De repeterende melodieën en drones, onder meer geproduceerd door een elektronische orgel (wat zeg ik: een Farfisa-orgel, dat is kennelijk noemenswaardig), zorgen voor een licht hypnotiserend of psychedelisch effect op het album A Spirit Appears to a Pair of Lovers van Gryphon Rue.
Rommelig, haperend, lo-fi, echoënd, vervormd, maar ook sprankelend, vloeiend, speels, dromerig – er is veel boeiende te horen op het album dimension//perspective van artiest Brown Calvin. Omdat samenwerking met andere muzikanten vanwege covid niet mogelijk was, maakte Calvin het album door te reageren op visuele concepten van artiest Eatcho, die de kunst voor de albumcover maakte.
Het trio Szun Waves zijn elektronische artiest Luke Abott, de gitarist/toetsenist/producer van de band PVT en de saxofonist van Portico Quartet. Dat gegeven maakte mij in elk geval zo nieuwsgierig dat ik een tijdje terug in een winkel een plaat van Szun Waves kocht zonder eerst iets te luisteren. Maar eigenlijk weet je met dat gegeven nog niet zo veel: hoe pakt zo’n mix van drie best verschillende artiesten met eigen stijlen uit? Ik denk dat hun nieuwe album Earth Patterns zo’n geval van ‘het geheel is meer dan de som der delen’ is.
Kenmerken voor de muziek van Pantha du Prince zijn de bellen die je meer of minder prominent in zijn nummers hoort. Zoiets kan dan even boeiend en origineel zijn, maar kan ook wat gaan vervelen, als het een heel album duurt. Maar gelukkig zijn de bellen op zijn nieuwe, pas verschenen album Garden Gaia goed gedoseerd.
DJ Rashad was een pionier in footwork, een stijl die zijn oorsprong had in Chicago in de jaren ’90, waarbij de voeten van de vloer moeten met een duizelingwekkende snelheid – op even zo duizelingwekkend ritmes. Een recensent vroeg zich af: leuk, maar hoe luister je naar die muziek? DJ Rashad maakte dat wat makkelijker met zijn album Double Cup (2013), al blijft het lastig om enkel te luisteren.
Gisteren een Closing Time van een band van twee derde van Talk Talk, vandaag dan eentje van dat derde bandlid. Want ook zanger Mark Hollis deed dingen na Talk Talk: voor hij zich eind jaren ’90 helemaal terugtrok uit de muziekwereld maakte hij een soloalbum. Ingetogen liedjes, sommige met de onmiskenbare Talk Talk-sound.
De band .O.Rang is twee derde van voormalig Talk Talk (minus zanger Mark Hollis). Het duo maakte in de jaren ’90 samen met verschillende gastartiesten enkele albums, waaronder Herd Of Instinct (1994). Experimenteel zoals Talk Talk, maar dan anders.
Tegh (de artiestennaam van Shahin Entezami) werkte voor het album Ima samen met violist Adel Poursamadi om experimentele noise en soundscapes te mixen met traditionele Iraanse muziek. De muziek klinkt zo indringend en onheilspellend als de voorkant van het album doet vermoeden.
Multidisciplinair artiest Barbie Bertisch vond tijdens de pandemie de rust – omdat ze niet meer kon DJ’en – om door haar eigen archieven te struinen en het album Prelude te maken. Over de lange periode dat als DJ in New York City haar plek moest vinden vertelt ze: “I felt like I was surrounded by men who ruled every space. I constantly felt like I had to ask permission to enter, always around bands but never the girl in the band.” Misschien was dat een onverwacht positief effect van de pandemie: niet steeds geconfronteerd worden met de dominante normen en niet steeds drie keer in de spiegel hoeven kijken voor je de deur uitgaat. Het nummer ‘Is This What You Wanted?’ is “a pointed provocation to domineering figures from her past.”
Sam Prekop en John McEntire zijn bekend van en werkten samen in andere hoedanigheden (o.a. Tortoise, The Sea and Cake) en maakten met Sons Of hun eerste album samen. Prekop maakt normaal experimentele elektronische muziek, terwijl McEntire (onder meer) drumt, en het resultaat is heel aangenaam: als je niet goed oplet klinkt het bijna te makkelijk. En ook fijn: het duo liet zich niet verleiden om nummers in te korten – want lange nummer zijn het best, als het goede nummers zijn.
Thom Yorke doet weer eens wat nieuws en iedereen vindt het natuurlijk weer geweldig – volgens Pitchfork is het album A Light for Attracting Attention van The Smile zelfs “unmistakably the best album yet by a Radiohead side project.” Maar wat is het eigenlijk? Wiki weet raad: het is art rock, post-punk, progressive rock, electronica, afrobeat, math rock, post-rock, grunge, electro-rock, psychedelische rock, desert rock, funk, jazz, breakbeat, wonky en/of systems music. Er zit vast iets tussen wat je aanspreekt.
I used to live in South London
There’s not much of it left
Wu-Lu maakt zich onder meer boos over gentrificatie: “What made me speak about South London was the fact that it’s a place of nourishment that has now been refined to be a manufactured breeding ground for culture vultures who seem to infest the world over. So it’s a call to arms for all those who resonate with it.” ‘South’ staat op het album LOGGERHEAD, dat een boeiende mix is van hiphop en grunge.