Een gastbijdrage van Marc Hertogh, hoogleraar Rechtssociologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Het stuk is ook te lezen op Sociale Vraagstukken.
De zaak tegen Geert Wilders en de Chipshol-affaire zijn een belangrijke stresstest voor de Nederlandse rechtspraak. Dat de rechtspraak goed functioneert als niemand het gezag van de rechter in twijfel trekt, is één. Maar nu moet zij laten zien dat ze ook naar behoren functioneert als er storm uitbreekt.
Dat Geert Wilders zijn advocaat de rechtbank tot driemaal toe heeft laten wraken, en dat in de Chipshol-affaire een rechter beschuldigd is van meineed, zijn geen incidenten. Veel rechters zeggen: er gaan honderdduizend zaken goed, toevallig lopen er nu een paar verkeerd. Daar ben ik het niet mee eens. Recent Utrechts onderzoek heeft bijvoorbeeld aangetoond dat tussen 2005 en 2009 het aantal wrakingen met ruim tachtig procent is toegenomen. De zaak-Wilders, de Chipshol-affaire en ook de groeiende kritiek op het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg illustreren bovendien een veel bredere trend dat burgers het oordeel van gezagsdragers niet langer als vanzelfsprekend accepteren. De Utrechtse hoogleraar Publiek Management Mirko Noordegraaf wees er eerder op deze site al op dat de rechtspraak onvoldoende in staat is om de aansluiting tussen zichzelf en haar omgeving te organiseren. Hetzelfde probleem speelt in de medische wereld en de politiek. Daar worden geleidelijk en met wisselend succes maatregelen genomen om het vertrouwen van de burger te herwinnen.
Rechterlijke macht is aan hervorming toe
De rechtspraak is georganiseerd zoals dat vijfentwintig à dertig jaar geleden vanzelfsprekend werd geacht. Rechters moesten gesloten, afstandelijk en formeel zijn . Maar de tijden zijn veranderd. En dezelfde kenmerken van toen worden nu gezien als zwakte. Nu dienen rechters de burger te overtuigen van hun doen en laten en moeten zij met de eisen van deze tijd meebewegen. Het afnemend gezag van de rechterlijke macht valt niet met één of twee simpele ingrepen te verhelpen. Morgen juryrechtspraak invoeren is echt geen oplossing. Er moeten andere manieren gevonden worden om de burger te laten zien dat hij door de rechters serieus genomen wordt. Er moet een breed maatschappelijk debat komen over de manier waarop de rechterlijke macht kan worden hervormd. Burgers, politici, wetenschappers en rechters moeten aan dit debat mee kunnen doen. Rechtspraak is te belangrijk om alleen aan rechters over te laten.
Praktische aanbevelingen
De rechterlijke macht zou alvast kunnen nadenken over de volgende praktische aanbevelingen. Maak als rechtbank duidelijk welke rechter waarom op welke zaak wordt gezet. Dan krijg je daar achteraf geen gedoe over, zoals nu in de zaak tegen Geert Wilders. Een eenvoudige maatregel, die men morgen al kan invoeren. Daarnaast pleit ik voor een moderne klachtenprocedure. De burger kan nu tegen elke politieman en ambtenaar een klacht indienen bij de Nationale ombudsman als hij meent onjuist te zijn behandeld, maar dat geldt niet voor leden van de Hoge Raad. Hiervoor kan de burger alleen terecht bij de Hoge Raad zelf. Dit is voor veel burgers volstrekt onbegrijpelijk. Er moet daarom ook een externe en laagdrempelige klachtenprocedure komen voor leden van de Hoge Raad.
De rechterlijke macht moet laten zien dat ze kritiek serieus neemt. Als er iets fout gaat, zoals in de Chipsholzaak, wordt er iemand op non-actief gesteld of met vervroegd pensioen gestuurd en hoor je er weinig meer over. Dat moet anders. Laat zien wat voor maatregelen je neemt, om te zorgen dat het probleem zich niet herhaalt. Toon bijvoorbeeld dat je je benoemingenbeleid hebt aangepast of dat rechters voortaan anders worden opgeleid. Want alleen zo kun je burgers overtuigen dat je hun vertrouwen écht verdient.
Prof.dr. Marc Hertogh is hoogleraar Rechtssociologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Dit artikel is een bewerking van een opinie die eerder is gepubliceerd op de website van de RuG.
Reacties (68)
Laat ik maar met een jij-bak (of is het een ad hominem?) beginnen:
Aan het niveau van de wetenschap valt nog wel een kleinigheidje te sleutelen, maar misschien is prefesse dr Marc Hertogh net zo’n min symptomatisch hiervoor als prefesse Ellian in Leiden.
Hij denkt dat de rechter een persoon is, geen instituut in de rechtstaat, gezien zijn kletsica:
“Maak als rechtbank duidelijk welke rechter waarom op welke zaak wordt gezet. Dan krijg je daar achteraf geen gedoe over, zoals nu in de zaak tegen Geert Wilders.”
Hij begrijpt niet wat een klachtenprocedure over leden van de Hoge Raad impliceert, en verschuilt zich daartoe achter “Dit is voor veel burgers volstrekt onbegrijpelijk.”
“Nu dienen rechters de burger te overtuigen van hun doen en laten en moeten zij met de eisen van deze tijd meebewegen.” Want? Ik bedoel als de burger eist dat de belastingen worden afgeschaft moet dat dan ook gebeuren? Bovenstaande statement lijkt mij weer een typisch voorbeeld van doorgeslagen individualisme en “ik weet het per definitie beter dan welke andere expert dan ook”-mentaliteit. Laatst za ik in de snackbar te wachten op mijn bestelling komen twee timmermannen binnen (Althans het busje waar ze uitstapten had grote stickers met naam en telnr van een timmermans bedrijf). De oudste van de twee, pakte het lokale suffertje en begon artikel te “lezen” over dat de gemeente een of andere maatregel gaat nemen tegen blauwalg op het lokale strandje. Je had meneer de timmerman moeten horen. Wat wisten die heren bij de gemeente er nou van? Nou, al die maatregelen gingen niks helpen. Maar gelukkg wist de timmerman alles van blauw alg en hij deed zijn oplossing uit de doeken. Hoewel ik geen expert ben op het gebied van de blauwalg kon ik me niet geheel aan de indruk onttrekken dat de timmerman zijn eigen vak goed verstond maar van blauwalg eigenlijk niks begreep. Hetzelfde voor al die ooms in iedere familie die te vroeg sterft omdat hij weigerde zijn hart medicijnen te slikken, want “wat weten die artsen nou af van gezondheid en medicijnen?”.
Ook de “praktisch” oplossing in bovenstaand stuk lijkt mij enigzins kortzichtig: “Er moet daarom ook een externe en laagdrempelige klachtenprocedure komen voor leden van de Hoge Raad.” Das natuurlijk alleen maar het verschuiven van het probleem. Als Henk en Ingrid in die procedure hun gelijk/zin niet krijgen dan is dat ook deel van die elite en moet er dan een klacten commissie komen waar je over de procedure kan klagen?
