COLUMN - Weer de loterij niet gewonnen? Geeft niks, het gaat om de voorpret.
Men zegt: de loterij is niets meer dan een belasting op mensen die slecht zijn in wiskunde. Wie naar de winkansen kijkt, kan niet anders dan dit beamen. Van elke euro die er in de Staatsloterij in gaat, komt er na belasting net iets meer dan 60% uit, (p. 50 en verder, pdf alert) en gaat er 25% naar de schatkist. De kans dat je bij de Staatsloterij ‘wint’ (vaak een paar knaken of een tientje) is weliswaar 50%, maar de kans dat je een groot bedrag binnenhaalt, is miniem. De kans op 10.000 euro is 1 op 98.000, de kans op 25.000 euro of 100.000 euro is nog eens vijf keer zo klein. En die geluksvogel die ergens in Groningen zijn of haar lot kocht voor de Oudejaarstrekking van eergisteren en 30 miljoen opstreek, had een kans van 1 op 4,9 miljoen – een mens wordt tien keer vaker door de bliksem getroffen. En dan keert de Staatsloterij nog relatief veel uit.
Maar eigenlijk is een loterij vooral een belasting op mensen die slecht zijn in het voorspellen van hun eigen geluk.
Alle dromen vooraf ten spijt, de meeste winnaars vallen al snel terug in ‘oude’ stemming. Uit een recente studie waarin het geluk van Postcode Loterijwinnaars (van prijzen van 12.500 euro) werd gemeten, bleek dat na er zes maanden eigenlijk niets veranderd was.
Ook het leefpatroon verandert niet veel. Mensen fantaseren enorm over wat ze met die miljoenen zouden doen, maar als ze het eenmaal hebben, gaat het naar de familie of naar goede doelen. In een reportage van de Volkskrant lezen we hoe een 89-jarige vrouw het meeste van haar PostcodeKanjer van 1 januari 2012 onder goede doelen en kennissen verdeelde, en alleen een nieuw bankstel kocht (en een nieuw wasmachine, toen de oude kapot ging). Mensen blijven vaak ook gewoon werken.
Eigenlijk moet je ook niet willen veranderen. Sandra Hayes, die tien miljoen met de ‘Powerball jackpot’ won en er een boek over schreef, had – naast een goede financieel planner in de hand nemen – eigenlijk maar een tip: jezelf blijven.
Wat wel schijnt te veranderen is dat je als loterijwinnaar minder van de ‘gewone’ dingen van het leven kunt genieten. Ook de mensen om je heen veranderen. In dezelfde Volkskrantreportage lezen we hoe het de andere hoogbejaarde winnaars van de PostcodeKanjer verging. Vage kennissen begonnen opeens te bellen, bedelbrieven van onbekenden stroomden binnen, oplichters vestigden zich in de buurt. Om nog maar te zwijgen over de afgunst van de buren.
Als mensen dit allemaal vooraf zouden weten, zouden ze nooit een lot kopen, zegt de Amerikaanse psycholoog Barry Schwartz in The Paradox of Choice. Maar het is de vraag of het relevant is dat onze fantasie niet klopt. De waarde van een lot ligt natuurlijk gewoon in de fantasie en de voorpret zelf. Wat dat betreft las ik hier een goede tip: doe aan ‘voorpretmaximalisatie’ en koop zo vroeg mogelijk je lot. De kans dat je voor de trekking overlijdt, is helaas wel groter dan dat je miljonair wordt.
Reacties (14)
Ik koop al jaren loten, en ben totaal op de hoogte van de minieme winkans. Het bedrag dat ik hiermee uitgeef is niet significant te noemen. Ik verspil meer geld in de kroeg, denk ik zo, maar dat kan ik me niet zo goed meer herinneren.
Zonder lot is voor 99% van de mensen de kans om ooit nog rijk te worden 0,0%. Met een lot heb je tenminste nog een klein kansje om ooit binnen te lopen. Toch beter dan niks.
Het gaat om dromen, inderdaad, maar is dat zo erg?
Je koopt niet alleen een lot. Je koopt een deelname. Aan de spanning, de pret en de bezigheidstherapie. Dit is de prijs van die deelname. Het alternatief is 0,0; wie geen lot koopt zal gegarandeerd ook nooit de loterij winnen. Het is dan ook geen belegging of investering, het is een loterij. Het gaat niet over rationeel met geld om gaan, het is entertainment.
