Gastauteur

2.321 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: SFEPbancourt (cc)

Studentenhuisvesting kan leiden tot een explosieve groei van de totale uitgaven voor huurtoeslag

ANALYSE - Gisteren publiceerden we een gastbijdrage van S. de Beter over de gevolgen van de financiering van het hoger onderwijs voor de toch al nijpende schaarste op de woningmarkt. In een tweede gastbijdrage gaat hij in op enkele andere knelpunten die samenhangen met de problemen bij de huisvesting van studenten. En hij komt met mogelijke oplossingen.

‘Hoe meer, hoe beter’, dat is het verdienmodel van Nederlandse universiteiten en hogescholen. Dit hebben ze niet zelf gekozen maar was een keuze van de overheid, dus van een parlementaire meerderheid destijds. De Rijksoverheid beloont de onderwijsinstelling voor iedere student die zij naar de eindstreep brengt. Dat is een prikkel om te groeien want de marginale opbrengst is een stuk hoger dan de marginale kosten, dus de kosten die een extra student met zich meebrengt. In het hoger onderwijs zijn deze vrij laag als je eenmaal een onderwijscapaciteit beschikbaar hebt.

Vanuit dit groeimodel bezien is het logisch dat universiteiten en hogescholen zich in toenemende mate op buitenlandse studenten hebben gericht toen duidelijk werd dat de instroom van Nederlandse studenten eerder af dan toe zou nemen. En dat in de prognoses deze ontwikkeling wordt aangedikt, om te rechtvaardigen dat de werving van buitenlandse studenten nog meer prioriteit verdient. Zo lezen we in het recente jaarverslag van de Rijksuniversiteit Groningen dat internationale groei nodig is om de krimp van het aantal Nederlandse studenten op te kunnen vangen. Zij had in 2017 5692 internationale en 24010 Nederlandse ingeschreven studenten. De prognose in het jaarverslag is voor 2022 dat het aantal Nederlandse studenten zal dalen naar 22173 en dat het aantal internationale studenten zal stijgen naar 7525. Als u deze aantallen vergelijkt, zal duidelijk worden dat de geprognosticeerde groei van het aantal buitenlandse studenten exact gelijk is aan de te verwachten daling van het aantal Nederlandse studenten. “De wens is de vader van de gedachte” luidt het spreekwoord, wat blijkbaar ook voor veel prognoses geldt.

Foto: SFEPbancourt (cc)

Hoe de financiering van het hoger onderwijs slachtoffers maakt op de woningmarkt

ANALYSE - Hoger Onderwijs instellingen willen zoveel mogelijk studenten binnenhalen. Dat leidt in universiteitssteden tot verstoring van de woningmarkt, meent S. de Beter in dit eerste deel van zijn gastbijdrage

Ieder jaar eind augustus is het weer raak in studentensteden: Nederlandse maar vooral buitenlandse studenten die naarstig – soms zelfs wanhopig – op zoek zijn naar woonruimte. Vaak doen ze de eerste weken noodgedwongen een beroep op campings en hostels.

In Groningen loopt het dit jaar helemaal de spuigaten uit. Medio juni is bekend dat het aantal aanmeldingen fors is gestegen. Bij Nederlandse studenten is de toename 11 procent, maar bij buitenlandse studenten is de toename veel groter: zo zijn er 50 procent meer aanmeldingen van studenten uit Europa, en nog eens 31 procent meer aanmeldingen van studenten buiten Europa. Wie denkt de Rijksuniversiteit Groningen (RuG) voor die tweeduizend extra studenten voldoende huisvesting gaat regelen, vergist zich deerlijk. “Wij zijn een academische onderwijsinstelling, geen woningcorporatie”, moeten ze bij de RuG hautain hebben gedacht. Tegenover de bezorgde Universiteitsraad erkent universiteitsbestuurder Jan de Jeu dat het aantal aanmeldingen hoger ligt dan de RuG verwacht had. “Maar we weten nog niet zeker hoeveel van deze studenten ook daadwerkelijk naar Groningen komen.”, zegt hij sussend. Dat iedereen in september een kamer heeft gevonden, durft hij niet te garanderen. ‘Maar een slaapplek, dat verwacht ik wel.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het is klasse, suffie, niet identiteit – Ewald Engelen

RECENSIE - door Addie Schulte, redacteur van Boekenstrijd.