Nee de oplossing is ver te zoeken. Misschien moeten we allemaal maar weer eens gewoon vertrouwen hebben in experts. Maar ja dit schrijvende ben ik natuurlijk ook weer gewoon zo een burgerlul die het weer beter denkt te weten……
‘Rechtspraak niet alleen aan rechters overlaten’. NEEM DE JURY!
Nederland is een democratie. Bij deze verbeelding past jury-rechtspraak. In de Franse tijd maakte Nederland er kennis mee. Vorst Willem I’s eerste daad toen hij er tot koning werd verheven, was het afschaffen van die JYR bij Soeverein Besluit nummer 1. Vanaf die tijd is eerbied voor de notabelen bepalend voor onze rechtspraak.
Jury-rechtspraak, een ikoon van de democratie, werd in NL door een autocraat afgeschaft. Onze rechtspraak is intrinsiek ondemocratisch. De meeste Nederlanders vinden dat geloof ik best, en zullen we de misère waarin ons huidige rechtssysteem met zijn onkundige, hautaine rechters bevindt, nog lang moeten verdragen.
Je zou ook kunnen concluderen dat NL een schijndemocratie is.
Ik zou Prof. dr. Hertogh er graag op willen wijzen dat niet het aantal wrakingen, maar het aantal wrakingsverzoeken met 80% is gestegen. 90% van die verzoeken wordt afgewezen, wat er op wijst dat er nauwelijks sprake is van rechters die fout in gaan, maar veel meer van partijen die agressiever hun gelijk proberen te halen. Ook de hele zaak Wilders riekt wat mij betreft naar obstructie en mediageilheid aan de zijde van de verdediging en lijkt me dus niet bepaald een illustratie van incompetente rechters (en voor zover er problemen zijn hebben die eerder met teveel dan met te weinig aansluiting van rechters en omgeving te maken).
De hele uitleg van het probleem (voor zover we er dat van maken) ligt wat mij betreft dus aan de verkeerde zijde. Het ligt bij het feit dat burgers weigeren het oordeel van gezagsdragers te accepteren. Je ziet datzelfde ook bij agenten. Die worden vaker uitgescholden, er wordt meer mee gediscussieerd (in de hoop een beboeting te ontlopen) en bekeuringen worden vaker tot voor de rechter aangevochten. Betekent dat ook dat agenten zich moeten gaan aanpassen (stop maar met bekeuringen uitschrijven als de benadeelden verhaal komt halen)?
@3: Wel grappig dat je in één post spreekt van juryrechtspraak en onkundige rechters. Er bestaan geen rechters die onkundiger zijn dan een jury.
Ik heb nog even verder gezocht op het onderzoek naar de wrakingen. Wat blijkt:
“Het aantal wrakingszaken is de laatste jaren explosief togenomen, met 81% in vijf jaar. Werden er in 2005 nog 159 verzoeken bij de rechtbanken ingediend, in 2009 waren dat er 288: een stijging van 81%. Het aantal toegewezen verzoeken is echter nagenoeg gelijk gebleven, ongeveer 15 per jaar.”
Het aantal wrakingen is dus, ondanks de bijna verdubbeling van het aantal verzoeken, gelijk gebleven! Daaruit mag wel blijken dat advocaten dus steeds meer proberen te wraken, zonder dat daar van de zijde van de rechter aanleiding toe is.
+1 voor Bismarck
Bismarck: 90% van die verzoeken wordt afgewezen, wat er op wijst dat er nauwelijks sprake is van rechters die fout in gaan, maar veel meer van partijen die agressiever hun gelijk proberen te halen.
Dat kan je niet op die manier concluderen. Het kan immers ook betekenen dat rechters gewoon geen zin hebben om wrakingsverzoeken te honoreren omdat ze het ervaren als een aanval op hun positie.
Bismarck: Er bestaan geen rechters die onkundiger zijn dan een jury.
Daarom is haast overal ter wereld bij juryrechtspraak een rechter toxch nog altijd de baas over het proces. Bijvoorbeeld, als de jury bevooroordeeld blijkt dan kan de rechter ontbinden. De rechter bepaalt ook welk bewijsmateriaal door de jury overwogen mag worden.
De meerwaarde van juryrechtspraak zit er ook niet in dat een jury betere of zelfs maar andere beslissingen zou nemen. De beslissingen van jury’s schijnen gemiddeld niet te verschillen van die van professionele rechters: niet strenger en ook niet “softer”. De waarde ervan zit vooral in de betrokkenheid van burgers die daardoor meer het gevoel hebben dat de rechtspraak van hen is, dat recht wordt gesproken in hun naam.
Het immuniseert bovendien de rechtspraak voor kritiek die soms klinkt als zou het vooral een zaak zijn van soms wereldvreemde rechters.
Tot slot geldt juryrechtspraak ook als recht van de verdachte. Die heeft het recht om zijn zaak te laten beoordelen door burgers die in principe zijn gelijken zijn, dus niet door een overheid tegenover wie hij per definitie in het nadeel is (machtsongelijkheid).
@ De kundigheid van een jury schuilt niet in zijn kennis van de rechtsregels. De competentie van de jury is van morele – i.c. democratisch aard.
De (veronderstelde) regelkennis van de NL rechter is geen garantie van de rechtvaardigheid van zijn vonnis. Als je bij Crombagh e.a. leest hoe die rechters met het Recht spotten, hunker je naar een jury die ze nog enigszins in bedwang houdt.
Jury en rechter zijn complementair. De meeste democratisch ingerichte naties weten dat en handelen ernaar.
NL is en blijft een slaafse uitzondering.
Grootste pleitbezorger van jury-rechtspraak was de Tocqueville, zelf jurist en van aristocratisch afkomst.
@HPax: Zolang wij op democratische wijze besluiten geen jury te willen mist iedere opmerking van jou over het democratisch gebrek in onze rechtspraak een grondslag.
Emile: Zolang wij op democratische wijze besluiten geen jury te willen [..]
Zullen we daar dan eens een referendum over houden? Dan moeten de voorstanders van juryrechtspraak natuurlijk wel de gelegenheid krijgen de voordelen ervan goed onder de aandacht te brengen.
Nee. we hebben namelijk op democratische wijze besloten geen referenda te willen.
@8: Ja als je van de aluhoedjes bent kun je de cijfers negeren en roepen dat het één groot complot is waarbij alle rechters elkaar de hand boven het hoofd houden. Punt is dat er wel een aantal wrakingen zijn (ongeveer 15 per jaar, ongeacht het aantal wrakingsverzoeken), dus je argument is niet erg plausibel.
Wel opvallend is dat het aantal wrakingen / aantal rechtszaken wat naar beneden gaat (het aantal uitspraken is in dezelfde periode immers met 12% gegroeid), hetgeen erop wijst dat rechters in de afgelopen vijf jaar competenter zijn geworden, of in ieder geval de schijn van partijdigheid steeds beter weten te voorkomen. Dat is eigenlijk de enige conclusie die op grond van de cijfers kan worden getrokken (over het functioneren van de rechters tenminste), maar dat gaat in het geheel tegen het betoog van Prof. dr. Hertogh in.
