De maat is vol in India
ANALYSE - Het protest dat losbarstte nadat een verkrachtingsslachtoffer in India overleed wordt gevoed door twee dingen: de verontschuldigende houding van autoriteiten en de toenemende zelfstandigheid van vrouwen.
Toen ik voor het eerst hoorde over de groepsverkrachting van een jonge studente in een rijdende bus in Delhi voelde ik afschuw, maar geen verbazing. Zo vaak heb ik in de Indiase kranten over de meest verschrikkelijke misdaden tegen vrouwen gelezen, dat dit er in eerste instantie slechts één van velen leek. Een callcentermedewerkster die ’s nachts, onderweg naar huis, door een taxichauffeur en zijn vrienden is verkracht. Een jonge vrouw die vanwege haar zoons liefde voor een vrouw uit een andere kaste naakt door haar dorp is geparadeerd. Een studente die door een in zijn trots gekrenkte bewonderaar zuur in haar gezicht gegooid heeft gekregen, enkel omdat ze het lef had om ‘nee’ te zeggen. En honderden soortgelijke incidenten die de internationale media nooit hebben gehaald, omdat het hoofdstedelijk publiek er niet massaal tegen heeft gedemonstreerd.
Waarom nu wel? Misschien omdat de details en gevolgen van deze zaak bijzonder gruwelijk zijn. Misschien omdat het slachtoffer een studente was en de plaats waar zij en haar vriend door de bus werden opgepikt een wijk in het relatief welvarende zuiden van Delhi is. En misschien omdat de maat simpelweg vol is.
In a recent article in one of India’s daily newspapers, Aravind Adiga (who wrote the Booker price winning novel The White Tiger), recalls how he once took an auto rickshaw to Lodi Gardens in New Delhi. When he arrived, the driver asked him if he would buy him a ticket for the garden, as he thought it looked so beautiful. The writer, surprised, explained to him that no ticket is required. The beautiful gardens are free for anyone to enter. But when he got out, he noticed the rickshaw driver driving away. Apparently he did not feel comfortable to go in.
“A Delhi regiment of the army would just not stop honking their tanks. We would be the first country with weapons of mass irritation. A Mumbai regiment would queue up for a battle, they are too polite.”