Ik struin nog wat verder door de beginjaren van de Los Angeles beat scene, een divers collectief van artiesten die met hun muziek ergens laveren tussen hiphop en leftfield elektronische muziek, met invloeden van jazz, funk en wat nog meer. Ras G behoorde tot de eerste lichting van de scene en mengde er nog wat Afrofuturisme doorheen – het resultaat noemde hij zelf ‘ghetto sci-fi’.
Halverwege de jaren ’00 vormde zich de Los Angeles beat scene, een allegaartje van artiesten die op wekelijkse avonden in de club The Airliner experimenteerden met een mix van leftfield electronische muziek en ondergrondse hiphop. Deze Low End Theory-avonden (een verwijzing naar het album van A Tribe Called Quest) werden mede legendarisch omdat het kon gebeuren dat er onaangekondigd een bekende artiest op het podium stond – Thom Yorke liet zich bijvoorbeeld wel eens zien. Teebs behoorde tot de scene, en ook Flying Lotus en The Gaslamp Killer, die hier al eerder voorbijkwamen.
De muziek van Andy Stott is weer zo’n geval van niet kunnen kiezen welk nummer of album ik moet kiezen voor de Closing Time, omdat ieder nummer afzonderlijk niet per se enorm de moeite waard is. Het is vooral de stijl van Stott die hem interessant maakt en die een heel album lang blijft boeien – als je van vervormde klanken, zang en beats houdt, tenminste.
I wanna hear the dogs crying for water
I wanna see the fish go belly-up in the sea
And all those lemurs and all those tiny creatures
I wanna see them burn, it’s only 4 degrees
Anohni schreef het nummer ‘4 Degrees’ in 2015, het jaar van de klimaatconferentie in Parijs. Je kunt goede intenties hebben, maar het is uiteindelijk je gedrag dat medeplichtigheid aan de opwarming van de aarde verraadt, zo verklaarde ze over de tekst. Het nummer staat op het album Hopelessness.
Misschien dat Colleen zelf het gevoel had dat ze door een donkere tunnel moest om dit album te maken – ze begon ermee in 2018 en werd toen geveld door ziekte – maar het album The Tunnel and the Clearing lijkt vooral dat moment dat de boel opklaart te willen vatten. Door de echoënde orgels, het rustige ritme en Colleens dromerige stem stap je steeds, van begin tot eind, vanuit het donker in het heldere licht.
Je kunt gabber prima mixen met Indonesische muziek. Niet? Als je sowieso niet van gabber houdt dan klinkt dat nergens naar natuurlijk, maar het duo Gabber Modus Operandi maakt ook wat minder stampende nummers die toch echt wel heel lekker klinken.
Het debuutalbum van Tomu DJ, FEMINISTA, is een afwisseling en combinatie van laid-back melodieën en snelle ritmes, zonder dat het lounge- of dansmuziek wordt, omdat er steeds een sombere ondertoon in doorklinkt, of klinkt alsof ze haar eigen muziek niet helemaal serieus neemt.
Giant Claw geeft een virtueel celloconcert en laat het getokkel steeds uitmonden in explosies van aanzwellende strings, warme pianomuziek, zang, bliepjes, een bel of wat dan ook. Als een harde wervelende wind die telkens weer gaat liggen om je de stilte voor de storm steeds opnieuw te laten voelen. Het nummer ‘Mir-Cam Online’ staat op zijn laatste album Mirror Guide.
Sevdaliza is vanavond Zomergast. Ze kwam hier al eens voorbij, maar Sevdaliza kun je heel goed meerdere keren aanbevelen en bovendien is dat al bijna vijf jaar geleden toen ze nog voor velen een onbekend aanstormend talent was en zijn we nu een EP en twee albums verder. Het nummer ‘Rhode’, van haar laatste album Shabrang (2020), gaat over “femininity in it’s raw undiluted self”. En wat dat dan is of zou moeten zijn, zou vanavond weleens een thema kunnen zijn.
Brian Eno maakte het ambient-album Music for Airports (1972), Chino Amobi maakte in 2016 het album Airport Music For Black Folk.
Deze korte tour binnen het genre vaporwave eindigt (voor nu) met het duo 2 8 1 4, omdat zij wilden laten zien dat je vaporwave kunt maken zonder de geijkte muzaksamples te gebruiken. Het album Birth Of A New Day klinkt… luisterbaar, mooi, overwegend soothing zelfs, met hier en daar wat donkere randjes. Hoe je hierin nu nog een ironische versie van ‘corporate mood music’ of feelgoodmuzak moet horen is mij een raadsel, maar je kunt je afvragen of vaporwave überhaupt niet gewoon een bullshitgenre is dat echt had kunnen zijn.
Floral Shoppe (2011) van Macintosh Plus (een van de vele aliassen van Ramona Xavier) heeft de eer het eerste album te zijn dat als vaporwave werd gedefinieerd en wordt beschouwd als het meest toonzettende album voor het genre. Haar vaporwave-stijl lijkt weinig op James Ferraro’s chaotische gesampelde Windows95-tunes (de CT van gisteren), hoewel het vertragen en vervormen van samples van R&B- en soulnummers nou ook niet altijd prettige muziek oplevert – maar goed, je moet het dan ook ironisch beluisteren. Vaporwave is in feite kitch in overdrive – zie de cover. (De Twin Towers refereren aan de ongeschreven regel dat artiesten geen samples van na 9/11 gebruiken.) Dit nummer (‘Geography’) is opgebouwd uit een uitgerekt sample van een oud computerspel.