‘Rechtspraak niet alleen aan rechters overlaten’, en: ‘Rechterlijke macht is aan hervorming toe’. Dat schrijft Hertogh, keihard. Maar dan komt hij met: ‘Morgen juryrechtspraak invoeren’ (ter verbetering) ‘is echt geen oplossing.’
Uit de nadrukkelijk formulering: ‘is echt geen oplossing’, destilleren we meteen dat jury-rechtspraak dus wél de oplossing is, morgen al.
Waarna wat H. beweert zich slechts strict cultureel laat vatten. Het zijn de woorden van een drager en schrager van de NL-cultuur die minder civiel dan serviel is. Een beetje een standen-samenleving, en H. wil die stand(en) – ook zijn stand? – niet afvallen. Nou ja, overmorgen dan. Na hem cum suis de zondvloed.
Het vertrouwen van Bismarck in de NL-rechters is roerend. Maar waarom dan dat stuk van H?
Bismarck: Ja als je van de aluhoedjes bent kun je de cijfers negeren en roepen dat het één groot complot is waarbij alle rechters elkaar de hand boven het hoofd houden. Punt is dat er wel een aantal wrakingen zijn (ongeveer 15 per jaar, ongeacht het aantal wrakingsverzoeken), dus je argument is niet erg plausibel.
Beste Bismarck, je bent veel te slim om met dit soort non sequiturs aan te komen. Natúúrlijk worden er wel eens wrakingen toegewezen, maar dat betekent logischerwijs nog niet dat alle afwijzingen van wrakingsverzoeken dus terecht zijn. Je kan immers met enige geldigheid denken dat de wrakingen die wel worden gehonoreerd waarschijnlijk de meest flagrante gevallen zullen zijn, waarbij men er niet onderuit kan.
Of dat zo is of niet kan alleen maar blijken uit onderzoek naar alle gevallen waarbij om wraking wordt gevraagd. Dat lijkt me een taaie kluif, waar een rechtswetenschapper op kan promoveren.
@Olav
Maar hoe komt het dan dat het aantal toegewezen wrakingen niet stijgt? Hebben de rechters van verschillende wrakingskamers nieuw beleid? Lijkt me sterk.
@15: Maar dan blijf je dus gewoon de cijfers negeren (of je doet een magere poging de linkerschoen op de rechtervoet te passen).
‘Rechtspraak niet alleen aan rechters overlaten’, en‘Rechterlijke macht is aan hervorming toe’
zijn persoonlijke opvattingen van de schrijver. Ik zie daarvoor nog geen onderbouwing. Maar als we nu eens aannemen dat hij gelijk heeft. Wat is dan het probleem dat met juryrechtspraak zou kunnen worden opgelost?
Bismarck, het punt is nu juist dat die cijfers niets zeggen over de redenen voor honoreren of afwijzen van wrakingsverzoeken. En om die reden kan je er niet de conclusie uit trekken dat rechters nauwelijks de fout in gaan. Het één volgt gewoon niet uit het andere.
Het kan best zo zijn dat rechters nauwelijks de fout in gaan, maar daar moet je dan andere onderbouwing bij zoeken.
Emile, het “probleem” dat juryrechtspraak beoogt op te lossen is de (perceptie van) afstand tussen rechtspraak en maatschappij. Ik heb geprobeerd dat uit te leggen in nummer 8. Hopelijk wil je er eens over nadenken.
Is die afstand een probleem? Is het niet juist goed dat rechters vanuit een een zekere afstand naar iets kijken en daarna een oordeel vellen? Dat moet toch niet beinvloed worden door de emotie van de dag? Daarbij komt dat een rechter die probeert dichterbij te komen onmiddellijk het risico loopt gewraakt te worden. Dat deed Moors immers voorafgaande aan het eerste wrakingsverzoek.
Waarom zou het ondemocratisch zijn om de toepassing van de regels en wetten van de rechtsstaat over te laten aan deskundigen?
HPax schrijft:”De competentie van de jury is van morele – i.c. democratisch aard.”
Hij zou me toch een moeten uitleggen wat hij daar nou precies mee bedoelt.
@19: Nou dat zegt het eigenlijk wel, tenzij je de aanname doet dat alle rechters elkaar de hand boven het hoofd houden. En dan zit je nog met het probleem dat ondanks bijna twee keer zoveel verzoeken het aantal wrakingen niet is toegenomen (waarvan je onder jouw aanname zou verwachten dat dat mee zou groeien en onder mijn aanname niet).
@20: Ik voorzie veel meer nieuwe problemen bij juryrechtspraak. Zo’n jury laat zich per definitie beïnvloeden door zaken buiten de rechtszaal, tenzij je ze opsluit. Bij een zaak als die van Wilders ga je geen jury vinden die zich vrijwillig zo lang laat opsluiten. Nederlanders zullen gewoon niet in een jury willen (tenzij ze bepaalde belangen hebben bij de rechtszaak, in welk geval ze er juist niet in zouden mogen).
Bismarck: @19: Nou dat zegt het eigenlijk wel, tenzij je de aanname doet dat alle rechters elkaar de hand boven het hoofd houden.
Ik doe die aanname helemaal niet, maar het punt is dat je het op basis van de cijfers die je noemt ook niet kan uitsluiten. Die cijfers zeggen er nl. helemaal niets over.
Bismarck: En dan zit je nog met het probleem dat ondanks bijna twee keer zoveel verzoeken het aantal wrakingen niet is toegenomen (waarvan je onder jouw aanname zou verwachten dat dat mee zou groeien en onder mijn aanname niet).
Waarom zou het mee moeten groeien onder “mijn” aanname? Ik noem je een andere mogelijkheid: het zou wel eens zo kunnen zijn, ook met de cijfers die je noemt, dat rechters minder geneigd zijn om wrakingsverzoeken toe te wijzen naarmate er meer worden ingediend. Dat ze het gevoel hebben zich er tegen te moeten verzetten of zo. Misschien vinden ze wel dat het uit de hand loopt met al die wrakingen ;-)
Bismarck: @20: Ik voorzie veel meer nieuwe problemen bij juryrechtspraak. Zo’n jury laat zich per definitie beïnvloeden door zaken buiten de rechtszaal, tenzij je ze opsluit.
Dat behoort voor zover ik weet tot de mogelijkheden in landen waar men juryrechtspraak kent. Overigens bestaat het gevaar van beïnvloeding ook bij professionele rechters.
Bismarck: Bij een zaak als die van Wilders ga je geen jury vinden die zich vrijwillig zo lang laat opsluiten. Nederlanders zullen gewoon niet in een jury willen (tenzij ze bepaalde belangen hebben bij de rechtszaak, in welk geval ze er juist niet in zouden mogen).
Nogmaals, in landen waar jury’s zijn is daar in voorzien. Zitting nemen in een jury is géén vrijwilligerswerk. Je moet heel goede redenen hebben om niet op te komen dagen, en anders kan je een boete en/of celstraf krijgen.
Het is de enige vorm van dienstplicht waar ik vóór ben.
