Gastauteur, auteur op Sargasso

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Toekomstbeelden creëren de toekomst

7 oktober 2010 , 11:18 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Henk Daalder, deelnemer aan het project Our Common Future 2.0

Stel het is 2035, hoe ziet onze energievoorziening er dan uit? Natuurlijk een stuk duurzamer dan nu, veel meer decentrale opwekking, met regionale windparken op het land en meer in zee, zonnepanelen op elk dak. Je vindt het gewoon dat iemand van buiten bepaalt wanneer de elektrische auto wordt opgeladen, dat is namelijk goedkoper. De club die dat doet, grid-cloud, garandeert dat de accu op tijd weer vol is. En hun voorspelling van hoeveel stroom je de volgende dag nodig hebt is altijd op 5% nauwkeurig, elke dag weer. Hoe ze het doen is vaag, maar het lukt ze. Het lijkt wel of ze beter weten wat je morgen gaat doen dan jijzelf. Er zijn mensen die beweren dat grid-cloud zelfs voorspelt wanneer je pech krijgt of een aanrijding, en waar. Die dag hoeft je accu dan niet zo vol te zijn. Grid-cloud weet het van te voren als hij de auto oplaadt.

Veel inwoners wekken zelf hun duurzame stroom op, ook in coöperatieve windparken. Wat ze zelf niet nodig hebben, verkopen ze aan bedrijven en overheden. Bedrijven organiseren zelfs hun eigen medewerkers in coöperaties om zich te verzekeren van voldoende goedkope stroom en het bijbehorende vereiste duurzame imago. Ze kunnen ook stroom uit een windpark op zee kopen, maar die worden gemonopoliseerd door buitenlandse bedrijven, dankzij het wanbeleid van EZ in het begin van de deze eeuw. Gelukkig kunnen veel burgers een aardig zakcentje verdienen aan de energie die ze leveren aan hun werkgever en andere bedrijven en overheden. Dit is een nieuwe vorm van waarde creatie waar aardig wat geld in omgaat, anno 2035.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Transparante overheid? Woberator, the movie

6 oktober 2010 , 15:30 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van onderzoeksjournalist Brenno de Winter. Het stuk staat ook op zijn eigen site.

De overheid neemt namens ons allemaal besluiten. Ze maken beleid en voeren het uit. Het volk als opdrachtgever mag dat controleren en heeft daarvoor de onderliggende documenten nodig. De wet die dat regelt is de Wob (Wet openbaarheid van bestuur). Maar hoe mooi de woorden ook op papier staan de weg naar transparantie is vaak erg moeizaam.

In deze documentaire ziet u enkele van de problemen, een oplossing en vooral de staat van Nederland, een land dat vaak roept heel transparant te zijn. Maar is ons land dat ook? En staan wij er voldoende bij stil dat het recht op informatie een mensenrecht is en houden we ons daar ook aan? Politici, Wob-experts, advocaten en een wetenschapper geven hun mening.

Woberator, de documentaire is een project van Stichting Dat Zou Jij Wel Willen Weten, gemaakt door Sebastiaan ter Burg en Brenno de Winter.

Woberator, de documentaire from Brenno de Winter on Vimeo.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Einde van de Kraakbeweging? (2)

6 oktober 2010 , 11:33 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Harm van der Veen, die lange tijd zelf actief was in de Groninger Kraakbeweging. Vandaag het tweede deel. Dit artikel verscheen eerder in het lokale ledenblad van GroenLinks Groningen. Lees ook deel 1 van dit artikel.

De reactie van de overheid op het kraken heeft zich lange tijd in de sfeer van de jurisprudentie afgespeeld. Niet de politiek maar de rechters reageerden dus op de sinds begin jaren zeventig ontstane behoefte aan wetgeving. Op basis van vaak heel oude wetten die oorspronkelijk bedoeld waren als huisvredebescherming en huurrecht, formuleerden de rechters grenzen en richtlijnen voor de krakers. Er ontstond zodoende een rechtsvacuüm waar de kraakbeweging garen bij spon.

Doordat de overheid politiek verdeeld was, kwam zij dus slechts moeizaam tot nieuw beleid. Menig politicus deelde de mening van de krakers dat veel van de pandeigenaren mede schuldig waren aan de woningnood. Hun panden stonden uit speculatieve overwegingen leeg terwijl er een enorme woningnood was. Een in 1973 ingediend wetsvoorstel voor de ‘Anti-kraakwet’ werd in 1978 door deze onenigheid, na jarenlange politieke discussie, door de regering teruggetrokken uit de Eerste Kamer.

