Wonder op aarde
Vandaag een bijdrage van Peter Roeffen, columnist/journalist/tekstschrijver en blogger op Petroeftaal.nl
Het is altijd moeilijk oordelen over Nederlandse onderdanen die in een ondemocratisch land vastzitten waar een barbaars gevangenisregime heerst. Op geen enkele wijze is te achterhalen waar de gevangene zich schuldig aan heeft gemaakt. Niet alle Nederlanders gedragen zich voorbeeldig en ook rechters in een ver land doen gewoon hun werk.
De Nederlandse Zahra Bahrami wordt in Iran beschuldigd van drugshandel, antiregeringsactiviteiten en lidmaatschap van een gewapende oppositiegroep. Je bent al gauw geneigd te denken dat de drugshandel erbij gesleept is om de aanklacht op te blazen en een fair proces tot de onmogelijkheid te laten behoren.
Tot nu toe houdt Nederland zich op de vlakte. Gedoogpartner PVV verbreekt het liefst alle contacten met Iraanse diplomaten, waardoor de manoeuvreerruimte voor minister van Buitenlandse Zaken Uri Rosenthal klein is. Een complicerende factor is dat Bahrami ook nog de Iraanse nationaliteit heeft en daardoor in Teheran niet als een Nederlandse beschouwd wordt.
Twee demonstranten zijn in hetzelfde proces al opgehangen. Bahrami staat hetzelfde lot te wachten. Bahrami heeft voor de Iraanse staatstelevisie haar schuld bekend, maar later verklaard dat ze hiertoe door martelingen gedwongen werd. Als je in Iran in naam van de staat en Allah martelt, dan heb je er niks te vrezen, maar als je zoals Bahrami journalistiek verslag doet van protesten tegen het regime, ben je subversief en staatsgevaarlijk en zijn alle middelen geoorloofd om je te laten hangen, letterlijk of figuurlijk.
De politiek loopt in de val van de PVV. Ze verlaagt zich tot dezelfde retorische trucs die de PVV hanteert.
Het niews werd afgelopen week gedomineerd door Wikileaks. Daarbij ging het hoofdzakelijk over de onthullingen die de klokkenluiderssite deed en het wel en wee van haar voorman. Kijken we echter even voorbij de waan van de dag, dan roept het fenomeen Wikileaks zelf een aantal interessante vragen op. Zoals: wie controleert Wikileaks? Wat zijn de risico’s van deze vorm van journalistiek?
“51 miljoen kinderen in de hele wereld leeft zonder geboortecertificaat, dus zonder identiteit en dat houdt in dat deze kinderen rechteloos zijn en meestal ook geen scholing hebben. Jongens worden vaak kindsoldaat en meisjes verhandeld.” Met deze grammaticaal incorrecte zin opent Twan Huys Nieuwsuur (fragment hieronder), alleen is er naast het gebruik van ‘leeft’ in enkelvoud, op de inhoud ook het één en ander aan te merken. Want volgens deze redenering impliceert het niet leven met een geboortecertificaat een leven zonder identiteit en dat feit rechtvaardigt kennelijk de conclusie dat deze kinderen rechteloos zijn, waardoor zij makkelijker kunnen worden verhandeld of gerekruteerd als kindsoldaat. Hiermee wordt onder andere de suggestie gewekt dat het bezit van een paspoort een adequaat middel is om je te verzetten tegen opname in een kinderleger. Ik zie al een sergeant naar zijn leidinggevende lopen. “Luitenant ik heb slecht nieuws. We dachten even dat we in dit dorp nieuwe soldaten konden rekruteren voor onze kleuterdivisie, maar helaas zijn al deze rotzakjes in het bezit van een geboortecertificaat.” “Verdraaid! Op naar het volgende dorp.”
Voor wetenschappers is het publiceren van artikelen een doel op zich geworden. Ooit publiceerden ze om te communiceren met collega’s, vandaag vooral om hun productiviteit te bewijzen. De macht van bibliometrische indicatoren moet worden ingeperkt.

Waarom is men zoveel kwader op WikiLeaks dan op elkaar? Om dat te begrijpen moeten we twee soorten waarheid van elkaar onderscheiden. De ene is draaglijk en de andere niet.
A case hase been filed against Arundhati Roy – a writer/activist who in the Netherlands is most known from her novel The God of Small Things. The reason: in October she spoke at a conference in Delhi on Kashmir titled “Azadi [freedom], the only way”, together with Kashmiri separatist Syed Ali Shah Geelani and a few others.