Rechters benoemen voor het leven en ze zichzelf laten beoordelen stamt van uit de tijd voor Montesquieu en moet worden gezien in het licht van de ordes van artsen, advocaten, makelaars en notarissen en wat dies meer zij. Stuk voor stuk – tot voor kort – onaantastbare notabelen.
Het zou heel makkelijk zijn om een kamer-commissie voor de rechterlijke macht te hebben, bijvoorbeeld, die rechters bij super-meerderheid kan afzetten o.i.d.
Jemig. Ik dacht dat we het hadden over recht-spraak. Maar we hebben het alleen maar over straf-recht. Nou, daar sta ik maar weer met mijn intelligente meningen.
Sjongejonge. En daar moet de “hele rechterlijke macht”nu over na gaan denken? Wat zonde van de tijd. En die rechters die hebben het al zo druk. Met al die burenruzies bijvoorbeeld. Omdat dit volkje het zo belangrijk vindt dat de pioenrozen groeien in de vorm van een gammaschutting.
KJ: Rechters benoemen voor het leven [..]
is een goed idee!
De rechterlijke macht dient onafhankelijk te zijn. Kamercommissies die zich daarmee bemoeien en rechters gaan ontslaan zouden het systeem corrumperen.
In Nederland zijn wetgevende en uitvoerende macht al totaal verstrengeld, laat dat de rechterlijke macht niet gebeuren. Maar wel juryrechtspraak invoeren natuurlijk ;-)
Wat bedoel je met ‘zichzelf beoordelen’? Aan de hand van welke andere criteria dan nu het gerechtsbestuur – dat weer wordt beoordeeld door de Raad voor de Rechtspraak – zou die kamercommissie dat moeten doen?
@10
Democratie bestaat grosso modo uit de onderdelen: 1) periodiek vrije verkiezingen, 2) respect voor minderheden, 3) de meerderheid beslist. Punt 2) is een noodzakelijke voorwaarde, want het is niet de bedoeling dat wanneer partij A de (eerlijke) verkiezingen gewonnen heeft, zij na haar absolute triomf de aanhang van B. uitroeit of de verkiezingen afschaft. Om iets te noemen.*
Uit de makro-voorbeelden van de onjuistheid van het toepassen van de meerderheidsregel is te vermoeden, dat er nog wel meer zaken zullen zijn die door een meerderheid zijn bepaald, maar daarom nog niet democratisch** zijn. En inderdaad denk ik dat we voor 90% ondemocratisch worden geregeerd, wat ook technisch niet anders kan. En wat geeft het? Als je maar lekker leeft.
Maar iets aparts is het wanneer een democratische meerderheid wezenlijke bestanddelen – van de democratie – referendum, jury-spraak – afwijst. Dat is zeker niet zo erg als een politieke minderheid uitmoorden, maar toch kun je tegen die afwijzingen op principieel-democratische grond dezelfde bezwaren maken als in dat makro geval. En is de dooddoener: ‘de meerderheid heeft beslist’ een anti-democratisch antwoord die de grondslag van de Democratie aantast.
En als er dan eindelijk een voorstel zou worden gelanceerd, bijv. tot het instellen van jury-rechtspraak en het volk – daar ruimschoots over geïnformeerd – het voorstel per referendum zou verwerpen, wist ik niet dat ik met een ondemocratisch land te maken had, maar met een heimelijk anti-democratisch land.
* In Algarije dreigde dit gebeuren. En wat doe je ertegen, (anti)democratisch?
* Democratisch tot stand gekomen
Waarom zou een willekeurig samengestelde jury in jouw ogen de bevolking goed kunnen vertegenwoordigen en een direct gekozen parlement onvoldoende.
Ik vind juryrechtspraak noch referenda wezenlijk voor een democratie. Het idee van de Volonté Genérale is een oud romantisch idee van Rousseau. Het past niet meer in deze tijd. Ik mandateer graag verantwoordelijkheden aan parlementsleden en rechters. Dat kan best democratisch. Ik kan alle wetenschappelijke lectuur over (on)verdoofd slachten, welke straaljager het beste is etc niet zelf tot me nemen. Ik betaal daar graag professionals voor.
Laten we beginnen met het afschaffen van rechter plaatsvervangers. Dan komen we in de buurt.
Wrakingsverzoeken ten een overstaan van de wrakingskamer. Rechters die elkaar in de wandelgangen tegenkomen. Het bevreemd mij niet dat veel verzoeken worden afgewezen.
Nou aangezien ik nu genegeerd word, leg ik er maar even bij uit dat een heleboel rechtspraak allang door mediators en allerlei andere arbitrage instanties wordt opgeknapt.
Arbitrage op wiki Gaat helemaal buiten de rechter om. Hebben we al heel lang. En dat is in de regel veel laagdrempeliger. Omdat je er zelden een advocaat voor nodig hebt.
(kun je wel over twijfelen of dit nu wel zo wenselijk is…)
Dat puntje jury-rechtspraak, was maar een klein onderdeeltje van het stuk, het ging de auteur er volgens mij om te zeggen dat wij als burgers moeten nadenken over hoe de rechterlijke macht eruit moet zien en het enige waar we over beginnen is jury rechtspraak.
Nou dan concludeer ik hieruit dat iedereen hier vindt, dat het prima gaat met die rechtspraak hier, op zijn hoogst dat jury puntje en dat er nogal veel wrakingen zijn uitgezonderd.
@ 30
Wat ik in ‘comment’ 29 over Democratie schreef, was theorie; hoe zit D. mechanisch in elkaar. Kun je een beetje democratisch zijn, of moet dat helemaal? Bestaat D. uit samenhangende, verplichtende onderdelen, of is het een ratjetoe waaruit individualiter ad libitum kan worden gekozen?
Daar ben je niet op ingegaan of dat is je ontgaan, en volsta je lui met: ‘Ik mandateer graag verantwoordelijkheden aan parlementsleden en rechters.’ De gemakzuchtige Hollandsche opvatting!
Totdat ze je te pakken hebben, onrechtvaardige rechters, incompetente = malverserende bestuurders, geldbeluste professionelen.
Niemand behoeft van mij democraat te zijn, maar vind ik je reactie onvoldoende oftewel goedkoop. Die van een meeschuifelend diakenhuismannetje. Mag.
Waar staat nou eigenlijk geschreven dat referendum en jury-spraak wezenlijke bestanddelen van de democratie zijn?
“Onrechtvaardige rechters, incompetente = malverserende bestuurders, geldbeluste professionelen”, het rijkelijk gebruik van bijvoegelijke naamworden suggereert een hoop, maar is in werkelijkheid volstrekt inhoudsloos.
Ik kan me trouwens een zwart-wit film herinneren over dat onderwerp: de twaalf gezworenen, geloof ik. Aan het begin van de film is die jongen eigenlijk al veroordeeld en aan het eind besluit men eenstemmig dat het bewijs niet geleverd is.
Mooie film, want hij gaat in op de verschillende persoonlijke motieven, vaak eigenlijk vooroordelen, van de juryleden, die er toe zouden kunnen leiden dat hij (mogelijk onschuldig) veroordeeld wordt. Het loopt natuurlijk goed af.
