De Europese Unie moet zich actiever opstellen om instorting van de economieën aan haar oostgrens te voorkomen, dat stelt de pan-Europese denktank European Council on Foreign Relations (ECFR) in het vandaag verschenen rapport: The limits of enlargement-lite: European and Russian power in the troubled neighbourhood [.pdf]. Sinds hun onafhankelijkheid in 1991 staan Wit-Rusland, Oekraïne, Moldavië, Georgië, Armenië en Azerbeidjan er slechter voor dan ooit: ze zijn extra hard getroffen door de mondiale financiële crisis en corruptie is eerder regel dan uitzondering. De politieke situatie wordt gekenmerkt door autoritair bestuur danwel vastgelopen democratisering. Het moment dat samenlevingen vatbaar worden voor kwade volksmenners.
De huidige Europese houding die vertrouwt op het ‘magnetische’ effect dat de EU op haar oosterburen zou hebben en het ad hoc aangaan van partnerschappen is niet genoeg om deze regio vooruit te helpen. Daarentegen kan verdere economische én politieke destabilisatie van deze landen de EU schade berokkenen: golven economische gelukszoekers ongeluksvermijders, gewapende conflicten en het ontstaan van een ‘financiëel ravijn aan de oostgrens waar ook Europese bedrijven en banken in zullen verdwijnen’.
Rusland heeft in de afgelopen jaren succesvol haar invloed in de regio vergroot, terwijl de EU heeft zitten suffen of tegenstrijdige geluiden produceerde aldus de ECFR. Uit het rapport blijkt dat er wel degelijk grote belangen zijn tussen deze Oosteuropese landen en de EU, zo is de handel met de EU gróter dan met Rusland. De EU verdient aan al haar oosterburen (behalve energie-exporteur Azerbeidjan). Toch dansen staten als Oekraïne en Moldavië in toennemende mate naar de pijpen van het Kremlin? Om meer economische voorspoed en stabiliteit in de regio te brengen geeft de ECFR met een paar aanbevelingen:
“Niemand durft vergelijkingen met het verleden te maken. Terwijl het Wilders zelf was die daar ooit mee is begonnen, door de Koran met Mein Kampf te vergelijken”. (Volkskrant)
Alexander Pechtold heeft het hoge woord er nu bijna uit. Dat Wilders niet deugt dat weten we hier in Nederland natuurlijk al langer en hij wordt dan ook nauwlettend in de gaten gehouden. Maar in het buitenland voelt de omstreden politicus zich vrijer en onbespied. En zo leek het Gekke Geert wel geinig om één dag na het 80ste geboortejaar van Anne Frank op de Deense tv te reppen over deportatie van de Europese joden moslims. Uiteraard enkel deportatie van moslims die niet willen deugen, maar dat zijn er nogal veel: “tientallen miljoenen” als we de geblondeerde kemphaan mogen geloven. PvdA-minister Eberhard van der Laan stelt dat Wilders “of niet kan rekenen, of het gaat hem niet om het oplossen van echte problemen, maar om de angst voor de islam”. Wilders kan natuurlijk best wel rekenen, alleen Wilders wil niet rekenen, Wilders wil kämpfen ..en kämpfen zullen we!
Wie de bovenstaande Waan van de Dag wil ontstijgen leest het interview met opiniemaker Ian Buruma over vrijheid, eigenheid en extreem-rechts. Buruma ziet in angstzaaiers als Wilders een groter gevaar voor het Westen dan het islamisme. De democratie wordt van binnenuit bedreigd door de angst dat democratie niet werkt. Steeds meer populistische leiders beloven schoon schip te maken en beloven ons een maatschappij waar iedereen dezelfde huidskleur heeft, dezelfde ideeën en cultuur deelt, die eenduidig is en puur. Dat spreekt velen aan in tijden van grote angst, aldus Buruma.