Dat ligt bij de postcodeloterij overigens anders; daar krijg je nog iets extras; je koopt namelijk het risico af dat je als enige in de straat de loterij nìet wint. Daarmee krijg je – ondanks de lagere winstkans – bij de postcodeloterij dus feitelijk meer waar voor je geld:Pp
Hoewel de huidige rentestand er voor te laag is, kon je voorheen met een miljoen gaan stilleven omdat de rente een net voldoende inkomen opleverde. Alleen kon je dan niets aanschaffen van dat miljoen. Voor een nieuw huis, auto, vrouw en andere goodies moest je dan twee miljoen winnen. Wilde je meer dan een bescheiden inkomen dan had je drie miljoen nodig. Wil ook nog een eigen bedrijf opzetten of ergens in investeren of iets overnemen, dan had je vier miljoen nodig.
Je zou dus kunnen zeggen dat je met een hoofdprijs van vijf miljoen alles wel zou kunnen doen. Behalve dan een voetbalelftal of een land kopen. Een oudejaarslotprijs van dertig miljoen mogen ze daarom van mij best opdelen in zes prijzen van vijf miljoen. Veel beter voor iedereen.
@3
Er is onderzoek waaruit blijkt dat mensen meedoen met de Postcode Loterij uit angst voor de spijt om niet mee te hebben gedaan – hij zou maar eens op ‘jouw’ postcode vallen!
linkje:
http://arno.uvt.nl/show.cgi?fid=48560
@Paul Teule, #5 daarover is zelfs een keer een rechtszaak geweest:
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/2273454/2007/06/20/Vrouw-verliest-zaak-tegen-Postcodeloterij.dhtml
Ik doe overigens om die reden zelf ook mee; toen ik een paar jaar geleden al mijn loterijdeelnames stop zette heb ik vanwege dit aspect 1 postcodeloterijlot behouden. De rechtszaak van die mevrouw achteraf vind ik een beetje slapjes, maar ik kan me wel vinden in de grote lijnen van de argumentatie.
”Wat dat betreft las ik hier een goede tip: doe aan ‘voorpretmaximalisatie’ en koop zo vroeg mogelijk je lot. De kans dat je voor de trekking overlijdt, is helaas wel groter dan dat je miljonair wordt.”
Andere tip: wacht zo lang mogelijk met het controleren van je lot. Zo kan je (bijna) een heel jaar lang genieten van je dromen.
De mensen moeten vooral veel staatsloten kopen, scheelt in de belasting.
Maar als het gaat om kansberekening:
Volg een veredelde boekhouderscursus en wordt financieel adviseur.
De kans om als financieel scharrelaar een bonus te verdienen (over de rug van anderen) is veel groter dan het zelfde bedrag in een loterij winnen.
Zouden er daarom zoveel gluipers in de financiële sector werken ;-)
De staatsloterij is de enige vorm van belasting die grote groepen mensen vrijwilling betalen.
Leuk artikel.
30 miljoen winnen lijkt me een erg eenzaam bestaan op te leveren. Wanneer “Ook de mensen om je heen veranderen”, geeft het maken van nieuwe eveneens rijke vrienden ook problemen. Tussen de ondernemers, showbizsterren en voetballers voel je je toch een beetje lullig als je je vermogen slechts gewonnen hebt.
Alleen tussen (de meeste) ondernemers. Voetbal- en showbizsterren hebben net zoveel geluk gehad als jij.
Ha Paul, vroeger konden wij nachten lang discussie voeren over de vraag of je in de heilstaat nog een loterij zou hebben. je weet wel, die van Marx, waarin alle behoeften worden vervuld.
En of je die mocht hebben? Stel, er is een heilstaat en een of andere handige jongen begint een loterij: zou die dan verboden moeten worden?
Hoe kijk je aan tegen de menselijke bedrading? Zit ergens een circuitje dat opgewonden raakt van een grote buit, in ruil voor een kleine inspanning?
De Staatsloterij maakt veelvuldig reclame over de grootste winkansen en de meeste en hoogste geldprijzen. Op zich is dat vrij logisch gezien de Staat eigenaar is. Alle overige loterijen waaronder de Lotto en de Postcode Loterij zijn verplicht het grootste deel van de winst te geven aan goede doelen. Ben je dus niet van plan de staatskas te spekken, maar meespelen en al is het maar voor het goede gevoel ook een goed doel steunen, dan zou ik de Staatsloterij vermijden.