Adriaan van Garde

Jippie. De Nintendo is er. Maandag kwam papa er mee thuis. Wat een fijn kerstcadeau. We hebben hem meteen aangesloten en zijn er heel de avond mee bezig geweest. Ik heb er het spel Zelda and the Gunnug Wars bij. Maar er zit ook een kaartje bij met allerlei grappige dingen om te leren omgaan met de Beads of controllers zoals papa ze noemt. Een van die dingen is een hypnosespel van Mario. We bakten er helemaal niks van. Toen kwam Jup aangelopen en wilde er mee spelen. Binnen een paar tellen was hij gehypnotiseerd. Mama wilde hem wakker maken, maar het lukte niet. De grootste verrassing kwam toen ze hem vroeg iets te zeggen. Gek van haar om dat te vragen want hij zegt nooit iets tegen haar of papa. Maar hij sprak gewoon en heel duidelijk. Hij ging weer naar school zei hij. In het nieuwe jaar. Mama viel om van verbazing en holde daarna snikkend de kamer uit.

Elders ging bij hem zitten en sprak met hem. Jup vertelde dat hij het niet leuk vond om thuis te zijn. En ook niet dat ze hem als een klein kind behandelden. Dat wist ik intussen wel. Alleen had ik hem nog nooit zo veel woorden horen zeggen. Eng vond ik het dat hij vertelde dat zijn meester, meneer Brakwater, altijd met hem mee ging naar de wc en dan vieze dingen met hem deed. Tenminste dat was voor hij eerder dit jaar van school gestuurd werd. Elders vroeg me hier met niemand over te praten. Hij wou het liever zelf aan mama vertellen. Jup kwam meteen uit zijn hypnose toen Elders de Nintendo uitzette. Het is misschien gek, maar de rest van de week heb ik er nauweijks mee gespeeld. Jup wel, die heeft Zelda al bijna uit (nou ja, hij is ver).

Dit was nog eens een spannende week. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Met de XElect toets dan maar. Die hebben we de hele week op school gedaan. Als je goede cijfers haalt op deze toets kun je kiezen naar welke school je gaat. Maandag zag ik er nog erg tegenop. Maar ik had al snel door dat het een kwestie was van doorwerken. Heel veel vragen en opdrachten, maar eigenlijk niet eens moeilijk. Ik denk dat ik het goed gemaakt heb. Beter dan dat rotjoch Mehmet die alle meisjes zonder hoofddoek hoer noemt. Hij is na maandag niet eens meer op school gekomen.

Woensdag ging ik met Joenee bij oma Gruitje langs. Er hing een pikzwarte lucht boven een deel van de stad. Oma kwam al aangelopen en riep ons binnen. Even later klaterde het hagelstenen en niet zo’n beetje ook. Oma maakte lekkere warme choqdips voor ons. We keken naar AlmareTV, oma heeft die altijd opstaan. Opeens zagen we dat Almere in het nieuws was. Vlakbij, in Almere Haven, waren hagelstenen zo groot als tennisballen gevallen. De schade was enorm. Auto’s vol met deuken, kapotte straatlantaarns, gebroken dakpannen en ramen.

Oma ging buiten naar de lucht kijken. Het was weer helder. Ze zei dat we konden gaan kijken. Haven is maar tien minuten fietsen bij haar vandaan. Maar dan moesten we wel beloven onmiddellijk te schuilen als het weer zo donker werd. We gingen op weg, maar we moesten voorzichtig rijden. De laag hagel was nog niet overal gesmolten. Aan de rand van Haven zagen we helemaal niets, maar toen we richting centrum reden zagen we steeds meer grote hagelstenen. We moesten zelfs lopen omdat je er niet doorheen kon rijden. Langs het fietspad lag een ekster. Hij was dood, het kopje verpletterd. Ik had meteen geen zin meer om verder te gaan, maar Joenee zei dat we zoiets misschien nooit meer zouden zien..

Het was geen leuke week. Daardoor had ik helemaal geen zin om te schrijven. Maar Elders zei dat het voor de geschiedenis heel belangrijk kon zijn. Als historisie later willen weten wat mensen echt voelden zullen ze het meest hebben aan dagboeken, zei Elders. Dat gaf me ineens een goed gevoel. Het idee dat belangrijke mensen later mijn boek zullen gebruiken betekent dat ik er goed aan doe alles op te schrijven.

