Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Laat maar zitten, die kilometerheffing

25 november 2009 , 21:36 , door Gastauteur

Dit is een korte gastbijdrage van Dirk Kloosterboer die al een paar keer eerder gastredacteur op Sargasso was.

kilo Als ik een auto had, dan zou ik voorstander zijn van een kilometerheffing. Het lijkt me vreselijk om in de file te staan. Het lijkt me heerlijk als je wat bij kan betalen en dan lekker door kan rijden. Als ik een VVD’er was, dan zou ik helemaal voorstander zijn. VVD’ers houden van auto’s en ze houden van marktwerking. Prijsmechanisme op de snelweg, wat wil je nog meer?

Maar ze willen het niet. De VVD niet, GeenStijl niet, Sjuul Paradijs van Wakker Nederland al helemaal niet. De ANWB wilde eerst wel, maar krabbelt alweer terug. Telkens als er plannen op tafel liggen om een kilometerheffing in te voeren, beginnen ze te gillen als een speenvarken. Het resultaat is uitstel op uitstel en een compromis waar niemand echt wat in ziet.

Ik ben inmiddels op het punt aangekomen dat ik denk: laat maar. Doet u voor mij geen moeite. Wilt u graag in de file staan? Be my guest. In Amsterdam bedenken we wel een andere manier om de overlast van auto’s in te perken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weinig privacy en toch vrij

20 november 2009 , 21:21 , door Gastauteur

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag wederom een bijdrage van Dimitri Tokmetzis, freelance journalist te New York. Het artikel is ook op zijn eigen blog te lezen.

Ligt het aan mij, of steekt er eindelijk een privacystorm op in Nederland? De laatste tijd lijken de mainstream media eindelijk het onderwerp te hebben opgepakt, met als boegbeeld de activistische Telegraa f. De ontwikkeling van het Elektronisch Patienten Dossier ligt ineens onder een vergrootglas en stuit op onverwacht veel verzet. De herstart van Bits of Freedom werd met veel gejuich ontvangen. Op internet en daarbuiten zijn inmiddels meerdere blogs en bewegingen actief die er niet voor terugschrikken naar de rechter te stappen.

Toch stel ik mezelf geregeld de vraag: is het nu echt zo erg gesteld met onze privacy? De onderstaande passage illustreert mijn punt. Het komt uit het boek The naked society van de Amerikaanse journalist Vance Packard.

A quite different kind of electronic surveillance – and control – has become possible through the development of giant memory machines, each month more and more information about individual citizens is being stored away in some gigantic memory machine. Thus far, the information about individuals is usually fed into the super-computers to serve a socially useful or economically or politically attractive purpose. But will it always be? This might especially be asked concerning those memory machines that are building up cumulative files on individual lives.

If information is power, Americans should be uneasy about the amount of information the federal government is starting to file on its citizens in its blinking memory banks. There are, for example, the gigantic memory machines that the Internal Revenue Service is starting to use to check data from our tax returns against data accumulated about us from other sources, such as employers and banks. The computer also watches for unlikely patterns. Obviously these memory banks are useful tools for fair and efficient tax collecting. But what are the implications for two decades from now, in 1984? If future bureaucrats choose, they can build up so-called ‘cum’, or cumulative files, on each taxpayer over decades, and thus will have, instantly recallable, a vast amount of personal information about the living habits of every adult in the realm.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Eigen vis eerst

20 november 2009 , 16:03 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Gerrit Jan Groothedde. Op eetschrijven.nl vindt u meer ‘vrijblijvende gedachtenspinsels’ van deze culinair journalist.

visserijfoto Op Sargasso wordt afgeteld. Afgeteld tot een drietal mijlpalen. De eerste is de klimaattop in Kopenhagen. Die staat er het kortst op en verdwijnt ook het eerst weer: over 16 dagen zijn we op dit punt uitgeteld. De tweede teller loopt tot de gemeenteraadsverkiezingen. Daarop moeten we, als we niet in Zuidplas, Oldambt of een zevental Limburgse gemeenten wonen, nog dik drie maanden wachten. De laatste teller loopt tot het uitsterven van de blauwvintonijn.

