief.
Het resultaat is werkelijk om stil van te worden. Enjoy :)
Als er ooit een grote zombie-uitbraak komt, kunnen zelfs de meest weldenkende mensen al vlotjes gedagzwaaien naar de beschaving. En dat is wetenschappelijk bewezen. De universiteit van Ottawa, zo meldde Nature mij gisteren via @Plegtermans, heeft het onderzocht.
Als zombies ons aanvallen, zijn de Hollywoodscenario’s schrikbarend realistisch. En het enige dat echt werkt om de zombieuitbraak in te dammen is extreem geweld.
Pardon, ik denk dat ik u als coöperatieve lezer al enigszins ben kwijtgeraakt. Zombies? Bedoelt u allicht de kermisbezoekers, die thans uw woonplaats overspoelen, gekleed in wifebeatertje of tijgerprint? Korte stekkeltjes met een matje in de nek naast jaren ’90 kuif met te veel oogschaduw, onverstaanbare keelklanken uitslaand, eindeloos op zoek naar pluche knuffels, plastic horloges of andere kraaltjes en spiegeltjes?
Neen, ik bedoel werkelijk het gereanimeerde corpus van een overleden mens, dat ontzield ronddoolt op zoek naar menselijke weefsels. Een ondode dus. En er is dus nu een 18-pagina tellend onderzoeksrapport gepubliceerd, geschreven door Philip Munz, Ioan Hudea, Joe Imad en Robert J. Smith van de afdeling Wiskunde en Statistiek, waarin zij een wiskundig model maken van een mogelijke zombieaanval.
Conclusies: 1: als het plaats vindt, kun je vrij snel ‘de beschaving’ gedag zwaaien, en 2: geweld is de enige oplossing. Niets nieuws onder de zon dus eigenlijk, maar wel geruststellend dat George Romero en Sam Raimi ons zo goed hebben voorbereid met hun educatieve voorlichtingsfilms.
Breaking nieuws van het RIVM: de Mexicaanse grieppandemie die Nederland de komende herfst en winter compleet gaat lamleggen, is eigenlijk niet veel meer dan een gewone seizoensgriep. Tamiflu? Welnee!
Zojuist heeft het RIVM dan laten weten dat verreweg de meeste mensen in twee tot zeven dagen gewoon herstellen. De Mexicaanse griep verloopt mild. Pardon? Mild?
Het ene moment praten we over toestanden waarbij schoolvakanties moeten worden opgelengd. Stel je voor dat we het krijgen. We bereiden ons voor op een maatschappij ontwrichtend scenario.
Het constante mediabombardement heeft ertoe geleid, dat mensen bij het minste of geringste kuchje in paniek de huisarts opbellen. Geef me Tamiflu! Snel, snel! Ik ga dood man, zie je dat dan niet? En nu is de Mexicaanse griep dus niet erger dan ‘een gewone seizoensgriep’. Veel slapen, slappe thee, en als het langzaamaan wat beter gaat aansterken met een kommetje kippensoep. Vervelend, maar zeker niet apocalyptisch.
Een scenario als 1919 / 1957 willen we natuurlijk nooit meemaken. Zo lang niet precies bekend is, hoe gevaarlijk het virus precies is, moet men er bovenop zitten. Maar waarom die bangmakerij zolang we niet weten wat er aan de hand is? Omdat angst verkoopt. In dit geval: kranten, tijdschriften en 34 miljoen kuren Tamiflu.
Het is officieel: zonnebanken en gezichtsbruiners zijn volgens het Internationaal Agentschap voor Kankeronderzoek even kankerverwekkend als mosterdgas. Pardon? Ja echt waar, aldus Radio 1. Wie voor zijn 30ste geregeld een zonnesalon bezoekt, loopt 75% meer kans op een melanoom dan iemand die dat niet doet. Het IARC geeft zonnekanonnen het hoogst mogelijke risicoprofiel. Dit staat in The Lancet.
Even ter illustratie: volgens het onderzoek is regelmatig kunstmatig zonnebaden even carcinogeen als roken of blootgesteld worden aan asbest.
In Nederland krijgen nu ongeveer een op de zes mensen huidkanker, maar de verwachting is dat dit in de toekomst snel op zal lopen. Ter indicatie: de afgelopen dertig jaar is dit aantal in het Verenigd Koninkrijk al verviervoudigd, van 3.4 gevallen per 100,000 mensen in 1977 tot 14.7 per 100,000 in 2006.
Huidkanker lijkt op basis van deze cijfers hard op weg een van de belangrijkste welvaartsziekten te gaan worden. We bestrijden kanker als gevolg van roken en we hebben asbest als bouwmateriaal al verboden. Mosterdgas is een buitenbeentje, want mosterdgas is in tegenstelling tot asbest, sigaretten en zonnebanken bedoeld om te doden. Toch is het per 1925 verboden (Geneefse Protocol).
Een logische volgende stap lijkt inperking van kunstmatig zonnebaden. In Duitsland en de VS is al een leeftijdsbegrenzing opgenomen. Gertruud Krekels die woordvoerder is van de Nederlandse vereniging voor Dermatologie en Venereologie reageerde al verheugd op die maatregelen, en zou die ook graag in Nederland zien.