Dit leverde nieuwe wetsvoorstellen op die ook pandeigenaren verplichtten hun maatschappelijke rol te spelen, o.a. in de vorm van wetten die kraken onder voorwaarden legaal maakte. In 1979 diende de regering daarom een wetsvoorstel in voor de ‘Leegstandswet’. Daarover werd opnieuw jarenlang politieke strijd gevoerd. Hoewel deze wet in 1981 door beide Kamers werd goedgekeurd, werd er nog verder gediscussieerd over de uitvoerbaarheid daarvan. Uiteindelijk is slechts een klein deel van de ‘Leegstandswet’ in 1986 in werking getreden. Het deel over het strafbaar stellen van het kraken viel daar niet onder, waardoor je kan stellen dat krakers zelfs meer rechten kregen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Zekerheid over klimaatrampen?

5 oktober 2010 , 22:30 , door Gastauteur

Dit is een gastbijdrage van Eco Matser, klimaatspecialist van Hivos.

In onze nieuwste campagne vragen wij aandacht voor de ernstige gevolgen van klimaatverandering voor mensen in ontwikkelingslanden. Met de leus: ‘Energiebesparing hier scheelt rampen daar’ leggen wij bewust de link tussen de uitstoot van co2 en het toenemende aantal natuurrampen. Volgens sommigen is dat pure retoriek, of op z’n minst voorbarig. Ik vind het tijd dat we die link leggen.

Rampenzomer
Rampen zijn actueel. De extreme hitte in Rusland, overstromingen in Pakistan en Mexico en modderstromen in Midden Amerika beheersten het nieuws deze zomer. De gevolgen zijn ernstig: als gevolg van de droogte in Rusland is de graanprijs op de wereldmarkt met meer dan 80 procent gestegen en zijn arme mensen op andere plaatsen in de wereld – bijvoorbeeld in Mozambique – bang het brood niet meer te kunnen betalen. Als gevolg van de overstromingen in Pakistan zijn al meer dan duizend mensen omgekomen, minstens zes miljoen mensen dakloos en worden honderdduizenden mensen bedreigd met de dood als geen adequate hulp wordt gegeven. Herstel van de schade zal tientallen jaren gaan kosten.

De vraag is natuurlijk of deze rampen (mede) veroorzaakt zijn door klimaatverandering. Die vraag is, zoals critici terecht opmerken, niet direct te beantwoorden. Een enkele extreme weerssituatie is geen bewijs van klimaatverandering en het is alleen na verloop van jaren te zeggen of een bepaalde ramp mede is veroorzaakt door klimaat verandering. Zo zegt Gavin Schmidt, klimaatonderzoeker van de NASA, in de New York Times dat hij als persoon denkt dat de Russische hittegolf te maken heeft met klimaatverandering maar dat hij het als wetenschapper nog niet heeft bewezen.

IPCC
Zoals een zwaluw nog geen zomer maakt, is één ramp ook geen bewijs voor de invloed van klimaatverandering. Uit bestudering van statistieken blijkt echter dat rampen in aantal en intensiteit toenemen. Deze toename kan wél worden gekoppeld aan klimaatverandering. Dit wordt ook voorspeld in de IPCC rapporten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het proces Wilders en de vrijheid van meningsuiting

5 oktober 2010 , 19:19 , door Gastauteur

Deze bijdrage aan het open podium is van Machosofty (website)

Vandaag, 4 oktober 2010, start de rechtszaak tegen Geert Wilders. De aanklacht behelst het opzettelijk beledigen van een groep mensen, het aanzetten tot haat en het aanzetten tot discriminatie. Uiteindelijk zal de rechter een juridisch oordeel over het gedrag van Wilders vellen. Een oordeel dat gebaseerd is op wetten en precedenten. Moet dat echter de enige maatstaf zijn? Of dienen we ons als samenleving zo langzamerhand ook weer eens af te gaan vragen hoe we kunnen komen tot een gezond moreel oordeel over de grenzen van de vrijheid van meningsuiting?

Oorlog
Het Openbaar Ministerie vervolgt Wilders voor het opzettelijk beledigen van een groep mensen, het aanzetten tot haat en het aanzetten tot discriminatie. De kern van de uitspraken van Wilders is dat hij de islam er van beschuldigt dat zij het voornemen heeft om Nederland en Europa te bezetten om ons met geweld de islamitische leefwijze op te dringen. Met andere woorden, Nederland is in oorlog met de islam, en de islam is de vijand die een halt toegeroepen moet worden. De één miljoen moslims die in Nederland wonen zijn een bezettingsmacht die moet worden bestreden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tweedelingen in Europa

5 oktober 2010 , 19:00 , door Gastauteur

Vandaag een bijdrage van Bert van den Braak, medewerker van het Parlementair Documentatie Centrum van de Universiteit Leiden en verbonden aan het Montesquieu Instituut. De bijdrage is ook op het blog van het instituut te lezen.

