AFFF ’08: Night of Terror: Over hoeren en homo’s

Zijn het Boekenbal, de Mattheüs Passion, en de Kerst-Notenkraker jaarlijkse hoogtepunten van de hochkultur, voor de lowbrow cultuur is er maar één kandidaat: The Night of Terror op het Amsterdam Fantastic Film Festival. De editie van dit jaar was afgelopen zaterdagnacht, of liever gezegd zondagochtend want om 0.30 pas deed festivaldirecteur Phil van Tongeren een dappere poging de legendarische horrornacht te openen. Zelfs nadat van Tongeren een betere microfoon in zijn handen gedrukt kreeg lukte het hem niet boven het ge-HOERR-en-HOMO-roep van de volgepakte Tuschinskizaal uit te komen. De toon bleek weer gezet.

Door het geschreeuw van het publiek blijft er van de angstaanjagendheid van de vertoonde horrorfilms meestal niets over. Maar de Spaanse openingsfilm [REC] was dusdanig vernuftig in elkaar gezet dat hij ondanks ‘afleidende’ kreten (‘Pas op achter je, homo’) toch nog heel wat effect behaalde. Tijdens de eerste pauze vertelden twee verbaasde hoerroepers elkaar dat ze even daadwerkelijk geschrokken waren van één van de vele zombie-aanvallen. Een beter compliment kan je als filmmaker haast niet krijgen. Ik weet zeker dat [REC] in een doodstille bioscoop heel wat mensen de stuipen op het lijf zal jagen.

Tussendoor was het dan tijd voor een nieuwe traditie op de NOT: de screamqueen contest. Een vijftal dames en een als zombie verkleedde heer (sorry, vijf hoeren en een homo) deden hun beste Fay Wray/Jamie-Lee Curtis imitatie in een ‘omkijken – schrikken – schreeuwen – sterven’-routine. De gelukkige winnares ging met een AFFF-goodiebag naar huis, tegelijk uitgescholden en toegejuichd door het publiek.

Stil was het zeker niet tijdens de tweede film, Hatchet. Een klassieke tongue-in-cheek slasherfilm die zich afspeeld in Louisiana, met sletterige blondines (‘Laat je tieten zien‘), antihelden (‘Sjors en Sjimmie homos‘) en een mismaakte, geschifte bijlmoordenaar die luid werd toegejuichd als hij weer eens één van de goeierikken bloederig om zeep hielp. Uiteindelijk kon iedereen vrolijk de tweede pauze in, niemand had het namelijk overleefd. Zo zien de Night of Terror-veteranen het graag.

Er was helemaal niks tongue-in-cheek aan de derde film: Inside. Deze Franse film over een zwangere vrouw die belaagd wordt door iemand die haar baby wil ‘adopteren’ werd aangekondigd als ‘extreem bloederig’ en ‘op het randje’. Tot halverwege de film zag de zaal niet in wat het probleem nou was, een paar agenten hadden het loodje gelegd, maar voor de rest was het allemaal een heel sfeervol gemaakte film (‘Kutfilm, Doorspoelen!‘, ‘Sterf nou gewoon hoer!‘). Maar in de tweede helft van de film vloeide er zó veel bloed dat de horrorfans alleen nog maar konden klappen van bewondering.

De laatste film begon zo rond zes uur ’s ochtends toen buiten de deuren de zondag alweer begon. De NOTters kregen nog een zware pil te slikken: de zombie-slasher The Rage. Deze film zou tijdens ieder andere vertoning binnen 10 minuten al zijn kijkers kwijt zijn geweest, zo slecht als hij was. De Russische mad scientist had eindeloze monologen nodig om zijn kwaadaardige plan uit te leggen (‘Bek houden en hakken, homo‘), het acteerwerk was erger dan tenenkrommend en het CGI-werk was beneden alle peil. Maar de moegeschreeuwde horrorfanaten vonden voldoende kwaliteiten om er toch nog een mooi einde van de maken. Er zijn natuurlijk altijd genoeg Hoeren en Homo’s om uit te schelden.

En zo stond iedereen doodmoe en schorgeschreeuwd om half acht weer buiten. Een beetje beteuterd omdat ze nu weer een heel jaar moeten wachten op dit culturele hoogtepunt.