Art Olive presenteerde van 14 t/m 17 september voor de zesde keer de Art Olive Jong Talent. Deze verzameling werken van dertig net afgestudeerde kunstenaars uit het hele land was te zien in hun eigen galerie op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam. Art Olive is ooit begonnen als online galerie en is daarmee een belangrijke speler op kunstgebied geworden. Met de vaste openstelling elke zondag begint de galerie zich ook aardig offline te roeren.
De expositie geeft een aardig beeld van wat we de komende jaren mogen verwachten uit de kunstwereld. Uiteraard zijn de kunstenaars nog maar net verlost van hun begeleiders en is hun leidende hand in de werken soms nog terug te zien, maar de talenten komen uiteindelijk vanzelf wel boven drijven. Ook is er genoeg bagger te zien, maar het kaf scheidt zich uiteindelijk van het koren. Nu zult u denken; “Wat heb ik nu aan een beschrijving van een expositie die al is geweest?”, maar uiteraard zijn de meeste getoonde werken terug te vinden op de website. Het is echter wel jammer dat de bezoeker minder dan een week de tijd kreeg om de werken te bewonderen.
Al bij binnenkomst was er een werk van Daan Brinkmann (Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (Kabk), Den Haag) dat de aandacht trok. Zijn Contact leek een onschuldige box met daarin twee metalen bollen en de vraag rees wat daar nu weer mee bedoeld werd. De installatie bleek echter een zogenaamd “skinstrument” te zijn, een muziekinstrument dat d.m.v. aanraking door twee mensen op de huid, resonanties kan voortbrengen. Waarschijnlijk zijn er volledige composities mee te fabriceren, maar helaas was niemand van de aanwezigen gevorderd genoeg in het gebruik.
Grappig waren de werken van Elke Veltman (St. Joost, Breda) die in een video-installatie liet zien hoe ze een lift inrichtte als een soort van wc-lobby en daar als toiletdame het geld inde voor het gebruik van de lift. Na betaling, uiteraard. Maar ook was er de fotoserie Op bezoek waarin ze in 49 dia’s op de bank zat bij huishoudens van verschillende snit, soort en maat, telkens gekleed in hetzelfde blauwe trainingsjack en steeds weer eenzelfde knusheid uitstralend.
Chiel Jansen (St. Joost, Breda) maakt lijntekeningen waarin hij naar eigen zeggen zijn zoektocht volbrengt naar probabilistiek in het poëtische beeld. Het resultaat zijn suggestieve, absurdistische tekeningen die met nauwgezette precisie zijn neergezet.
Tim van Broekhuizen (Kabk, Den Haag) maakt cartooneske tekeningen die hij als een fabel presenteert. De Hollandse Fabel is gebaseerd op bevindingen van de historicus Simon Schama en toont volgens van Broekhuizen aan dat het Nederland van nu nauwelijks is veranderd ten opzichte van het Nederland van de zeventiende eeuw. Hij heeft zichzelf als onderwerp van de tekeningen gemaakt en de fabel moet gezien worden als een stervende walvis op het strand. Wanneer iedereen het stervingsproces aan het bekijken is, knalt hij als een apotheose uit elkaar. Groots, niet te vatten en natuurlijk met een kop en een staart. Dat laatste kon ik niet echt ontdekken, maar de serie was indrukwekkend om naar te kijken.
Geheel van deze tijd is het werk van Joram Roukes (Minerva, Groningen) die door middel van graffiti stedelijke landschappen samenstelt. Volgens Roukes zijn zijn werken nooit af en laten zij ruimte voor een hernieuwde interpretatie in de vorm van nieuwe lagen en nieuwe ingrepen. Dynamisch is zijn werk dus te noemen, net zoals de straatcultuur zelf en dit komt sterk naar voren in bijvoorbeeld Poison Ivy en Breakadawn.
Tegelijkertijd met de expositie vond de uitreiking van de Art Olive Award plaats, een initiatief van Art Olive en het tijdschrift Kunstbeeld. De award werd gewonnen door de animatiefilmer Floris Kaayk (St. Joost, Breda) en deze keuze was zeer terecht. Er waren twee werken van Kaayk te zien; The Order Electrus toont een verlaten fabrieksterrein in voormalig Oost-Duitsland, overwoekert door flora waarbinnen zich geheel nieuwe fauna hebben ontwikkeld. Het zijn kleine beestjes die opgebouwd zijn uit elektrodes en led-jes en die worden gepresenteerd op een Microcosmos manier. Metalosis Maligna maakte het meeste indruk op de jury, een ziekte die ervoor zorgt dat delen van het menselijk lichaam transformeren naar mechanisch ogende contructies. De films duren beide ongeveer acht minuten en laten zien wat voor ambachtelijke filmmaker Kaayk is. Niet voor niets studeerde hij cum laude af afgelopen jaar.
Reacties (4)
“Genoeg bagger te zien.” AHA.
Is dit niet ook zo’n upcoming klant uit de Rails?
@Carlos: dat is volgens mij helemaal waar.
Als je even beter had gekeken zag je dat veltman de pizzacourier betaalde voor een pizza. Ze woonde dag en nacht lang in de lift en moest natuurlijk ook eten;) Verder kwam er geen geld aan te pas. De lift bleef zijn normale functie behouden.
(zie http://www.liftproject.blogspot.com)