De recente verkiezingen in Zweden leidden tot een parlement waarin geen van de twee grote blokken een meerderheid behaalde. In het Verenigd Koninkrijk was eerder dit jaar voor het eerst sinds lang sprake van een ‘hung parliament’, een ‘onbesliste uitslag. Kabinetsformatie in België en Nederland is en blijft traditioneel moeilijk. En in Duitsland kalven de centrumpartijen steeds meer af, waarbij de komst van een nieuwe rechtse partij vooral een bedreiging is voor de CDU.

Los daarvan is steeds meer sprake van tweedelingen. Soms, zoals in Griekenland en Spanje, was dat traditioneel al zo, maar het verschijnsel lijkt sterker te worden. Daar waar twee grote blokken tegenover elkaar staan en een (nieuwe) derde partij sterk opkomt, wordt regeringsvorming per definitie moeilijker. De komst van de extreemrechtse Zweden Democraten is daarvan een goed voorbeeld.

Daaruit zijn twee conclusies te trekken. Ten eerste: welk kiesstelsel een land ook heeft, er is geen zekerheid voor het tot stand komen van een duidelijke parlementaire meerderheid. Ten tweede: polarisatie biedt kansen aan kleine en soms extreme partijen om grote invloed uit te oefenen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het gevaar Geert Wilders

5 oktober 2010 , 12:27 , door Gastauteur

Deze bijdrage aan het open podium is van Machosofty (website)

De Engelse film Britz toont het verhaal van de jonge islamitische vrouw Nasima die gemangeld wordt tussen twee culturen. De film laat goed zien hoe groot de verschillen zijn tussen de islamitische en de westerse cultuur. De kijker overvalt een gevoel van wanhoop; hoe kunnen we met/ondanks deze tegenstellingen ooit in harmonie met elkaar samenleven? Toch zal dat moeten want het alternatief zou wel eens rampzalig kunnen zijn.

Politieke strijd
Nasima is in Engeland geboren, studeert medicijnen en onderscheidt zich in weinig van autochtone Engelse vrouwen van haar leeftijd. Ze is gelovig maar doet niet aan uiterlijk vertoon; ze draagt bijvoorbeeld geen hoofddoek of burka. Ze is in alle opzichten een geïntegreerde en ambitieuze jonge moslimvrouw. Wel maakt ze bezwaar tegen de wijze waarop er in Engeland door de wetgevende en handhavende macht met moslims wordt omgegaan, en ze voert een politieke strijd om daar verandering in aan te brengen. Dan wordt haar hartsvriendin gearresteerd omdat ze er zogenaamd van wordt verdacht banden te hebben met een terroristische groepering. Tijdens haar detentie doen agenten alle mogelijke moeite om haar te krenken in haar geloof. Ze wordt geschoffeerd bij de verhoren en ook wordt ze anaal en vaginaal onderzocht op het bij zich dragen van zaken die ze niet bij zich zou mogen hebben. Daarbij verliest ze haar maagdelijkheid. Ze is wanhopig want voor een moslimvrouw betekent dit dat ze wellicht geen huwelijkspartner zal kunnen vinden. Als ze vervolgens vrij komt wordt ze nauwlettend in de gaten gehouden en mag ze geen contact meer hebben met Nasima en anderen. Uiteindelijk pleegt ze zelfmoord.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Oplossingen voor Wilders-stemmers

5 oktober 2010 , 12:07 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Hieronder een artikel van Kaj Leers, dat eerder op zijn eigen site verscheen.

Joost Zwagerman zorgt met zijn artikel ‘Links helpt Wilders door PVV-kiezers te kleineren’ voor beroering bij vast niet alleen de linkse partijen, maar ook het CDA. Alle partijen die de afgelopen jaren kiezers verloren aan Geert Wilders – de PvdA, de SP, het CDA – breken zich het hoofd over hoe ze die kiezers kunnen terughalen. Er zijn politici die Zwagerman’s visie delen, maar de discussie stokt zodra het over de oplossingen gaat die de Wilders-kiezers willen zien.