Er komen steeds meer aanwijzingen dat in Iran op grote schaal verkiezingsfraude is gepleegd om de huidige president Ahmadinejad in het zadel te houden. Als snel was er de aanwijzing van de bijna perfect lineaire verhouding tussen Ahmadinejad en Mousavi: een onwaarschijnlijke R^2 van 0.9995. Maar er is meer…
Ook de geografische distributie van de stemmen (voor zover bekend) oogt kunstmatig. Ahmadinejad claimt eclatante overwinningen in kiesdistricten waar de aanhang van Mousavi juist uitgesproken groot is?
“It would be like McCain beating Obama in Chicago”. “Alsof Pechtold op Urk van Rouvoet wint”. Mousavi is van oorsprong een Azeri en in de provincie Oost-Azerbejdjan heeft hij traditioneel veel steun. In de hoofdstad Tabriz claimt Ahmadinejad nu echter een overwinning van 57%? De steun voor Ahmadinejad tijdens de verkiezingen in 2005 concentreerde zich in het centrum van het land (zie kaart) maar nu lijkt ze evenredig verdeeld over het gehele land? Expertblogger en vooraanstaand historicus Juan Cole volgt de post-electorale ontwikkelingen in Iran op de voet en kraakte zaterdag al de onlogische uitslag. De vraag voor de komende dagen is of het Iraanse volk met haar protesten er in zal slagen om deze greep naar de macht te verhinderen? Hier in ieder geval al een filmpje van één motoragent die het onderspit delft in een woedende menigte (en opzich netjes wordt weggevoerd en niet gelyncht).
Ondanks het feit dat de Taliban in Afghanistan en Pakistan bijna dagelijks aanslagen pleegt staat de fundamentalistische beweging op instorten. Volgens een artikel op de Amerikaanse militaire site Strategy Page is het gebruik van bermbommen een zwaktebod en mijden de Taliban strijders direct contact met de geallieerde troepen. Ze hebben er de kracht niet meer voor. De Taliban en terreurbeweging Al Qaeda zouden tevens in financiële problemen zitten en de steun van de lokale bevolking verliezen. Daarentegen kunnen ze een forse versterking van de Amerikaanse troepenmacht in Afghanistan tegemoet zien en vecht het Pakistaanse leger harder dan ooit tegen de fundamentalisten (bron: WK).
Het zal de omstreden politicus Geert Wilders wellicht verbazen, maar als lid van de linkse elite vervult mij dit nieuws met vreugde en vechtlust voor een betere toekomst. Persoonlijk heb ik geen last van een Stockholmsyndroom, ik zie de Taliban als een gevaar voor de mens(elijk)heid en ze dient derhalve zo effectief mogelijk bestreden te worden, ook met militair geweld.
Echter hoe graag ik ook de fundamentalistische achterlijkheid de bergen ingejaagd zie worden en vervolgens aan een besneeuwde top voorgoed zie wegwaaien als een flard ochtendnevel, dwingt de geschiedenis mij toch tot voorzichtigheid. Het is immers nog nooit een buitenlandse grootmacht gelukt om het verzet in Afghanistan definitief te breken. Groot-Brittannië en de Sovjet-Unie ondernamen intensieve pogingen maar daarin slaagden ze nooit helemaal. Het zal pas echt slagen als de Afghanen en Pakistanen zelf zich afkeren van de Taliban. Maar daar is dus nu enig zicht op, ook in de Pakistaanse Swat-vallei is de Taliban haar goodwill bij de lokale bevolking kwijt. En met een verstandige Amerikaanse president die begrijpt dat de “War on Terror” niet in Irak maar in Afghanistan gevochten moet worden en die tegelijkertijd de Islam de hand reikt zal er wellicht meer succes geboekt worden? Uiteindelijk hangt het ook af van het gedrag van de soldaten op de grond: blijft de Amerikaanse krijgsmacht het rücksichtloze leger dat kinderen doodt met clusterbommen en zich verschanst in haar pantserwagens? Of gaan ze voortaan omzichtiger en socialer te werk? Er valt voor de Amerikanen wellicht wat te leren bij hun Europese coalitiegenoten?