© Editie Leesmagazijn cover boek Ewald EngelenIdentiteitspolitiek is tegenwoordig bijna een scheldwoord. Wie aan identiteitspolitiek doet, heeft alleen oog voor de eigen groep en niet voor het algemeen belang. Identiteitspolitiek maakt onterecht onderscheid tussen die groep en anderen, benadrukt onbelangrijke zaken en vergeet essentiële kwesties, zo luidt de aanklacht. Ewald Engelen verwoordt deze beschuldiging met grote felheid. De politieke strijd moet gaan over sociaal-economische kwesties en veel minder over sociaal-culturele kwesties. Maar is die scheiding tussen cultuur en economie wel vol te houden?

Rompertjes

Toen de Britse schrijfster Afua Hirsch in Pakhuis De Zwijger haar boek over ras, identiteit en afkomst in Groot-Brittannië presenteerde, kwam er een vraag uit het publiek. Leidt de nadruk op identiteitskwesties als kleur niet af van de klassenstrijd? De kern van haar antwoord was dat klasse ook een identiteit is. Er is niet zomaar een keuzemogelijkheid tussen klassenpolitiek en identiteitspolitiek.

Ik denk niet dat Ewald Engelen die observatie deelt. Engelen heeft in de hier gebundelde columns en essays in De Groene Amsterdammer uitgehaald naar identiteitspolitiek. Die leidt volgens hem tot onzalige aandacht voor immateriële kwesties rond migratie, multiculturalisme, integratie, hoofddoekjes en ‘genderneutrale rompertjes’. Deze kwesties leiden de aandacht af van sociaal-economische onderwerpen als de ongelijkheid, de arbeidsinkomenquote en de toenemende macht van grote bedrijven.

Foto: K2 Space (cc)

In het ‘open’ kantoor kan niemand zich verstoppen

Carla werkte op een middelgroot kantoor. Ze vond haar werk leuk, maar aan één ding kon ze moeilijk wennen: ze voelde zich voortdurend bekeken. Vreemd was dat niet, want haar werkplek bevond zich in één grote ruimte waarin tientallen collega’s zaten. Als ze geconcentreerd wilde werken, verkaste ze soms naar een van de stilteruimtes. Maar ook daar was ze niet veilig voor de nieuwsgierige blikken van voorbijgangers. Alle wanden waren gemaakt van glas.

Op een dag zei het afdelingshoofd tegen Carla: “We moeten praten.” Samen liepen ze zijn kantoor binnen. Net als de stilteruimtes had het iets weg van een reusachtig aquarium. Iedereen die langsliep kon zien wat zich binnen deze glazen kubus afspeelde. Het afdelingshoofd gebaarde haar te gaan zitten. Hij zuchtte nog eens diep en zei toen: “Het spijt me, maar je contract loopt af. Je bent ontslagen.” Carla barstte in tranen uit. En de hele afdeling keek mee.

Parasol naast je bureau

Carla’s verhaal is niet uniek. Als schrijver van een boek en een handvol artikelen over het ‘open’ kantoor heb ik zo’n beetje alle klachten over dit type werkplek voorbij zien komen. Meestal gaan ze over luidruchtige collega’s, ongewenste geuren en te warm of te koud afgestelde verwarmingen. Maar ook de klacht “ik voel me bekeken” scoort hoog, vooral onder vrouwen en medewerkers met taken die wat minder routineus zijn en veel denkwerk en creativiteit vereisen.

Foto: Milieudefensie (cc)

Willekeur

Voor zijn stage bij Fossielvrij NL toog Marco Dijkstra naar Groningen. Hij spreekt er in de aanloop naar de actieweek van Code Rood met slachtoffers van de aardbevingen en aanverwante ellende.

Twee huizen in Nieuwolda. Zelfde aannemer, zelfde bouwjaar. Eigenlijk zijn het dezelfde huizen en allebei de huizen hebben schade van dezelfde beving. Met enkele dagen tussenpoos wordt er een schademelding gedaan.

Het gedoe begint. Meermaals worden beide huizen bezocht door heuse schade-experts, destijds nog ingehuurd door de NAM. Na een minutieuze bestudering van de schades volgt hun deskundige oordeel. Ik vat het in mijn eigen woorden samen: “Van de twee dezelfde huisjes die tegelijkertijd door dezelfde aannemer op bijna exact dezelfde plek zijn gebouwd, is de schade die na dezelfde beving is gemeld in het ene geval inderdaad te wijten aan de beving en in het andere, helaas, door een bouwfout veroorzaakt.” Bevingschade wordt vergoed, zettingschade helaas niet.

