Geert’s Leitkultur
Shoppen in de Grondwet
Het is een vast ritueel bij populistisch rechts om te roepen dat moslims de Grondwet horen te respecteren. Terecht hoor, dat ding is er niet voor niets. Maar het wordt wat wrang wanneer partijen in de Tweede Kamer diezelfde Grondwet terzijde schuiven als dat even beter uitkomt.
De ChristenUnie heeft een commissie ingesteld om te bepalen of de partij artikel 1 van de Grondwet zal respecteren of dat ze toch homo’s zal uitsluiten van vertegenwoordigende functies in de partij. Verdonk en Wilders zijn ontoerekeningsvatbaar als het op logisch redeneren aankomt, daar zal ik het niet eens meer over hebben.
Maar de VVD laat met het vandaag verschenen immigratierapport zien de Grondwet ook alleen serieus te nemen als het zo uitkomt. Op de voorpagina van de site word je verwelkomd door een kijk-mij-eens-flink-zijn-citaat van Fred Teeven en een behoorlijk suggestieve poll (“Twaalf Surinamers gaan op kosten van de Nederlandse belastingbetaler een jaar lang afkicken in hun thuisland. Wat vindt u?”). In het genoemde rapport wordt het echter nog een graadje erger (pagina 5, bijna onderaan):
“De immigratie- en integratieproblematiek is nu zodanig dat drastische maatregelen nodig zijn. Het is onverantwoord van noodzakelijke maatregelen af te zien met een verwijzing naar de Grondwet, internationale verdragen of bijvoorbeeld de Privacywet. Deze wet staat te vaak effectief overheidsoptreden in de weg.”
Was getekend, Henk Kamp.
Als je vindt dat de Grondwet een onding is, prima. Maar zeg dat dan wel consequent. Elke allochtoon, hoe ingeburgerd ook, wordt door populistisch rechts voortdurend met de Grondwet om de oren geslagen. Maar wanneer je om flink te doen zegt dat je allerlei maatregelen uitgevoerd wilt zien, ook al gaan ze tegen de Grondwet in, is laf.
Geen advies
“Vroegen zij toestemming toen ze van 10.000 kilometer ver kwamen om Irak aan te vallen? Wij hebben van niemand advies nodig.”
De Turkse premier Erdogan lijkt geen boodschap meer te hebben aan de Amerikaanse druk en een aanval op Noord-Irak is een reële mogelijkheid geworden. Wat zal dit voor gevolgen hebben voor de regio? Zien de Amerikanen dit als excuus om zich sneller terug te trekken of komen ze juist klem te zetten in Irak? Gaat Iran zich bemoeien met de positie van de Koerden? Wat wordt de positie van de Iraakse regering – of wordt dat het einde van de meerpartijenregering?
Democratie en vertrouwen
Vorige week maakte Volkskrant-columnist Arie Elshout zich boos dat Pronk Balkenende een leugenaar had genoemd en stelde dat Nederland een oorlog “ingerommeld” was. Inderdaad, een politieke tegenstander een leugenaar noemen is niet fris. De hoge toon die gemeengoed is geworden in Den Haag leidt doorgaans tot alleen maar steeds verder uiteenliggende standpunten en daarmee tot een verlamd parlementair systeem. Maar de opmerking dat Nederland een oorlog “ingerommeld” is, is die zo erg? Volgens Elshout wel, want daarmee zet je politici neer als onbetrouwbaar en daarmee de politiek als geheel. De beroemde kloof tussen burger en politiek wordt daarmee vergroot en dat is onwenselijk. Een kabinet en een gekozen Kamer hebben namens ons besloten die oorlog in te gaan, dus het past niet om vervolgens dat kabinet daarop aan te vallen. Daarbij verliest Elshout een belangrijk punt uit het oog.
Democratie is immers volstrekt afhankelijk van onder andere transparantie en de bereidheid verantwoording af te leggen voor het eigen handelen. En juist dat is iets wat steeds meer uit beeld lijkt te verdwijnen in het Haagse.
Kijk maar eens naar het handelen van de PvdA rond het referendum. Tijdens de verkiezingen werd trots geroepen dat er een referendum moest komen over het nieuwe EU-verdrag en Jacques Tichelaar riep als vers aangetreden fractievoorzitter dat hij niet zag waarom er géén referendum zou moeten komen. De afloop kennen we inmiddels: de PvdA-fractie steunt het voorstel voor een referendum niet.