Eberhard van der Laan, tegenwoordig burgemeester van Amsterdam en voormalig minister van Integratie en Wijken, is PvdA’er en één van zijn ambities is het terughalen van oud-PvdA-kiezers bij Geert Wilders. Dat is niets nieuws, hij heeft dit vaak herhaald tegen iedereen die het maar horen wil. “Die mensen, dat zijn ónze mensen!”, foetert hij te pas en te onpas. Ook een Tweede Kamerlid als Jacques Monasch steekt niet onder stoelen of banken dat zijn PvdA veel kiezers in de steek gelaten heeft. En dan juist mensen als in Sterrewijk in Utrecht, zoals een diepgaand onderzoek van Forum uitwijst.

Jan Marijnissen, nog steeds voorzitter van de SP, heeft zich regelmatig uitgelaten over die groep kiezers. Wat hen beweegt. Ook hij vindt dat die kiezers eigenlijk op de SP zouden moeten stemmen.

Het CDA lijkt met een soort experiment bezig: een deel van die partij denkt naar de PVV overgelopen kiezers terug te kunnen halen door zich dicht tegen Wilders aan te nestelen. In de beste CDA-tradities probeert de partij zich als een kameleon aan te passen, in de hoop dat de kiezers de kopie boven het origineel verkiezen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tracking & tracing: immoreel, schadelijk en overbodig

5 oktober 2010 , 09:00 , door Gastauteur

Wederom een bijdrage van Henk Boeke, redacteur van Ouders Online. Het stuk is ook op zijn website te lezen. Ouders Online krijgt vaak verzoeken van bedrijven om hun producten onder de aandacht van het publiek te brengen.

We noemen het hier op de redactie wel eens ‘de veiligheidsmaffia’. Daarmee bedoelen we: alle bedrijven die geld willen verdienen aan de angst van ouders dat hun kind iets akeligs kan overkomen.

Vanzelfsprekend zijn niet álle veiligheidsproducten overbodige onzin (autogordels zijn bijvoorbeeld best nuttig) maar er is wel heel veel kaf onder het koren. Er zijn grofweg types.

Type 1 – het werkt niet
Het kaf van type 1 is dat het niet werkt. Dat is bijvoorbeeld het geval bij monitoren tegen wiegendood. Die hebben nul komma nul effect en redden geen enkel kinderleven. Terwijl ze wel peperduur zijn. Dan betaal je dus goud geld voor alleen maar het idee dat je je kind beschermt.
Een nog kwalijker variant van type 1 zijn de producten die de veiligheid juist verkleinen in plaats van vergroten, of domweg gevaarlijk zijn. Bijvoorbeeld: de riemen tegen wiegendood.

Type 2 – bangmakerij
Het kaf van type 2 is dat het product een niet bestaand probleem oplost. De strategie van de veiligheidsmaffia is dan: bang maken. Oftewel: zorgen dat je een probleem gaat zien dat in werkelijkheid niet of nauwelijks bestaat. Dat zijn bijvoorbeeld alle producten die te maken hebben met ontvoeringen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Einde van de Kraakbeweging? (1)

4 oktober 2010 , 12:02 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Harm van der Veen, die lange tijd zelf actief was in de Groninger Kraakbeweging. Het artikel verscheen eerder in het lokale ledenblad van GroenLinks Groningen.

Een uitspraak van de Hoge Raad legde bijna 40 jaar geleden een gat in de wetgeving bloot, die een legale basis aan het kraken gaf. Sinds 1971 heeft de overheid veel tijd en inspanning nodig gehad om met een adequaat antwoord te komen. Vanaf 1 oktober van dit jaar is er dan eindelijk een wet die het kraken verbiedt. Daarmee is het moment aangebroken voor een analyse van de ontwikkeling van de kraakbeweging en de reactie van de overheid daarop. Een artikel over kraken, maar vooral ook over de kraakbeweging die er op gebouwd werd.

Wat men later de ‘kraakbeweging’ is gaan noemen werd oorspronkelijk eind zeventiger jaren gegroepeerd rond een netwerk voor het ‘kraken’ van woningen. Zij was door haar successen echter binnen vijf jaar uitgegroeid tot een massale beweging die op vooral anarchistisch-socialistische grondslag een vrijdenkend alternatief wilde vormen voor wat krakers zelf de ‘burgerlijke maatschappij’ noemden.

