Eurocraat

Met alle bombast van de Amerikaanse primaries zou je bijna vergeten dat er op dit moment nòg een presidentsverkiezing speelt, namelijk in de EU-lidstaat Cyprus. Daar bestaat de kans dat komende zondag een vrij unieke gebeurtenis plaatsvindt, namelijk de verkiezing van de eerste communistische president in de EU (en, als je Cyprus daartoe rekent, de eerste in West-Europa).

Om te begrijpen hoe dit mogelijk is, is het noodzakelijk te begrijpen dat de Cypriotische politiek nog altijd voornamelijk gedomineerd wordt door de kwestie van de bezetting van Noord-Cyprus door Turkse troepen. Sinds het herenigingsvoorstel van Kofi Annan in 2004 door de Grieks-Cyprioten werd weggestemd bevindt het eiland zich in een politieke patstelling. De Cyprioten lijken deze situatie nu zat te worden.

Eerste slachtoffer van deze onvrede lijkt de zittende president Papadopoulos te zijn geweest. Hij profileerde zich het meest rechtlijnig tegen vrede met het Turkse deel en viel daarom bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen vorige week tenauwernood buiten de boot.

De overgebleven twee kandidaten zijn de leider van de communistische partij AKEL Christofias en de oud-minister van buitenlandse zaken Kasoulides van het rechts conservatieve DISY. Van beide kandidaten is Christofias degene die zich het meest als potentiële vredesstichter profileert. Hij kreeg bij de eerste ronde weliswaar ietsje minder stemmen dan Kasoulides, maar de partijen die Papadopoulos steunden hebben inmiddels hun steun aan Christofias toegezegd, zodat deze nu een behoorlijke kans maakt verkozen te raken.

Woensdag zal het Europees Parlement een stemming houden over een rapport over het Hervormingsverdrag, ook wel Verdrag van Lissabon en voorheen de Europese Grondwet. Op zich heeft het parlement niets te zeggen over het verdrag, dat is nog altijd een zaak van de lidstaten, maar dat weerhoudt de europarlementariers er zelden van toch hun mening te geven.

Hoewel het 100% zeker is dat het parlement zich goedkeurend over het verdrag zal uitspreken, is er toch iets opmerkelijks aan deze stemming. De Deense euroscepticus en enfant terrible Jens-Peter Bonde, tevens fractievoorzitter van de anti-EU fractie IND/DEM in het parlement (waar ook de Christenunie en SGP in zitten), heeft in één amendement op het rapport honderden vragen gesteld over het Hervormingsverdrag. Dat amendement is daardoor meer dan 70 pagina’s lang (veel langer dan het oorspronkelijke rapport), waardoor Bonde waarschijnlijk, niet voor het eerst, parlementaire geschiedenis heeft geschreven.

Wat Bonde feitelijk met zijn amendement doet is de lidstaten, de Raad van Ministers en de Europese Commissie oproepen alle vragen die hij nog heeft over het Hervormingsverdrag te beantwoorden. Sommige van die vragen zijn geheel terecht, bijvoorbeeld over wat precies de inhoud gaat zijn van de functie van permanente voorzitter van de Raad. Andere zijn nauwelijks serieus te nemen, zoals bijvoorbeeld de vraag of de passage uit het verdrag waarin staat de de EU een dialoog zal voeren met de kerken betekent dat de Europese Commissie zal moeten overleggen met Scientology… Daarnaast gaat ook een fors deel van de vragen over de specifieke Deense situatie, wat niet zo vreemd is, want Bonde hoopt natuurlijk vooral alsnog een referendum in zijn eigen land te forceren.