Van de billen en de blaren
Zoals hiervoor al gemeld, stelde politicoloog Jos de Beus gisteren op de radio dat de politieke partijen nog wel probeerden iets inhoudelijks te melden, maar dat dat op televisie onmogelijk was geworden. De media hadden alleen nog interesse voor de relletjes, zoals afgelopen week met Verdonk.
Zou hij het zelf geloven? Natuurlijk, in de media hebben we een flinke vervlakking gezien. Een echt praatprogramma is een zeldzaamheid, het moet altijd lollig, snel of snedig zijn en liefst alledrie. Ischa Meijer zou geen programma meer krijgen anno 2007. Maar als er één beroepsgroep is die zelf in hoge mate heeft bijgedragen aan de vervlakking, dan is het wel die van de politici.
Toen bleek dat Fortuyn in 2002 tientallen zetels in de wacht kon slepen met allerlei met veel aplomb gebrachte plannetjes waarbij de onderbouwing volstrekt ontbrak, waren de meeste partijen niet te beroerd die strategie acuut over te nemen. Sindsdien is het zaak zo snel mogelijk en zo verontwaardigd mogelijk te reageren op nieuwsberichten in diepgravende rubrieken als Hart van Nederland en RTL Boulevard. Politici buitelen over elkaar heen om als eerste hun Kamervragen ingediend te hebben en het zoveelste spoeddebatje aan te vragen. De Constante van Steeph zegt dat 75% van de Kamervragen rechtstreeks uit onderwerpen in de media voortkomen. Als er allochtonen bij betrokken zijn of desnoods met de haren bij te slepen zijn, is niet de vraag of de PVV Kamervragen zal stellen, maar alleen of de vragen nog voor de middag gesteld zullen worden of niet.
Het dilemma van de VVD
Het rapport van de commissie-Dekker over de oorzaken van de verkiezingsnederlaag is duidelijk en toch weer niet. Geen wonder dat alle betrokkenen er zeer tevreden over waren.
Maar Verdonk liet gisteravond al horen er niets van geleerd te hebben. De commissie-Dekker noemt Verdonks persconferentie in een Haags café tijdens het afscheid van een aantal kamerleden van de VVD “een dieptepunt”, maar volgens Verdonk was daar helemaal geen sprake van een coup.
Om daar in een adem achteraan te zeggen: “Je hebt voorkeurstemmen en je hebt de partijdemocratie. De leden hebben een lijsttrekker gekozen.” Dat is een niet veel beschaafdere versie van wat ze destijds in dat café zei, toen ze het had over “de kiezers” versus “40 bobo’s”, daarmee doelend op het partijbestuur en de kamerfractie, die Rutten steunden. Verdonk houdt nog steeds vast aan haar rol van buitenstaander, zich daarmee meteen afzettend tegen Rutte, de fractie en het partijbestuur.
Bovendien is een aanbeveling in het rapport een gezamenlijk campagneteam. Zal ze haar eigen team laten vallen? Haar eigen campagneleider Sinke liet nog voor verschijning van het rapport – vrijwel tegelijkertijd met alweer een verzekering van Verdonk dat de de partijlijn onderschrijft – horen dat de VVD een probleem zou hebben als Verdonk niet meer ruimte zou krijgen.
Paris van Oranje Nassau
Afgelopen week werd bekend dat Beatrix en familie er in geslaagd waren in het afgelopen afgelopen jaar een bedrag van 24 miljoen te declareren.
Die weergave bleek echter buitengewoon eufemistisch, want in het vervolg bleek dat het Rijk in 2006 maar liefst 87,7 miljoen had uitgegeven aan het Koninklijk Huis. Dat was een whopping 30 miljoen meer dan het voorgaande jaar.
Genoeg reden om een de stukken op te gaan zoeken. Dat valt nog niet mee op de site van de Tweede Kamer, maar met het briljante tooltje van Geen Commentaar is dat tegenwoordig een makkie. De stijging met 30 miljoen euro is te verklaren door gestegen onderhoud aan paleizen en beveiliging, zo concludeert de Rekenkamer. Maar liefst 20 miljoen extra is opgegaan aan onderhoud en instandhouding van paleizen – een stijging van meer dan honderd procent!).