Maar je blijft wel met de vraag zitten hoe vaak zoiets nou eigenlijk verkeerd afloopt.
@36 Twelve angry men.
Waarom zou mijn opvatting niet democratisch zijn en waarom zou ik in het armenhuis wonen?
Ach, binnenkort worden de drempels voor toegang tot de rechter (met uitzondering van de strafrechter) zo hoog dat de ‘gewone man’ (M/V) daar helemaal niet meer terecht kan om te klagen over de buurman (M/V) of de overheid. Misschien brengt dat een nieuwe waardering teweeg voor de rechterlijke macht in het machtsevenwicht tussen burgers vs overheid, en de ‘gewone man’ vs de kapitaalkrachtigen.
@24: “Ik noem je een andere mogelijkheid: het zou wel eens zo kunnen zijn, ook met de cijfers die je noemt, dat rechters minder geneigd zijn om wrakingsverzoeken toe te wijzen naarmate er meer worden ingediend.”
Dan zou het aantal wrakingen hebben moeten dalen. Je blijft steeds alternatieve verklaringen aandragen, maar geen van alle is een goede verklaring voor de cijfers. De verklaring dat advocaten gewoon vaker proberen te wraken is is echter wel een heel goede voor deze cijfers.
“Nogmaals, in landen waar jury’s zijn is daar in voorzien. Zitting nemen in een jury is géén vrijwilligerswerk. Je moet heel goede redenen hebben om niet op te komen dagen, en anders kan je een boete en/of celstraf krijgen.”
Op het moment dat deze consequentie volledig doordringt tot de Nederlanders, denk ik niet dat je nog veel voorstanders voor juryrechtspraak gaat vinden.
@25: “kamer-commissie voor de rechterlijke macht te hebben, bijvoorbeeld, die rechters bij super-meerderheid kan afzetten”
Dat lijkt mij nu juist een onzalig idee, want daarmee maak je een einde aan de scheiding de machten.
@Bismarck;
kamer-commissie voor de rechterlijke macht te hebben, bijvoorbeeld, die rechters bij super-meerderheid kan afzetten”
Dat lijkt mij nu juist een onzalig idee, want daarmee maak je een einde aan de scheiding de machten.
En een kamer-meerderheid (wetgevende macht) die het kabinet (uitvoerende macht) naar huis stuurt, zoals nu veelvuldig gebeurt, is *niet* een ‘einde (doe maar dramatisch) aan de scheiding der machten’ ?
Bismarck: Dan zou het aantal wrakingen hebben moeten dalen.
Nu wordt ik een klein beetje boos, Bismarck, want je houdt je van de domme en dat staat je niet. Je schreef eerder:
dat ondanks bijna twee keer zoveel verzoeken het aantal wrakingen niet is toegenomen
Ik neem aan dat dat waar is, want jij zegt het (bij anderen zou ik het misschien gaan controleren). In verhouding met het aantal verzoeken is het aantal wrakingen dus afgenomen. Dat geeft dus ruimte om te denken dat men mogelijk strenger is geworden bij de behandeling van wrakingsverzoeken. Het tegendeel wordt in elk geval niet bewezen met deze cijfers.
Bismarck, je mag natuurlijk vinden wat je wil maar de door jou aangedragen cijfers ondersteunen niet je stelling dat rechters beter hun werk zijn gaan doen.
Ik laat het hierbij, denk ik.
KJ: En een kamer-meerderheid (wetgevende macht) die het kabinet (uitvoerende macht) naar huis stuurt, zoals nu veelvuldig gebeurt, is *niet* een ‘einde (doe maar dramatisch) aan de scheiding der machten’ ?
In het geval van wetgevende en uitvoerende macht begint het einde van de machtenscheiding in Nederland al veel eerder. Sterker nog: wij hebben niet eens echte onafhankelijke wetgevende en uitvoerende machten. Beide zijn hier “medewetgever”. Regering en parlement doen alsof de regering de baas is en parlement alleen hoeft te controleren.
@41: Dat is wederzijds (ook de regering kan de Kamers ontbinden). Verder belangrijk: De 2e Kamer stuurt zichzelf daarmee ook naar huis en daarna is de kiezer aan het woord. In geval ontslagen rechter wordt een nieuwe benoemd door de regering die gewoon blijft zitten (of wilde je daar ook iets voor gaan inbouwen?). Overigens lijkt een imperfectie van machtsdeling me géén argument om die nog verder uit te kleden.
@42: Je kan het makkelijk controleren, de link staat in #6. Daarnaast, hoezo is men strenger geworden, er worden nog evenveel wrakingen toegewezen. Alleen is het aantal verzoeken fors gestegen, hetgeen toch echt het meest voor de hand liggend te verklaren is door het feit dat er nu verzoeken worden ingediend in situaties die daar vroeger geen aanleiding toe gaven. Je kan ook gewoon eerlijk zijn, in plaats van je steeds weer in een andere kronkel te wurmen en toegeven dat de cijfers je niet boeien en dat je gewoon je mening al klaar had.
Bismarck: Daarnaast, hoezo is men strenger geworden, er worden nog evenveel wrakingen toegewezen.
Maar er worden meer verzoeken ingediend volgens jou, dus het aantal toewijzingen neemt af ten opzichte van het aantal verzoeken.
Bismarck: Alleen is het aantal verzoeken fors gestegen, hetgeen toch echt het meest voor de hand liggend te verklaren is door het feit dat er nu verzoeken worden ingediend in situaties die daar vroeger geen aanleiding toe gaven.
Dat ligt helemaal niet voor de hand. Je kan het misschien wel vermoeden maar het blijkt – opnieuw – niet uit het bewijsmateriaal dat je aandraagt. Dat is ook het enige waarvan ik je wil overtuigen. Cijfers over het één zeggen niet altijd iets over het andere (de motieven).
Bismarck: Je kan ook gewoon eerlijk zijn, in plaats van je steeds weer in een andere kronkel te wurmen en toegeven dat de cijfers je niet boeien en dat je gewoon je mening al klaar had.
Dit is echt heel jammer, dat moet je niet doen. Ik probeer juist een heel eerlijke, fundamentele discussie met je te hebben.
http://www.rechtspraak.nl/Recht-In-Nederland/ThemaDossiers/Pages/Wraking.aspx
pagina 14
“Rechter Jaap Sap geeft aan dat wraking door
rechters vaak wordt gevoeld als een aantasting
van hun integriteit. Al zijn er ook gevallen
waarin het eerder een vertragingsactie lijkt.
Volgens collega-rechter Ton Hol raakt wraking
de rechtspraak en het werk van rechters in de
kern.
Advocaat Peter Plasmans wijst op de keerzijde:
wraking zorgt ervoor dat rechters van een zaak
gehaald worden die zij niet horen te doen. Ook
geeft hij aan hoe weinig er gewraakt wordt in
verhouding tot de meer dan een miljoen zaken
per jaar. De wrakingsverzoeken puur om de
tijdwinst zijn wel een probleem. Maar: hoe
herken je die?”
