Dimitri Tokmetzis

De Irak-oorlog ging om het veiligstellen van olie. De vraag is of de Amerikanen daarin geslaagd zijn.

Op de Amerikaanse progressieve blogs verschijnt dezer dagen een bijzonder en wrang verhaal van Greg Muttitt, een Britse onderzoeker die de olie-industrie volgt. Bijna tien jaar lang zette hij zijn tanden in de mogelijke relatie tussen oliebelangen en de inval, sloop en wederopbouw van Irak. Zijn bevindingen, opgeschreven in Fuel on the Fire, zijn onthutsend.

Hoewel Bush toentertijd het oliemotief niet in het openbaar noemde, werden er volgens Muttitt in het Pentagon en in een aantal neoconservatieve denktanks bijzondere plannen gemaakt. De Iraakse olieindustrie moest niet overgenomen worden, maar gesloopt, compleet ontmanteld. Het idee was om chaos te creëren, waarna Big Oil ingevlogen moest worden om orde op zaken te stellen. Liefst Amerikaanse Big Oil uiteraard.

Dit motief klinkt bekend.

Het doet denken aan de shock doctrine, zoals Noami Klein dat verwoord heeft. De schock doctrine houdt in dat er een vooropgezet neoconservatief plan is om een crisis te veroorzaken, dan wel te verergeren, teneinde de situatie te gebruiken om een gedereguleerde bonanza te creëren waar (Amerikaanse) bedrijven de vruchten van kunnen plukken.

Meteen na de inval werd een Iraakse banneling in de VS tot minister van Olie benoemd, zonder dat hij enige kennis van zaken had. De zittende managers en tegensprekers werden uit het ministerie gewerkt. In plaats daarvan werd bijvoorbeeld een exploitant van een pizza keten binnengehaald.