Daarnaaast is er bijna 7 miljoen extra opgegaan aan beveiliging. Is het Koningshuis zo enorm gegroeid? Nou nee. Integendeel, er zijn in 2006 maar tien leden van het Koninklijk Huis bewaakt. Een enkel hummeltje is misschien naar de kleuterschool gegaan, maar dat kan geen 6,7 miljoen gekost hebben. Is er sprake geweest van enorme dreiging ten opzichte van het Koninklijk Huis? Dat lijkt me sterk, als met Koninginnedag 2007 nog steeds de hele familie lullige oude ambachten en kinderkoortjes afhobbelt.
Beheersing of censuur?
De gemoederen op de digitale snelweg liepen hoog op naar aanleiding van de opmerkingen van Jan Marijnissen over de dubbele nationaliteit van staatssecretarissen Albayrak en Aboutaleb. Hier op Sargasso en nog meer op het weblog van Marijnissen zelf.
Hoogoplopende gemoederen zijn ook helemaal niet erg. Je moet veel kunnen zeggen en dus hard kunnen discussiëren. Je moet zelfs ronduit bot en onredelijk kunnen zijn. Maar is die vrijheid absoluut? Wordt die vrijheid alleen beknot door de wet? Of is er een punt waarop je als webmaster mag ingrijpen en zo ja, hoe doe je dat dan? Is een Code of Conduct voor weblogs haalbaar, of is dat volstrekt in strijd met het wezen van het internet? Ook in Nederland wordt volop gediscussieerd over de reacties op weblogs, zoals bij De Nieuwe Reporter en Marketingfacts. Voor de duidelijkheid: het gaat hierbij niet over spam, reacties die enkel als doel hebben reclame te maken voor websites of producten die geen enkele relatie hebben met het onderwerp van de weblogpost. Nee, mag een webmaster ingrijpen in een reactie die wèl te maken heeft met het onderwerp en daarmee ingrijpen in de richting van het onderwerp?
Op Sargasso is in de discussie over de uitspraken van Marijnissen een ip-ban uitgedeeld en is een reactie verwijderd. De poster meende iemand een kogel toe te moeten wensen en dat is voor de redactie eenvoudigweg niet acceptabel. Gevolg: reactie verwijderd, met toelichting. Toen er nog een aantal reacties van dezelfde persoon kwamen die slechts tot doel hadden mensen en groepen mensen te beledigen, is een ip-ban voor enkele dagen uitgedeeld. Wanneer mogelijk wordt de persoon in kwestie daarvan per mail op de hoogte gesteld.
Marijnissen vliegt (rechts) uit de bocht
Zou Marijnissen nu echt gedacht hebben dat hij weg kon komen met de uitspraken in het Telegraaf-interview van vanochtend? Natuurlijk, het was een interview in een krant die hem maar wat graag een hak zal zetten, wat al te zien is aan de beschrijvingen in de inleiding van het interview, maar vervolgens is het stuk integraal geplaatst op zijn weblog. En zeker, letterlijk zegt hij precies de goede dingen om niet over de schreef te gaan. Maar in de politiek is minstens zo belangrijk wat je tussen de regels door zegt. En daar zit ‘m de kneep.
Op de vraag “Dus u bent het eens met VVD-leider Rutte dat het Albayrak zou sieren als ze haar Turkse nationaliteit opgeeft?” antwoordt Marijnissen: ‘Daar was ik het niet mee eens omdat hij het op dat moment om opportunistische redenen zei. Woorden hebben een betekenis, maar de timing is ook van belang.(…) Als u me nou vraagt, wat heeft uw voorkeur, dan zeg ik: ik vind het beter dat mensen kiezen. Maar het is vrijblijvend. Mensen mogen zelf bepalen. De loyaliteitsdiscussie staat hier los van.'”
Niks mis mee, zou je zeggen. Over de dubbele nationaliteit kun je verschillend denken, daar valt ook prima over te debatteren. Wilders speelde op de man/vrouw, Rutte ging daarin mee en Marijnissen wijst juist dat af. Loyaliteit en nationaliteit zijn verschillende dingen en Marijnissen zegt dat letterlijk zo. Maar als de interviewer de connectie met Albayrak legt, voelt Marijnissen nattigheid: “Ik zou dat over Albayrak op dit moment zo niet meer zeggen, omdat ik niet in het kamp van Wilders en de VVD wil zitten.”