Hoe optimistisch te blijven
Je zou bijna denken dat we in apocalyptische tijden leven. Banken valllen om, landen gaan failliet, het klimaat wordt er niet koeler op, het is maar afwachten wat de Arabische Herfst gaat brengen en op politieke wijsheid kunnen we alleen maar hopen – of als je van SGP-signatuur bent, bidden.
Hoe blijf je optimistisch in deze tijden? Ja, weer een oproep. We geven alvast een opwarmertje, want humor is het beste wapen: tegen alles. Een parabel.
Welke crisis?
Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg. Het zijn slechte tijden, een ieder heeft schulden en allen leven op de pof. Op deze dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.
Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers bekijken wil, om er misschien een voor een nacht te huren en legt als onderpand €100 op de desk. De eigenaar geeft hem een paar sleutels.
– Als de bezoeker de trap op is, neemt de eigenaar het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.
– De slager neemt de €100, loopt de straat uit en betaalt de boer.
Wij zijn woedend… het manifest van Occupy Amsterdam
Bonussen, testosteron en de crisis
Wel schuld aan de crisis, weinig vertrouwen in de huidige oplossingen. Dat is heel kort gezegd de mening van 111 financiële professionals in Nederland, aldus een enquete van hoogleraar Irene van Staveren van het Insitute of Social Studies van de Erasmus Universiteit. Zij sprak gisteravond op de tweede bijeenkomst van het Sustainable Finance Lab in Utrecht, dat in het teken stond van de ‘dienstbaarheid van de financiële sector’, of anders gezegd: in hoeverre heeft de bedrijfscultuur bij deze instellingen bijgedragen aan de crisis?
De financiële professionals zien zelf dat intern het nodige mis is.
Van de ondervraagden vindt:
- 87 procent dat een te sterke gerichtheid op de aandeelhouderswaarde een belangrijke oorzaak was van de crisis.
- 89 procent dat de Rabobank er relatief goed vanaf is gekomen door de coöperatieve structuur.
- 90 procent dat bonnussen niet meer aan korte termijn doelen moeten worden gekoppeld
- 25 procent dat men achteraf meer verantwoordelijk had moeten handelen.
Wie hier een voorzichtig mea culpa in ziet, moet oppassen.
Uit hetzelfde onderzoek blijkt namelijk dat:
- de bonnussen van 2007 sterk gecorreleerd zijn aan die van 2009.
- de bonnussen van 2009 minder relatie hebben met concrete targets, dus dat er een groter element van willekeur in is geslopen.
- 85 procent sceptisch is over nationale regelgeving.
- 92 procent zich keert tegen een bankenbelasting.
- 86 procent niets ziet in coöperatieve banken.
- 64 procent zich keert tegen opsplitsing van zaken- en retailbanken.
Nobelprijswaardig: donkere energie
Natuurkundige Saul Perlmutter sleept een halve Nobelprijs in de wacht (hij moet hem delen met Brian P. Schmidt) voor zijn werk over de versnelling van het heelal en de rol van donkere energie daarin. Dit filmpje legt heel duidelijk uit waar Perlmutter mee bezig is geweest.
Wetenschap en schoonheid
Wetenschap en schoonheid gaan hand in hand, ook al hoor je vaak het omgekeerde. Nogal wat gelovigen menen dat als je god uit de schepping haalt, je ook schoonheid, verwondering en ja, zelfs moraliteit uit de schepping sloopt. Nu is schepping al een tamelijk onnozel woord, behalve als je ermee aangeeft dat alles is geschapen door zichzelf, dus door zelforganisatie. Dat vind ik dan wel weer mooi idee: het leven als een doelloos algoritme. Maar misschien ben ik gewoon een nerd.
Onderstaand een fimpje gaat over hoeveel mooier de wereld is door de ogen van de wetenschap. Het filmpje past in een serie over Richard Feynman en Carl Sagan. Enjoy.
Zie hier Honours en Curiosity. En hier The Sagan Series.
Bron: Open Culture.
Naar een dienstbare financiële sector
Hoe kan de financiële sector dienstbaar gemaakt worden aan een duurzame reële economie? Deze vraag staat centraal bij het Sustainable Finance Lab van ondermeer oud-Rabo topman Herman Wijffels. In een serie van vijf lezingen wordt deze vraag uitgediept Sargasso doet verslag van deze lezingen.