Wraking als instrument is overigens volgens mij pas eind jaren 90 een beetje in zwang gekomen. Volgens mij is sindsdien de lijn naar boven gewoon doorgezet. Het lijkt me een uitvloeisel van toegenomen wantrouwen t.o.v. gezag in de samenleving.
@45: Nee dat probeer je niet. Je negeert gewoon keer op keer de cijfers of probeert iedere keer weer een andere implausibele verklaring. Ik ga mezelf verder niet opnieuw herhalen.
Nee beste Bismarck, ik negeer je cijfers niet en probeer ook niet steeds andere verklaringen. Ik laat alleen zien dat er met die cijfers ook andere verklaringen mogelijk en denkbaar zijn. Maar dat is iets dat jij op je beurt weer wenst te negeren.
@47+48 – Geen ruzie maken jongens, want jullie zitten voor het grootste deel op één lijn. Olav probeert Bismarck alleen maar wakker te maken voor het feit dat sommige conclusies misschien wel voor de hand liggen, maar dat daarmee het bewijs nog niet geleverd is.
Daar heeft hij zondermeer gelijk in, maar ik moet wel zeggen dat mijn natte vinger me vertelt, dat het bij het grote aantal verzoeken vooral gaat om een modetrend.
De verzekering van Olav, dat hij nu juist probeert een heel eerlijke, fundamentele discussie te voeren is ongetwijfeld eerlijk bedoeld.
“Wel opvallend is dat het aantal wrakingen / aantal rechtszaken wat naar beneden gaat (het aantal uitspraken is in dezelfde periode immers met 12% gegroeid), hetgeen erop wijst dat rechters in de afgelopen vijf jaar competenter zijn geworden, of in ieder geval de schijn van partijdigheid steeds beter weten te voorkomen. Dat is eigenlijk de enige conclusie die op grond van de cijfers kan worden getrokken (over het functioneren van de rechters tenminste), maar dat gaat in het geheel tegen het betoog van Prof. dr. Hertogh in.”
en
“Ook
geeft hij aan hoe weinig er gewraakt wordt in
verhouding tot de meer dan een miljoen zaken
per jaar. ”
Het lijkt mij dat daar de kern van het probleem ligt:
Meer dan 1 miljoen zaken per jaar!
Daarmee is de rechtspraak tot een industrie uitgegroeid tot proporties die mij buitengewoon hoog lijken te liggen voor het doen groeien van de onderlinge verhoudingen? Dat kan toch veel en veel minder?
Kijken we naar het Surpreme court in de Verenigde Staten dan zien we veel lagere en te behappen getallen:
http://wiki.answers.com/Q/How_many_cases_does_the_US_Supreme_Court_accept_each_year
Overigens ook waar ‘Court TV’ een middel is om burgers meer bij de rechtspraak te betrekken juist om het onderlinge vertrowuen tussen burgers en overheid te versterken.
Het vertrouwen van burgers in de rechtspraak lijkt mij cruciaal voor een veilige leefomgeving om in te wonen.
Het feit dat een miljardenindustrie op draaiende wordt gehouden (wat kost 1 rechtszaak wel niet) duidt om een mogelijk wezenlijk belang van deze industrie dat er in de eerste plaats zelfs ook maar conflicten ontstaan.
Mogelijke overtredingen die je als burger kunt begaan worden in de eerste plaats immers vormgegeven in de Wet, waarin wordt bepaald wat strafbaar is en wat niet.
Het feit dat er een miljoen rechtszaken per jaar zijn kan er ook op duiden dat er juist veel meer strafbaar is gesteld dan voordien, en dat lijkt overeen te komen met eigen waarneming. Immers, iedere organisatie stelt zichzelf ten doel, gewild of of ongewild, zichzelf in stand te houden en te groeien.
Dat is met name bij bedrijven goed zichtbaar en meetbaar. Het doel is immers om geld te verdienen. Bij gebrek aan baten wordt er personeel ontslagen. Bij overheden ligt dat heel anders. Het personeels beleid bij de overheid wordt immers bepaald door politici die er belang bij hebben zoveel mogelijk steun onder de bevolking te winnen, maar zijn zelf onderdeel van de overheid als geheel die zij dus automatisch in stand wensen te houden en dus bijna automatisch zal verdedigen.
Het logische gevolg hiervan is dan ook dat bedrijven wel moeten reorganiseren maar overheidsorganisaties niet.
Zij worden immers niet op financiele resultaten afgerekend maar op politieke steun, die de politici zelf hard nodig hebben. De ambetnaren hebben daardoor de absolute macht in nederland.
Hierdoor groeit de invloed en macht van de overheid op onze samenleving veel harder dan de invloed van bijvoorbeeld commerciele ondernemingen die wel aan de wetten en wensen van de markt moeten voldoen, terwijl daar voor de overheid geen sprake van is; als je dan nu de balans opmaakt en je telt anderhalf miljoen ambetnaren, een wirwar aan regeltjes, en 1 miljoen rechtzaken per jaar, dan zou je ook tot de conclusie kunnen komen dat de tweedeling in de samenleving er steeds meer een is tussen overheidsdienaren die ‘macht’ vertolken en gewone burgers die daar individueel inderdaar niet mee op gelijke voet staan, en zich als gevolg minder vrij voelen en zichzelf steeds vaker beticht zien van het overtreden van een wet. En dat is in alle gevallen geen goede zaak.
Daaruit zou je immers kunnen concluderen dat burgers ‘crimineler’ zijn geworden en meer delicten plegen. Ook al is dat technisch waar, het zou zomaar kunnen dat het toegenomen aantal wrakingen een direct gevolg zijn van het steeds vaker voorkomen van burgers die zich onterecht getraft ‘voelen’ als gvolg van het instellen van steeds meer zaken waarmee men ‘de wet overtreet’ en dus in de eerste plaats de gang naar de rechter moet maken.
Het doel van het opstellen van wetten zou immers juist moeten zijn om het aantal rechtzaken zo minimaal te houden en niet te maximaliseren, tenzij er daadwerkelijke gedragsveranderingen van de bevolking mee worden beoogd, in welk geval de burger minder vrij is.
@50 Uitstekende analyse, maar ik ga niet helemaal mee in de conclusie.
Het verschil tussen commerciele ondernemingen en de overheid is, dat de overheid moet werken met een min of meer vast budget en zonder winstverwachting. Het is dus steeds een politieke keuze waaraan je de prioriteit legt bij de uitvoering van beleid.
Dat de overheid vast dreigt te lopen in haar eigen (steeds toenemende) wet- en regelgeving ben ik wel met je eens. Een veel gehoorde klacht is dan ook dat er te weinig ambtenaren zijn om al die regels uit te voeren.
Een andere klacht is dat de regelgeving niet in overeenstemming is met de objectieve noodzaak. Als je cannabis zou legaliseren (en bij voorkeur ook een vorm vindt voor de gecontroleerde verstrekking van de andere middelen), dan bespaar je schatten geld.