Het lijkt soms bijna willekeur”, sprak een politicus met meel in de mond.

Een echtpaar woont al decennia in Warffum. Na de grote beving van Huizinge, in 2012, ontstaan er scheuren in de huiskamer. Het echtpaar laat een expert komen die vaststelt dat het om bevingschade gaat. Het huis wordt leeggehaald om te worden gerepareerd. Een maand lang woont het echtpaar in een vakantiewoning. Gedurende die maand ontdekt de aannemer een nieuwe scheur in de muur. Er wordt opnieuw onderzoek gedaan, waarbij ook aan de buitenkant van het huis scheuren worden gevonden, die er eerder nog niet zaten. Er komt een tweede expert, weer via de NAM. Hij adviseert stilleggen van de hersteloperatie.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het ongelijk van Syp Wynia #vangaslos

ANALYSE - “Zes redenen om het gasverbod niet voor lief te nemen”, kopte Syp Wynia in zijn column voor Elsevier. Een herhaling van het relaas waarmee Wynia al enkele maanden de gaslobby in de kaart speelt. Met een paar fraaie retorische trucs weet hij de argeloze lezer te overtuigen dat het helemaal niet zo slim is om geen aardgas meer te gebruiken. De meeste trappen er nog in ook. Daarom schreef Jan Willem van de Groep toch maar de reactie die hij eigenlijk niet wilde schrijven. Het is nogal makkelijk om in een column van zo’n 400 woorden stellingen in te nemen. Voor het weerleggen ervan moet vaak een veelvoud aan (moeilijkere) woorden gebruikt worden. Ook in dit geval, vreest hij dat dat zo is.

Aanleiding

De aanleiding voor het relaas van Wynia is het schrappen van de gasaansluiting voor nieuwbouwwoning als kerntaak van de netwerkbedrijven in de nieuwe wet VET. De meeste argumenten die Wynia echter gebruikt, staan volkomen los van deze wet die per 1 juli is ingegaan. Wynia suggereert met z’n column dat het morgen allemaal gebeurd is met het gas en dat dit allerhande rampscenario’s tot gevolg heeft. Dit is niet waar. Het proces #van(aard)GasLos in de gebouwde omgeving is bij uitstek een traag proces omdat gebouwen nu eenmaal een trage transformerende massa vormen. Het is in die zin ook logisch om te beginnen met de gebouwen die er het langste zullen staan: de nieuwbouwwoningen die nu worden gerealiseerd.

Recensie Zomergasten met Marleen Stikker

RECENSIE - De Zomergastenrecensie wordt vandaag verzorgd door Frank Meeuwsen. Hij werkt vanaf 1996 in de internetindustrie en was onder andere medeorganisator van de blogaward de Dutch Bloggies. Hij publiceerde in 2010 het boek ‘Bloghelden’ over de Nederlandse blogosphere van 1995 tot 2005, waarin hij de pioneersdagen van internet en bloggen in Nederland beschreef.

“Jammer dat ze niet méér mag vertellen”, het is een vrij unanieme zucht die over Twittererend Nederland gaat als we voor de tweede maal Moritat van Gisela May horen, bij de aftiteling van de derde aflevering van Zomergasten seizoen 2018. Marleen Stikker is de gast van de avond. Oprichter van de De Digitale Stad, waarmee ze Nederland kennis liet maken met het Internet. Ze is eveneens mede-oprichter en directeur van de Waag Society, waar ze zich bezig houdt met de sociale en culturele impact van nieuwe technologie.

Gedurende de avond werd duidelijk dat Stikker in het kamp van de Mogelijkheidsmensen zit.

De Digitale Stad was er nog niet in 1993, maar ze kon het zich wel voorstellen. Een stad, gerepresenteerd in een computer-netwerk. Waarom zou het niet kunnen? Dus ging ze aan de slag, samen met onder andere Felipe Rodriquez, een Nederlandse hacker van het eerste uur, die we eveneens in het fragment van de documentaire Hacks voorbij zien komen. Tegenover de Mogelijkheidsmensen heb je de Werkelijkheidsmensen. “Daar hebben we er in Nederland genoeg van”, verzucht ze. Zij nemen de technologie zoals hij is, de werkelijkheid zoals hij is, en gaan er van uit dat ze er niets aan kunnen veranderen. Ze berusten in hun lot. Zo niet de Mogelijkheidsmensen. Die onderzoeken, gooien systemen open, kijken onder de motorkap. Om er van te leren en om dat weer te delen. Net als Neo zal ook een Mogelijkheidsmens de rode pil nemen in het eerste fragment van de avond, uit de film The Matrix.