Natuurlijk is voor dat laatste geen datum geagendeerd, maar de schatting van nieuwjaarsdag 2012 zou zelfs nog wel aan de optimistische kant kunnen zijn. Het is best mogelijk dat de favoriete sushi van de Japanners al vóór die tijd uit een ander visje zal moeten bestaan. Een duiveltje binnenin mij maant me nog even gauw een stukje te kopen, om nog één keer goed te proeven hoe ongelooflijk lekker. Toch maar niet doen. De herinnering moet maar volstaan. Ik heb me erbij neergelegd dat ik, gedwongen of vrijwillig, waarschijnlijk nooit meer blauwvintonijn zal proeven.

Over een andere vis gaat het op Sargasso eigenlijk nooit, en dat is in zekere zin eigenaardig want er bestaat een nauw verband met de naam van dit blog. Ik bedoel de paling, een vissoort die onze nationale zou kunnen zijn als we niet zo trots waren op de maatjesharing, die we vermoedelijk aan de Belgen danken. Of we het palingroken wél hebben uitgevonden, is niet met zekerheid te zeggen. Ik zou er niet op rekenen. Hoe dan ook is gerookte paling lekker, bijna net zo lekker als blauwvintonijn.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Red niet de krant, maar de kwaliteitsjournalistiek

19 november 2009 , 12:00 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Mariko Peters. Zij is sinds eind 2006 Kamerlid van GroenLinks.

investigate Mijn ideale zaterdagochtend begint, net als die van veel andere mensen, met een kopje koffie, een croissantje en de krant. Geluk in een klein hoekje. Als het aan mij persoonlijk ligt, blijft dat zo. Helaas is dat niet wat door deskundigen wordt voorspeld. De commissie die zich onder leiding van Eelco Brinkman boog over de toekomst van de pers, stelt dat kranten nog maar maximaal tien jaar winstgevend zullen zijn.

Met de komst van internet is het medialandschap radicaal veranderd. Veel jongeren lezen bijvoorbeeld nooit de krant. Toch merk ik vaak dat zij wonderwel goed geïnformeerd zijn over het nieuws van de wereld. Zij pikken dat ’s ochtends vroeg niet op van de deurmat, maar volgen het nieuws via Twitter, Nu.nl en Uitzending Gemist. Voor jongeren zijn niet kranten maar websites na de televisie het belangrijkste informatiekanaal.

Is het dus erg dat de krant verdwijnt? Voor het gewoontedier in mij is het jammer. Maar het is niet aan de overheid om hen te redden. Als er op een gegeven moment onvoldoende lezers en/of adverteerders zijn die de papieren krant willen betalen, dan houdt het op. Veel erger is dat met het verdwijnen van de krant ook het nieuws dreigt te verdwijnen dat zij brengen, net als de duiding en analyses van en achtergronden bij al dat nieuws.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De leegte van links

18 november 2009 , 12:45 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Dit stuk is van Francisco van Jole en verscheen eerder in de Volkskrant.

Vraag aan jongeren welke politicus ze progressief noemen, en ze antwoorden ?Geert Wilders?. De PvdA en GroenLinks vinden ze conservatief. De politiek, zeker de linkse politiek, draagt geen idealen meer uit. Links Nederland heeft geen andere boodschap dan die van de redelijkheid en keurigheid.

Het recht op redelijkheid, dat is de jongste eis aan de media. Kamervoorzitter Verbeet hield afgelopen week een lezing over de parlementaire journalistiek en stelde: ‘Kamerleden die goed kunnen uitleggen waarom ze een compromis hebben gesloten, hebben evenveel recht op zendtijd of een plek in de krant als Kamerleden die roepen “Ik ben woedend!” of: “De minister moet aftreden!”‘

Het klinkt inderdaad redelijk. Maar zou het werken? Kun je in evenveel zendtijd een compromis uitleggen als in een oneliner die de goegemeente tegen het plafond doet springen? Natuurlijk niet. Uitleg vergt altijd meer tijd.