In de eerste lezing werden meteen een aantal prangende en soms ook verrassende vragen opgeworpen (de lezing is hier terug te kijken) Herman Wijffels constateerde dat de financiële sector compleet dysfunctioneel is geworden. De krantenkoppen spreken voor zich. Woekerproducten, onverantwoordelijke speculatie, de totaal onevenwichtige handel in derivaten en de enorme crisis die het gevolg hiervan is. Weliswaar wordt op (internationaal) politiek niveau aan maatregelen gewerkt. Er komen meer regels, meer toezicht en hogere solvabiliteitseisen voor financiële instellingen. De focus blijft echter op het bestaande systeem. De incentives in de sector komen niet wezenlijk anders te liggen. Dat is onhoudbaar.
Wijffels twijfelt erover of het wezenlijk anders kan. Het fundamentele debat wordt volgens hem in Nederland niet gevoerd, terwijl dat in andere landen, zoals Engeland, wel gebeurt. Hij stelt daarom een aantal prangende vragen die hij met het Sustainable Finance Lab hoopt te agenderen.
Relatief actuele vragen zijn:
- Moeten we aansturen op een bankenbelasting en/of op een financiële transactiebelasting zoals is voorgesteld door de Europese Commissie. Vraag is alleen te beantwoorden aan het criterium wat levert het meeste maatschappelijke nut op?
- Moet er nu wel of niet een scheiding komen tussen retail- en zakenbankieren in termen van aansprakelijkheid van de belastingbetaler?
- Zijn we er nu met het zelfregulering in beloningsbeleid? Bonnussen zijn er nog steeds en in aanzienlijke mate en die werken nog steeds overwegend in dezelfde richting als voor de crisis.
- Hoe zit het eigenlijk met de ethische vorming van werkers in de financiële sector? Welke conclusies moeten straks verbonden worden aan het lopende parlementaire onderzoek naar de financiële crisis. Het onderzoek nogal smal gedefinieerd.
- Wat is maatschappelijk gezien de meest wenselijke toekomstige positionering van ABN Amro. Moeten we mikken op een beursgang en daarmee de staatsschuld terugbrengen?
- Is het wel zo verstandig om bij het beleggen op onze pensioenbesparingen op zeer speculatieve financiële markten, zoals nu in het akkoord is voorzien?
Bang voor kinderen
Doodsbang is hij voor sommige kinderen, zegt de nomadische herder in deze korte documentaire van Al-Jazeera. Vooral als ze een afwijking hebben, of zich niet normaal gedragen. Het kind kan behekst zijn. Wat zit er dan nog anders op dan het kind te doden? Of op zijn minst te verstoten?
In grote delen van het West-Afrikaanse Benin heerst nog een sterk geloof in hekserij. Het is de vermoedelijke geboortegrond van voodoo. En hoewel het christendom er voet aan de grond heeft gekregen, blijven zeker in de dorpen oude denkbeelden en gebruiken springlevend.
Een van die gebruiken is het doden van kinderen als ze bezeten worden door een kwade geest. Hoe komt men daar achter? Als het kind op een rare wijze geboren wordt, bijvoorbeeld met het hoofd naar beneden, of met de voeten eerst. Kinderen worden vanaf zeer jongs af aan ook betrokken bij voodoo-rituelen. De priesters kunnen dan zien welk kind een goede of een kwade geest heeft.
De behekste kinderen worden niet door de ouders gedood, maar door een ouderling met een sterke geest. De laatste jaren, schijnt, worden de kinderen meestal niet meer gedood, maar verstoten. In de documentaire komt een aantal verstoten kinderen aan bod. Kleine jochies nog die hulp hebben gekregen van een moedige man of vrouw. Die man of vrouw zijn nu zelf onderwerp van spot en angst.
Weekendquote | Autoritair Amerika
,,From an authoritarian perspective, that’s the genius of America’s political culture. It not only finds way to obliterate the most basic individual liberties designed to safeguard citizens from consummate abuses of power (such as extinguishing the lives of citizens without due process). It actually gets its citizens to stand up and clap and even celebrate the destruction of those safeguards.”
De Amerikaanse blogger en jurist Glenn Greenwald maakt zich boos over de moord op vermeend Al-Qaida kopstuk Anwar al-Awlaki. Greenwald schrijft al maanden vurig over de openlijk geuite wens van de Amerikaanse regering om al-Awlaki naar zijn maagden te bombarderen. al-Awlaki is echter een Amerikaans staatsburger.
Het is opvallend stil over deze schending van een aantal fundamentele rechten, ook in progressieve kringen. Zou het net zo stil zijn geweest als Bush de order had gegeven?