Foto: © VPRO Screenshot Zomergasten 2018 met Louis van Gaal copyright ok. Gecheckt 15-03-2022

Recensie Zomergasten met Louis van Gaal

RECENSIE - De recensie van de Zomergastenuitzending met Louis van Gaal wordt vandaag verzorgd door filmmaker Robin van Erven Dorens, onder meer bekend van zijn documentaires In Groove We Trust (over Defunkt-frontman Jospeh Bowie), over Michail Gorbatsjov en Lagonda  (over zijn grootvaders sportwagen die in handen van Prins Bernhard is gevallen).

Jammer dat ik niet méér mag vertellen”, zegt de gelauwerde voetbalcoach Louis van Gaal vlak voor het einde van de uitzending. En we begrijpen hem, want we hebben drie uur zitten kijken en luisteren naar een man die niets liever doet dan vertellen wat hij te vertellen heeft.

En dat is veel. Hij heeft overal tot in de puntjes over nagedacht. Over voetbal vooral, maar ook over hoe het leven in elkaar zit, met als basis van zijn filosofie het ‘totale mens principe’. Hij ziet zijn spelers niet alleen als voetballers maar als mensen in een fase van hun ontwikkeling en hij ziet het als zijn taak om ze zo goed mogelijk in die ontwikkeling te begeleiden. Om ze beter te maken en ze zodoende beter te laten functioneren in het team. “Ik ben een relatiecoach, ik ga met de spelers een relatie aan”.

Foto: Ministerie van Buitenlandse Zaken (cc)

Voor het blok

COLUMN - Karin van der Stoop ziet VVD’ers voor de PVV werken.

Vandaag in de categorie VVD-er met PVV-corvee natuurlijk ons aller Stef Blok. Tot voor kort de grijze muis op het Binnenhof: “Stef Blok, de man over wie niemand iets wil weten”. Het prototype voor Rutte’s Normaal. Doen. In het kabinet Rutte II kreeg hij steevast de laagste publieke waardering, maar die eer heeft hij nu af moeten staan aan minister (k)Wiebes. Dat raakt Stef niet, Stef is stoïcijns en gunt een ander de spotlights. Zo willen ze er wel meer van hebben in Den Haag. Ze gaan allemaal voor het Blok.

Geen geblunder

In het gelinkte artikel in de Volkskrant, geschreven rond de tijd van de formatie, staat een prachtige quote: “Het hoogste goed straks tijdens Rutte III: stilte. Geen onhandige interviews, geen wilde teksten, geen geblunder in de debatten.” Nou dat hebben we gemerkt, met de memo-affaire en de jokkebrok Halbe Zijlstra. En natuurlijk Klaas Dijkhoff die graag grapjes maakt over dobbernegers en uitkeringstrekkers – kortom al die armoedzaaiers die te stom zijn om zich in te vechten.

Diezelfde Klaas die zelfs ik als linksig vrouwtje een tijdje geleden nog best sympathiek vond. En nu gaat grijze muis Stef Blok ook al over de schreef!

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Why liberalism failed – Patrick Deneen

RECENSIE - door Addie Schulte, redacteur van Boekenstrijd.cc cover Why liberalism failed by Patrick J. Deneen

Liberalisme is misschien het meest succesvolle politieke idee van de afgelopen eeuwen. Het beloofde vrijheid voor allen en dat is een aanstekelijke boodschap gebleken. Daarom is het merkwaardig te lezen dat liberalisme heeft gefaald. Patrick Deneen heeft dan ook een paradox nodig om dit te verklaren: het liberalisme faalt juist door zijn overweldigende succes. Het brengt zelf de beloofde vrijheid om zeep.

Deneen, hoogleraar politieke theorie aan de katholieke Notre Dame University, vat liberalisme breed op. Het liberalisme neemt twee belangrijke stellingen in, schrijft hij. Ten eerste ziet het mensen als individuen, die los staan van groep, tijd en plaats en ten tweede gaat het uit van een scheiding tussen mens en natuur. Mensen kunnen individuele keuzes maken en worden niet bepaald door een bepaalde ‘natuur’ of aard. Om met Ed Nijpels te spreken: lekker jezelf kunnen zijn.