Er is niets tegen politici die uitleggen hoe de wereld in elkaar zit, maar Verbeet heeft het over een ander type. Namelijk de politici die uiteenzetten waarom iets niet kan, die ingaan op het compromis. Daar hebben we er wel erg veel van. Het is bijna een plaag. Bedenk een plan, leg het voor aan een politicus en hij of zij begint te vertellen waarom het niet kan. Of in ieder geval niet zo kan. Is dat de taak van een politicus? Stemmen we op iemand die ons kan uitleggen waarom iets niet mogelijk is?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

EU voor Turkije een brug te ver?

17 november 2009 , 13:20 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Merlijn Olnon. Hij is doctorandus in de Turkse Talen en Culturen (Universiteit Leiden), Advanced Master in Asian, African and Amerindian Studies (Research School CNWS, Leiden) en rondt momenteel een proefschrift af over de geschiedenis van de Europees-Osmaanse betrekkingen (Universiteit Leiden). In het dagelijks leven is hij wetenschappelijk boekverkoper bij Athenaeum Boekandel Amsterdam. Onderstaand artikel verscheen ook op: fadsandfancies.com

Onlangs voegde ook de regerende ChristenUnie zich bij monde van Gert-Jan Segers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de partij, in het spreekkoor tegen een volwaardig EU-lidmaatschap voor Turkije en voor een geprivilegieerd partnerschap met dat land. Het opiniestuk waarmee hij dat deed (in het NRC van 28 oktober ’09) bood een korte en bondige samenvatting van het Turkije-sceptische sentiment van de gemiddelde Europese burger en menig politicus en opiniemaker, maar getuigde – net als dat sentiment zelf – van zo weinig historisch besef en intellectuele nieuwsgierigheid dat het tijd is het simplistische “voor” of “tegen” even te vergeten en de geschiedenis eens aan het woord te laten.

Wat er mis is met Turkije
designed by Crachat Het Turkije-sceptische betoog luidt ongeveer zo: sommige Europese politici mogen Turkije dan een belangrijke partner vinden, de Europeaan voelt wel aan zijn theewater dat Turkije geen Europees land kan worden omdat het geen deel heeft gehad in de historische ontwikkeling die vanuit het westers Christendom, via Renaissance en Verlichting, resulteerde in onze tolerante en democratische samenleving. Dat het land sinds de jaren 1920 ingrijpend moderniseerde onder Atatürk en diens republikeinse opvolgers doet niet ter zake, want door elites doorgevoerde juridische en politieke veranderingen kunnen “nooit een geschiedenis en een cultuur veranderen” en Turkije zal dan ook altijd intoleranter, corrupter, autoritairder en vooral islamitischer blijven dan Europa lief is. Alle modernisering ten spijt zullen het eeuwenoude Europees-Turkse antagonisme en de daarmee samenhangende culturele verschillen sterker blijken dan de wens tot integratie. We moeten dan ook niet langer het onmogelijke verlangen (noch van de Europese burger, noch van de Turkse) en een alternatieve vorm zoeken voor de Europees-Turkse samenwerking.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Polder Street Blues

9 november 2009 , 14:42 , door Gastauteur

Hieronder volgt een gastbijdrage van Marc van Gestel.

verhoor In een slechts door een bureaulamp verlichte kamer van de Rijksrecherche staan een tafel en drie stoelen. Op een stoel zit Hans H. Hij was jarenlang in dienst van de AIVD en wordt ervan verdacht staatsgeheimen te hebben doorgespeeld aan De Telegraaf. Hij kijkt om zich heen en moet glimlachen. Uit alles – de kale bakstenen muren, de spiegelwand, de ouderwetse bandrecorder met twee microfoons – blijkt dat een stel rechercheurs met hulp van een paar doe-het-zelfwinkels uit alle macht hebben geprobeerd om een verhoorkamer uit Amerikaanse politieseries na te maken. Hij wedt met zichzelf dat achter de spiegelwand gewoon een betonmuur zit. Dan gaat de deur piepend open (hang- en sluitwerk van de Gamma, hoort Hans meteen) en komen rechercheur 1 en 2 de kamer binnen. Zij schuiven met veel stil acteren aan tafel.