Om te beginnen was maandag de herdenking van de aanslag op Wilders. Net als de vorige vier keer werd het een puinhoop in Nederland. Papa en mama praten nog steeds over emigratie. Ik begrijp niet waarom. Het is overal een rotzooi. Samengevat: twee moskeeën afgebrand, een school geplunderd, 48 doden en 302 gewonden. Mama was niet ontevreden.
Deze keer was de politie keihard opgetreden tegen de Legioenen van het Derde Rijk. Griezelige mensen. Ze doen de hele dag niets anders dan marcheren in hun sombere, donkerrode uniformen, liefst in wijken waar veel moslims wonen. Het loopt altijd op vechten uit. Volgende week stemt de regering over een verbod op deze club. Zal wel niet lukken. Trots is bang dat ze dan onder de grond gaan. Lijkt me een goede plek voor die rotlui.

Na de eerste dag heb ik niks meer in mijn dagboek geschreven. Mama vroeg me waarom niet. Ik zei dat ik het een beetje te dwingend vond. Daarop stelde ze voor alleen in het weekend iets te schrijven, bijvoorbeeld alle dingen van de week die ik belangrijk vond, een weekjournaal noemde ze dat. Dit is dan de eerste aflevering.

De maandag na mijn verjaardag was een beetje bijzonder op school. We zouden die ochtend aardrijkskunde doen met meester Wijnvlek zelf, terwijl de klassemoeders (zo heten ze maar er zijn ook vaders bij) de andere groepen rekenen en taal zouden geven. Als ik aan mijn moeder over school vertel krijgt ze een rolling. We hebben maar één meester en één juf op meer dan 300 leerlingen. Mama zegt dat zij vroeger maar met 35 leerlingen in de klas zat. Verder zijn er veel vaders en moeders die helpen met lesgeven.

We zouden dus aardrijkskunde doen met groep 8, maar meester Wijnvlek riep de hele bovenbouw bij elkaar in de hal. Hij had het scherm naar beneden getrokken en de projector aangezet. Hij begon met te vragen wie gisteravond het programma over de zeespiegelstijging had gezien. Niemand natuurlijk, want er was bijna elke avond een aflevering van “de leukste ouders van Nederland”, waarin kinderen de leukste ouders van Nederland kiezen. De meester zette de projector aan en er stond een plaatje van Nederland op het scherm. Nadat hij het plaatje goed had gezet, vroeg hij of iemand wist waar de zee binnen zou stromen bij een overstroming.

Ik werd wakker in mijn nieuwe kamer. Alles zag er kaal uit en het klonk hol. Het rook erg naar nieuw huis. Ik heb op de grond geslapen. Dat was wel leuk. Beneden hoorde ik mama en papa praten. Ze maakten ruzie, iets over slingers en ballonnen. Hé, bedacht ik toen, het is vandaag mijn verjaardag, ik ben nu 12 jaar. Ik sprong overeind en holde naar beneden. In de nog kale kamer hingen allemaal ballonnen met de tekst CO2 NEE. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en riep Goh, wat leuk. Elders (hij wil liever geen papa genoemd worden) straalde, maar mama (die Caviera heet en die ik dus maar mama noem) keek sjagerijnig (moet chagrijnig zijn las ik later in het woordenboek).

Toen gingen ze zingen: er is er een jarig, enzo. Zelfs Jup, m’n debiele broertje, deed mee (eigenlijk heet ie Jurre, maar ik noem hem altijd Jup). Hij zong heel verstaanbaar maar mijn ouders hadden zoals gewoonlijk weer niks in de gaten. Ik keek vooral uit naar kado’s. Er lagen twee pakjes op tafel. Geen van beide groot genoeg voor de nieuwe Nintendo 4Dii helaas. Mijn moeder gaf me de pakjes. Het eerste bevatte de nieuwste Griezelbus, nummer 14. Leuk, hij zou heel spannend zijn had ik gehoord. Maar ik had liever de 4Dii gehad. Mijn vader zag mijn teleurstelling en legde uit dat ik de nintendo nog krijg maar dat ie nu overal is uitverkocht. Dat luchtte op. In het tweede pakje zat een zwart dagboek, vuig. Eigen idee van Jurre, zei mama met een knipoog. Ze moest eens weten wat Jup allemaal voor ideeën heeft.