Het tweede uitgangspunt is dat de mens heerst over de omgeving door middel van wetenschap en techniek, zoals Francis Bacon al had uitgelegd in de 17e eeuw. De mogelijkheden van de mens worden niet begrensd door tijd, plaats, traditie of natuurlijke restricties. Liberalisme bevrijdt mensen van hun banden met bepaalde plaatsen, relaties, lidmaatschap en zelfs identiteit, schrijft Deneen. In het liberalisme kan je alleen maar losse verhoudingen onderhouden. Moderne ideeën zoals transhumanisme, de versmelting van mens en techniek, en het idee van kolonies op andere planeten passen hier dus prima in.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Mogen geëmancipeerde mannen van sekswerkers houden?

Sekswerkers en hun klanten: voornamelijk vrouwelijke aanbieders tegenover voornamelijk mannelijke afnemers. Toch komt binnen de mannenemancipatie hun relatie nauwelijks aan bod. Laat staan dat mannen mogen spreken over de plezierige kanten van het betalen voor een seksuele service of over het genot dat een opwindende pornoscene oplevert. Sekswerker en voormalig PROUD-voorzitter Yvette Luhrs legt uit dat de hedendaagse mannenemancipatie niet kan slagen zonder de acceptatie van sekswerk. Dit stuk verscheen eerder op Lover, een website voor feministische journalistiek.

Afgelopen maand nam ik deel aan de conferentie Imagine; inspiring male action on gender equality in Europe. De bijeenkomst werd georganiseerd door Emancipator in samenwerking met andere Europese mannenemancipatie organisaties. ‘Voor mensen die werken met jongens en mannen in het #metoo-tijdperk’, las ik in de uitnodiging. Als webcam-performer kom ik wekelijks in contact met honderden mannen en na acht jaar in de porno-industrie heb ik inmiddels een aardige groep fans, die niet alleen m’n naaktfoto’s liken maar ook m’n politieke posts waarderen. Deze conferentie leek me dus echt iets voor mij. Ik hoopte vooral praktische tools te vinden om mijn activisme beter te kunnen implementeren in mijn dagelijkse werk.

Het programma bestond uit diverse lezingen, panels en 21 break out sessions. Sekswerk lijkt nergens aan bod te komen behalve bij de sessie Sexual violence and porn – the opposite of consent. Mainstream porno is een afbeelding van geweld tegen echte vrouwen, het is ook de huidige sekseducatie van onze kinderen, zo laat de omschrijving zich samenvatten[1]. Een idee dat niet heel anders klinkt dan ‘Porn is the theory, rape is the practice’ van extremistische anti-porno activist Robin Morgan uit de jaren 80 van de vorige eeuw. Het verrast me dan ook niet dat de sessie wordt gegeven door de Zweedse vrouwenorganisatie Unizon die ook actief de Zweedse prostitutiewet promoten. Een wet die in Zweden maar ook in Ierland en Frankrijk leidt tot meer verkrachtingen en geweld tegen sekswerkers[2].

Foto: Mark Fischer (cc)

Migratie. It’s a bitch.

ANALYSE - Karin van der Stoop over het Europese migratiebeleid en de rol van het bedrijfsleven. Snelle oplossingen zijn een illusie.

Het blijft een bitch, de wereldwijde migratie van miljoenen mensen. Iedereen is nu vol in shock over de onmenselijke praktijken in de VS met migrantenkinderen. Op de notoire Trump-apologeten na natuurlijk, die steevast beweren dat er alleen maar een wet uitgevoerd wordt en dat Obama het ook al deed.

Fake-news

Beide fake news, zou Trump zelf zeggen; er is geen wet die bepaalt dat kinderen van hun ouders gescheiden moeten worden. Wel dat kinderen niet langer dan 20 dagen in detentie mogen zitten. En als je besluit om elke migrant bij voorbaat via het strafrecht te beoordelen dan zit je inderdaad al snel 3 weken in de cel. Maar dat is dus een keuze. Inmiddels ijlings teruggetrokken door Trump, maar daarmee is het probleem nog niet opgelost voor de ouders en kinderen die er nu mee zitten.

Obama heeft zoveel mogelijk de balans gezocht tussen een harde lijn en medemenselijkheid. Hij heeft het DACA-programma in het leven geroepen, dat kinderen die illegaal het land binnen waren gekomen, de mogelijkheid gaf om te werken of studeren. Die kinderen zijn ook wel bekend als de Dreamers. Een programma dat Trump graag wil schrappen. Die man heeft gewoon niks met kinderen zullen we maar zeggen. Ik las ergens dat Trump lijdt aan het omgekeerde Midas-syndroom: “Everything gold he touches turns to shit”.

Vorige Volgende