“Zo,” zegt rechercheur 1. “Aflossing van de wacht.”
“Ja,” vult rechercheur 2 aan, “verhooruur nummero 6 alweer, met onze persoontjes als nieuwe verhoorders.”
Hans H. zwijgt.
Rechercheur 1 probeert het verhaal op gang te houden: “Ik zie in onze papieren dat je de eerste vier stellen rechercheurs huilend de kamer hebt doen uitvluchten, het volgende stel heeft tegen je bekend dat zij al jaren een piramidespel met de lief-en-leedpot van het politiebureau hebben gespeeld en het laatste stel heb je ingemaakt met strippoker.”
“Maar dat houdt vandaag dus op,” zegt nummer 2, terwijl hij een aantal objecten uit zijn zak haalt. “Wij zijn namelijk van de hoofdklasse van ondervragingsteams.” Hans kijkt nieuwsgierig naar de instrumenten die rechercheur 2 naast elkaar op tafel legt: een scalpel, een injectienaald, een potje vaseline, steriele gaasjes, rubberhandschoenen en een haak die nog door de Egyptenaren is gebruikt om uit overleden farao’s de hersens uit het hoofd te pulken. Hans kijkt bewonderend. Die laatste zag hij niet dagelijks.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Fiesta Chingona

8 november 2009 , 11:41 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Pablo Eppelin van noticias.nl. Hij was toevallig aanwezig in Mexico-Stad toen kroonprins Willem-Alexander zich er versprak en ging op onderzoek uit. Pablo ontdekte dat de Mexicanen er niet zo zwaar aan tillen, sterker nog: dat ze het wel cool vinden dat de kroonprins de taal van de straat spreekt. Dit artikel staat ook op laruta.nu.

Blijkbaar waren we niet de enigen die het plan hadden opgevat om naar Mexico-Stad te gaan. Koningin Beatrix, prinses Maxima en de toekomstige koning zijn er ook … en niet te vergeten een heel gevolg van ministers, ambtenaren en zakenlui die de economische banden tussen Mexico en Nederland komen versterken. Oftewel, zaken doen.

We twijfelden of we naar de receptie van de koningin voor de Nederlandse gemeenschap in Mexico zouden gaan, maar na de blunder van Willem Alexander met z’n ‘garnalen que se los lleva la corriente’, chingada bedoel ik, besloten we toch te gaan. Het evenement werd gehouden in de binnentuin van het Franz-Mayer-museum in het centrum van de stad.

Het bezoek van de koningin naar Mexico was onopgemerkt gebleven in de Mexicaanse pers. Tot die garnalenaffaire dan. Na drie dagen was het de koninklijke familie eindelijk gelukt de voorpagina van de Mexicaanse kranten te halen. ‘El Milenio’ sprak van een “toffe” vertaling (‘traduccion chingona’) en stelde dat de toekomstige koning een ‘betere’ versie van het gezegde had verzonnen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vrijheid van meningsuiting en verdraagzaamheid

2 november 2009 , 11:00 , door Gastauteur

Deze gastbijdrage is van Tom van Doormaal.