Dat er verschillende soorten belangen schuilgaan achter een situatie die met logica niet te rechtvaardigen is, dat lijkt me ontegenzeggelijk juist.
Er zit er een levensgrote adder onder het gras met betrekking tot de verklaringen die tot nu toe aangedragen zijn voor het grotere aantal verzoeken tot wraking: de advocaten.
Ik kan me wel voorstellen dat iedereen die zich onrechtvaardig behandeld voelt graag de rechter wil wraken, maar gaat diens advocaat daar zomaar in mee? Kost dat niks extra, is dat een standaard onderdeel van de strategie van de verdediging? Een rechter wraak je niet zomaar, dat is onverantwoordelijk gedrag en kan in het nadeel uitvallen van de client.
Wordt de advocaat er beter van?
Toch een kleine elite die elkaar de hand boven het hoofd houdt misschien?
Ik begrijp heel goed wat Olav bedoelt: sommige verklaringen lijken voor de hand te liggen, maar op basis van de gevens kun je geen conclusies trekken. Ik zou eerst wel eens wat meer kennis willen hebben van het onderwerp om te weten wat ik nu precies gemeten heb, of hoe dat nog eens over gedaan zou moeten worden.
@Bismarck; Overigens lijkt een imperfectie van machtsdeling me géén argument om die nog verder uit te kleden.
Volgens mij lijkt het mij uiterst sterk dat jij de huidige situatie (die dus al een zware wissel op het mandaat van de kiezer en de scheiding der machten trekt) ‘imperfect’ noemt. Ik vind het in ieder geval wel prettig.
En daarom zou ik het ook wel prettig vinden als de kiezer een rechter naar huis zou kunnen sturen. Niet on a whim natuurlijk, maar het moet IMHO wel een mogelijkheid zijn.
@51
“Er zit er een levensgrote adder onder het gras met betrekking tot de verklaringen die tot nu toe aangedragen zijn voor het grotere aantal verzoeken tot wraking: de advocaten.”
Je kunt ook zelf de rechter wraken. Er is natuurlijk niet altijd een advocaat bij een rechtszaak betrokken. Als er wel een advocaat bij is, was de succeskans in 1999 12%, zonder 3,6%.
@50
Hoeveel zaken het Supreme Court precies doet heeft toch niet zoveel te maken met het totaal aantal rechtszaken? In ieder geval lijkt het met wat betreft het strafrecht (+/- 20% van de zaken) niet wenselijk om naar de Amerikaanse situatie over te stappen. De rechten van de verdachten zijn niet al te best geborgd. Maar 10% van de veroordelingen heeft een echte de rechtszaak gehad, de rest komt voort uit een plea agreement. Je kunt op je sloffen aanvoelen dat dat niet helemaal lekker zit.
@Harm In plaats van winstverwachting liggen de prioroteiten van iedere organisatie, bedrijf of overheid, in de eerste plaats bij het in stand houden van de eigen positie, en mensen als wij zijn, verdere uitbreiding van die positie.
Bovendien is er met commercieel gewin geen garantie dat dat met maatschappelijke zeggenschap of bemoeienissen gepaard gaat. Dat is bij de overheid wel en zelfs per definitie het geval.
Het kan dan ook bijna niet anders dat er een heleboel overheids instanties zijn die maatschappelijke ‘prioroteit’ denken te hebben maar in feite daarmee nog niet het recht hebben om daar voor iedereen gedragsbepalingen mee op te leggen en uit voort te doen vloeien. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat er inmiddels een wildgroei is ontstaan aan volstrekt overbodige ‘diensten’ die voornamelijk nog bestaan omdat de betrokken ambtenaren anders werkeloos thuis zouden zitten. Zo zijn er als resultaat relatief veel mensen direct afhankelijk van de belastingheffing op het andere deel van de bevolking.
Bovendien is er ook nog de vergroting tussen de burger en het rechtssysteem doordat het Europese Hof wel heer ver af staat van de gemiddelde rechtszaak en dus niet in iedere rechtbank kan nazien op de naleving van haar regels, zoals daar zijn de universele rechten van de mens. Het lijkt erop dat er wat dat betreft in Nederland nog een wereld te winnen is, bijvoorbeeld op het gebied van gelijke behandeling en ‘iedere burger heeft gelijke rechten’
Tegenwoordig wordet er veel meer op de ‘plichten’ gehamerd zoals, u raadt het al, of u weer meer wilt betalen.
Nu heb ik zelf minder problemen met met mensen die niet willen werken dan met mensen die vanwege het behoud van de eigen (machts-)positie actief een te grote bijdrage wensen van zij die wel actief bezig zijn de synthesis in de smaenleving te bevorderen.
Immers, er is ook een grote bereidwilligheid onder nederlanders om vrijwilligerswerk te doen en daar zou een deel van de overheidstaken uit kunnen bestaan.
In het geval van de rechtsspraak is de vrijwillige bijdrage de inspanningsverplichtingen + de onkostenvergoeding
Een kleine prijs om te betalen als je bedenkt dat je daarmee de onderlinge dialoog zou kunnen verbeteren en de samenhang tussen de verschillende ‘groepen’ in de samenleving een platform biedt. De publieke omroep had natuurlijk al langer in de rechtzaal moeten zitten maar opeens dan is bescherming van privacy het hoogste goed; dat zou je niet zeggen uit de hoeveelheid infrastructuur die is uitgerold teneinde boven die miljoen rechtszaken per jaar uit te kunnen komen; een megaindustrie.
@Hal Jij let goed op. Ik ben het volledig met je eens. Ik gebruikte het artikel om jullie je te laten focusen op het feit dat het doel van de samenleving EN justie zou moeten zijn om zo min mogelijk rechtszaken te hoeven voeren.
Tegenwoordig worden er als ik me niet vergis volautomatische processen verbaal geproduceerd bv. met snelheidscamera’s die niet naar de veiligheid kijken maar naar op ijkpunten worden vastgepind. Zo kun je het aantal processen verbaal, als je het gedrag van de automobilist in kaart hebt gebracht, van te voren al vaststellen om de ‘produktie’ ervan op peil te houden – en de advokaten en het rechtsbestel aan het werk.
Het maatschappelijk nut hiervan ontgaat me verder. Als het immers echt om de verkeersveiligheid te doen was geweest dan zou het ook wettelijk mogelijk zijn om fabrikanten te verplichten snelheidsbegrenzers in auto’s te bouwen waardoor dat hele circus overbodig wordt en snelheidsbekeuringen een zaak uit het verleden. Bijvoorbeeld.
@Bla – Ik ben het verregaand met je eens en deze toevoeging verandert daar niets aan. Mooi toch?
Met betrekking tot de manier waarop volautomatisch processen verbaal worden geproduceerd schrijf je, dat het maatschappelijk nut je ontgaat. Terecht. En dat geldt voor nog een aantal andere, veel essentielere vormen van misbruik, zoals ik reed stelde.
Maar als het maatschappelijk nut niet herkenbaar is, dan is het natuurlijk wel de vraag welke andere vormen van nut voor de heersende macht daar dan uit voort kunnen vloeien.