De ideologische basis van de kraakbeweging is moeilijk onder één noemer te vangen. Vaste waarden zijn uitgangspunten van collectieve autonomie, zelfredzaamheid, kleinschaligheid en eigen beheer. Maar heel prominent is ook het besef dat al het persoonlijke politiek is en dat al het politieke samenhangt. Samen vormt dit het concept van de ’totaalstrijd’. Het kraken van een individu wordt ‘woonstrijd’ en dat raakt binnen de ’totaalstrijd’ verbonden met andere ‘deelstrijden’ als inkomensnivellering, veganisme, anti-racisme, -sexisme, -militarisme, -repressie, -imperialisme en -kapitalisme. De kraakbeweging groeide daarmee uit tot veel meer dan een alternatieve woonvoorziening, het groeide uit tot een beweging van bewust onmaatschappelijken, die een alternatief voor de gehele maatschappij nastreefden; een staat in de staat. Het kraken zelf bleef daarin om twee redenen echter een belangrijke rol spelen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Aankondiging: burgerschapsles en verhuftering?

3 oktober 2010 , 11:00 , door Gastauteur

Dit is een aankondiging van Studium Generale van de Universiteit Utrecht. Studium Generale organiseert interessante publiekslezingen die live (en achteraf) te bekijken zijn.

boekomslag wat een hufter Anderhalf jaar cel: dat is de straf voor de hoofdverdachte van rellen die rond Oud en Nieuw Culemborg teisterden. Een ruzie die maanden duurde en leidde tot een noodverordening, waarbij de politie een hele wijk afsloot. Om dit soort problemen te helpen aanpakken, trekken gemeenten zoals Culemborg wetenschappers aan.

Eén van de disciplines die daarbij betrokken is, is die van de vredespedagogiek. De opkomst van brede scholen bijvoorbeeld, waar wijkbewoners elkaar makkelijk treffen en met elkaar gebruik maken van voorzieningen als kinderopvang en de bibliotheek, steunt op het idee dat betrokkenheid gestimuleerd en aangeleerd kan worden. Op school krijgen kinderen, soms zelfs kleuters, lessen in burgerschap. Ze leren democratische principes zoals compromissen sluiten en oog hebben voor de minderheid. Zal dit op den duur ongeregeldheden zoals in Culemborg helpen voorkomen?

Volgens professor Micha de Winter (Universiteit Utrecht) is het belangrijk om de vorming lang vol te houden. Kinderen die op de basisschool leren discussiëren en bemiddelen in ruzies, kunnen op een nieuwe middelbare school zomaar worden aangezien voor betweterige types die vragen om tegenspraak.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Factcheck: de NRC en de buitenlandse immigranten

2 oktober 2010 , 12:25 , door Gastauteur

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat vandyke met een stuk dat de feiten checkt over de buitenlandse immigratie in 2009.

Woensdag publiceerde de NRC het artikel Meeste buitenlandse immigranten zijn Polen, met daarin een mooie grafiek over de immigratie. Ik was blij dat er eindelijk cijfers over de immigratie van ‘buitenlanders’ waren. Die blijdschap was helaas snel voorbij, want de NRC gaat met de cijfers vreselijk de mist in.

In de grafiek bij het artikel staan onder meer de volgende cijfers: Marokkanen 2.388, Turken 4.099 en Nederlanders 28.248. Dat dit getallen zijn van immigranten, zal ik niet ontkennen. Dat het cijfers zijn die bij het CBS te vinden zijn, evenmin. De cijfers worden echter wel verkeerd gebruikt.

De cijfers van de NRC hebben betrekking op 2009 en zijn afkomstig uit deze CBS-tabel, de tabel die gaat over de immigratie en emigratie naar geboorteland. Omdat niet alle relevante gegevens voor 2009 al beschikbaar zijn, zal ik wat ik wil bespreken illustreren aan de hand van de cijfers over 2008.

Tabel 1 laat de migratiecijfers voor Turken en Marokkanen over 2008 zijn vanuit drie verschillende perspectieven: nationaliteit, geboorteland en herkomstgroep over 2008.

Migratie van Turken en Marokkanen in 2008, vanuit drie verschillende perspectieven

Wat we zien is dat geboorteland dus niet hetzelfde is als nationaliteit. Van de emigrerende Nederlanders is ongeveer de helft allochtoon. Een gedeelte van die allochtonen is geboren in Nederland (tweede generatie allochtonen), maar een nog grotere groep emigreert als Nederlander en is geboren in het buitenland (eerste generatie allochtonen). Zoals autochtone Nederlanders soms weer terugkeren naar Nederland, geldt dat ook voor een deel van de allochtone bevolkingsgroep die, met de Nederlandse nationaliteit, weer terug immigreert naar Nederland. Het zijn dus immigrerende allochtonen, geboren in het buitenland, die immigreren naar Nederland, en de Nederlandse nationaliteit hebben. Kunt u het nog volgen?