theovangogh Bij de bespreking van de begroting in het parlement zei Geert Wilders dat de begroting “een flutstuk was van het slechtste kabinet ooit”. Gevoel voor hyperbolen is de man niet te ontzeggen. Het werkte niet helemaal, want de Kamer lag dubbel van het lachen. “Ik ga nog even verder”, moest Wilders, met een lachje, toelichten. De Engelse rechter oordeelde onlangs dat hij ten onrechte was teruggestuurd toen hij zijn filmpje wilde komen vertonen; Wilders vond dat een “zege voor de vrijheid van meningsuiting”. Ook dat lijkt een beetje veel dramatiek voor een incident. Een kamerlid uit een klein land, met een in elkaar geflanst filmpje en een natuurtalent voor te grote woorden, wordt niet toegelaten in het geboorteland van John Stuart Mill. Echt fraai is het niet. Maar de omkering is evenmin in orde. Wilders is voor het verbod op de Koran en wil dat Moslims de Koran afzweren, als voorwaarde voor toelating in ons land. Iemand die dergelijke stellingen huldigt, is als kampioen van de vrijheid van meningsuiting toch niet zo geloofwaardig.

Een logische vergelijking is die met Theo van Gogh, geen slechte filmmaker, een romanticus, privé aardig, maar iemand met een pikzwarte rand aan zijn ziel, waardoor hij regelmatig te ver ging in kolommen en brieven en mensen beschadigde. Theo van Gogh had nooit bewaking, want ‘wie wil de dorpsgek kwaad doen?’. Hij kende zijn eigen lawaai zeer wel. Maar zoals Maarten van Rossem zei: “De tragiek van Theo van Gogh was dat zijn moordenaar hem serieus nam…”. Maar kun je Theo een held van het vrije woord noemen? Nou nee, zegt vrijwel iedereen, daarvoor waren zijn stellingen en zijn geschriften te onbesuisd, te kwetsend, te grof… Hirsi Ali eiste ooit het recht op om te kwetsen, maar toen verdween zij in een conservatieve denktank in Amerika. Kwetsen is niet het zelfde als opvattingen aan intellectuele toetsing onderwerpen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het beslissende telefoontje

30 oktober 2009 , 20:30 , door Gastauteur

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag een bijdrage van Marc van Gestel, die een mini-toneelstukje schreef n.a.v. Jan Peter Balkenendes nakende afscheid van Den Haag

De klassieke armaturen verlichten de trap naar zijn kamer in Het Torentje. Jan Peter Balkenende is net terug uit Japan en lijkt van een jetlag geen last te hebben. Hij neuriet een deuntje totdat hij bij de deur van zijn kantoor is. Daar brandt het licht, dus er is bezoek. Beter niet Si Jetais President neuriën dus, denkt Jan Peter, terwijl hij de deur opendoet. Binnen zitten Wouter Bos en André Rouvoet voor zijn tafel, druk in de weer met mobiele telefoons, blackberry’s en ouderwetse landlijnen. De stemming is opgetogen.

“Ha Jan Peter. Hoe was Japan?”, roept Wouter uitgelaten, terwijl hij net een parlementair verslaggever ophangt.

“Nog vragen over je tripje gekregen?”, voegt André daaraan toe, terwijl hij een gesprek met een Europarlementariër even onderbreekt.

“Nou jongens, dat weten jullie ook wel”, antwoordt Jan Peter. “Niemand is geïnteresseerd in wat ik in Japan heb bereikt. Elke vraag gaat over mijn eventuele kandidatuur als president van Europa.”

“Eventueel?”, pest Wouter, “volgens mij is het kat in het bakkie.” Hij zoekt in de speeddial van zijn mobiel naar nog wat nieuwsgierige journalisten. “Alle media zijn ervan overtuigd dat je het wordt.”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Rouvoet en de gelukkigste kinderen

30 oktober 2009 , 16:45 , door Gastauteur

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag een bijdrage van Dimitri Tokmetzis, freelance journalist te New York. Het artikel is ook op zijn eigen blog te lezen.

kopfueber_170 Het is geen verrassing, maar het gaat Rouvoet dit jaar niet lukken om de wachtlijsten in de jeugdzorg weg te werken. Er is 115 miljoen euro uitgetrokken, maar steeds meer ouders kloppen aan bij de overbelaste jeugdvoorzieningen. Volgende week gaat de evaluatie van de wet op de jeugdzorg naar de Kamer. Ik heb het idee dat daar een belangrijke oorzaak van de problemen ontbreekt. Die wachtlijsten zijn de schuld van de overheid en zorgsector zelf en ze zullen alleen maar langer worden door de invoering van het Elektronisch Kind Dossier en allerlei systemen voor vroegsignalering en risicodetectie.