Of ga je ervan uit dat het alleen een vorm is van alternatieve werkvoorziening, als uitvloeisel van een organisatie die als voornaamste kenmerk heeft dat ze zichzelf in stand wil houden?
Ik kan me nog wel meer factoren voorstellen. En aangezien ik niet van mezelf geloof dat ik slimmer ben als alle anderen, kan ik me niet voorstellen dat mensen die besturen als hun vak hebben, die andere opties niet in hun denkwijze betrekken.
@Harm Ja ik denk dat het een niet bewust gepland resultaat is van het continue gedwongen moeten afwegen van actuele (eigen) belangen.
Terwijl er juist een lange termijn visie nodig is voor goed leiderschap.
Danwel een aantal hoofdzaken en doelstellingen van de inrichting van onze samenleving ook met de tijd te laten meegaan, en dat dat meegaan met de tijd niet enkel bestaat uit een eenzijdige informatiepositie van een almaar uitdijende overheid die tegenover een steeds kwetsbaar wordende burger steeds meer zaken verlangt en eist dat steeds meer individuele persoonskenmerken aan diezelfde overheid worden overgedragen, naast strengere wetten en hogere belastingen. Oftewel pure straatsinrichting is wat dat aangaat ook niet exclusiewf het terrein van justitie, maar een terrein dat ons allen ter dege aangaat.
Zo krijg je een heel eng beeld bij het hele plaatje, ondanks dat je dat niet aan de individuele danwel individuen kunt toeschrijven; er is niemand meer hoofdelijk aanpsrakelijk voor het resultaat der gezamenlijke inspanningen, terwijl wij dat toch echt allemaal als individu en dus ook samen zijn. Het is dus aan jou en aan mij om veranderingen tot stand te brengen die wij wenselijk achten en niet aan de overheid om daar in iedere ‘gat in de markt’ te springen; zo ontneem je de bevolking het vermogen tot het dragen van eigen verantwoordelijkheden.
..en het nemen van eigen iniatieven.
@Bla
Zie: https://sargasso.nl/archief/2010/11/23/boekrecensie-theatrical-representation/
@ Bal – Je stelt eerst:”Zo kun je het aantal processen verbaal, als je het gedrag van de automobilist in kaart hebt gebracht, van te voren al vaststellen om de ‘produktie’ ervan op peil te houden.”
Nu stel je:”ik denk dat het een niet bewust gepland resultaat is van het continue gedwongen moeten afwegen van actuele (eigen) belangen.”
Zijn die twee opmerkingen met elkaar in overeenstemming?
@Harm Het eerste slaat op een specifiek voorbeeld waarbij dat wat eerst een probleem vormde nu steeds beter beheersbaar blijkt te zijn en dus wellicht straks overbodig blijkt.
Het tweede bedoelde ik met betrekkeing op het totaalbeeld van alle aspcten van onze samenleving, maar je hebt inderdaad gelijk, het heeft ook betrekking op het eerste en die zijn in overeenstemming volgens mij.
Ik geloof niet dat snelheidscontroles ooit bewust zijn ingevoerd om automatisch processen verbaal te genereren, en ik geloof ook niet dat er sprake is van kwade opzet of boze wil.
Wel dat er nu inmiddels honderden ‘mini-koningkrijkjes’ zijn waarbij als resultaat het adagium ‘iedere burger is voor de wet gelijk’ in de praktijk al lang niet meer op lijkt te gaan. Het is meer een soort van privilege cultuur geworden, de dictatuur van de zogenaamde ‘meerderheid’, die eigenlijk in de praktijk een feitelijke numerieke minderheid blijkt te zijn die over alle persoonlijke informatie van de meerderheid beschikt en daarom onevenredige verhouding onstaat zodat idd. niet elke burger voor de wet gelijk meer zijn.
@Bal – Je raakt hier aan een van mijn grote twijfels.
Alleen kan ik niet geloven dat mensen die daarvoor gestudeerd hebben, zelfs universitair, zo dom zouden zijn dat ze zich onbewust zijn van de verschillende aspecten van datgene wat daar op de rails gezet wordt.
En dan is er maar één andere verklaring: dat er verschillende soorten belangen schuilgaan achter een situatie die met logica niet te rechtvaardigen valt
kotom, boze opzet.
Af en toe praten ze hun mond ook wel eens voorbij. Zo publiceerde de Gelderlander ooit eens een opmerking van een hoge politieambtenaar in Arnhem, die de wet voorstelde als een rijkelijk gevulde gereedsschapskist, waarin hij altijd wel een passende sleutel wist te vinden.
Detournement de pouvoir als strategie. Alleen snapt de doorsneeburger absoluut niet de rijkwijdte van hetgeen daar nou precies gezegd wordt en de pers.. nou ja…
@Harm;
“There’s no way to rule innocent men.
The only power government has is the power to crack down on criminals.
Well, when there aren’t enough criminals, one makes them.
One declares so many things to be a crime
that it becomes impossible for men to live without breaking laws.”
Ayn Rand
Laat ik het nu voor deze ene keer wel met Ayn Rand eens zijn.
Geloof het of niet, maar ik ben al eens gesommeerd door een politieman om mijn kofferbak open te maken “op grond van alle wetten die er in Nederland gemaakt zijn”. Letterlijk!!
En toen ik DUS weigerde, werd mijn wagen afgesleept naar het buro voor een “technische controle”.
In een ander, soortgelijk geval, stond er een vriend van mij met zijn wagen achter de mijne en vroeg ik vriendelijk (spottend) aan de agent:”Dan hebt U er zeker geen bezwaar tegen dat we de boodschappen even overladen in zijn auto.”
Resultaat: Daarop werden we allemaal (3 man) geboeid afgevoerd op verdenking van diefstal! In 3 auto’s, waarvan 1 niet als politiewagen identificeerbaar was, met ambtenaren in burger.
We waren absoluut onschuldig en ik diende dus een klacht in bij de ombudsman. Toen bleek onder andere dat die derde wagen gewoon helemaal niet bestond.
En dan is het gewoon hun woord tegen het jouwe, ook al verklaren 3 personen eenstemmig dat er wel degelijk een derde wagen bij betrokken was. Iemand die zich zorgen maakt over de verbreking van de amtseed cq de amtsbelofte? De ombudsman in ieder geval niet.
Nee, het probleem in Nederland is niet het ontbreken van juryrechtspraak. Datamining, fouilleren zonder verdenking, pandgestapo, het gebrek aan verweersmogelijkheden van de burger (tenzij je miljonair bent), kortom, de sluipende invoering van de politiestaat, dat is het echte probleem.
http://player.omroep.nl/?aflID=12564582&silverlight=true
@Harm; Wijsheid komt in kleine stapjes.
@KJ – Dat zijn anekdotes van 20 jaar geleden en ik heb mijn conclusies al lang getrokken, daar heb ik Ayn Rand niet voor nodig.
En wanneer ik in een aantal gevallen) hetzelfde waarneem, betekent dat nog niet dat ik tot dezelfde conclusies kom. Ik ben geen aanhanger van de religie van de vrije markt.