Want, wie problemen zoekt, zal ze vinden. En dat terwijl er helemaal niet zoveel problemen zijn.

De verhalen van het Rowena en Rochelle Rikkers, Savanna de Jong (alweer vijf jaar geleden) en het Maasmeisje suggereren van wel. Ook de volgende cijfers zijn schrikbarend. Ze zijn afkomstig van Jo Hermanns, deeltijd hoogleraar opvoedkunde aan de Universiteit van Amsterdam en bijzonder hoogleraar van de prestigieuze Kohnstammleerstoel.

Voorzieningen en toename

Aanmeldingen Bureaus Jeugdzorg: 58% sinds 2004
Geïndiceerde Jeugdzorg: 104% sinds 1997
Contacten Advies- en Meldpunt Kindermishandeling: 48% sinds 2004
Jeugd GGZ: 16% sinds 2003
Kinderen met een Jeugdbeschermingsmaatregel: 64% sinds 2004
Geïndiceerd speciaal onderwijs: 14% sinds 2000
Politiecontacten jeugdigen: 35% sinds 2002
Verblijf in Justitiële jeugdinrichting: 11% tussen 2003-2007

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunst in de virtuele wereld

28 oktober 2009 , 09:54 , door Gastauteur

Geencommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Onderstaand stuk is van Jaap Olsthoorn en verscheen eerder op de cultuursite CultuurBewust.

Al sinds tijden word ik geplaagd door de vraag: waarom vallen games niet onder kunst? In de muziek, film en literatuur is het bijna onmogelijk om een grens te trekken tussen vermaak en kunst. Ook bij beeldende kunst voelt het voor mij alsof elk schilderij, als er maar een idee achter zit, ook kunst is. Belangrijk om te weten is dan wat de definitie van kunst is.

Consensus daarover is er niet. Toch zijn er een aantal voorwaarden waaraan kunst vaak voldoet. Zo moet niet iedereen het na kunnen maken, of is het de eerste of enige in zijn soort. Soms vertelt het een verhaal, maakt het emoties in je los of zet het je aan het denken. Er is een medium dat aan al deze voorwaarden tegelijk kan voldoen: games, ofwel computerspelletjes. Toch is de wereld er nog niet klaar voor om games van simpel entertainment tot kunstvorm te verheffen. Waarom is dat eigenlijk?

Het is maar een spelletje
De eerste, meest voor de hand liggende reden is nog wel de naam: games, computerspelletjes. Hoe kan een spelletje nou kunst zijn? De term games komt nog uit de tijd van [i]Pong[/i], [i]Tetris[/i], [i]Centipede[/i] en [i]Digger[/i], toen het enige doel ‘een zo hoog mogelijke score behalen’ was. Er was geen sprake van een verhaal, geen verklaring van motieven en geen introductie van karakters. De enorme werken van vandaag, met vaak tot 40 uur speeltijd en soms uren aan filmmateriaal ([i]Metal Gear Solid 4[/i]) vallen eigenlijk niet meer onder dezelfde noemer. ‘Interactive virtual drama/horror/adventure’ zou meer op zijn plaats zijn, maar ja, dat is ook zo’n mond vol. In de schrijfkunst hebben ze een onderverdeling weten te maken tussen literatuur en lectuur, in de filmwereld tussen de ‘A-film’ en de ‘B-film’, maar in de gamewereld vallen alle uitingen onder dezelfde noemer: games.