De klusjesman

Zelden heb ik iemand zo blijmoedig een inval zien ondergaan als Maurice de Hond gisteren. Maurice zat waarschijnlijk net vredig met een kopje thee en een speculaasje Will & Grace te kijken- de thermostaat lekker hoog, de bloemetjesgordijnen gesloten, het parkietje even uit zijn kooitje- toen een knokig team van De Nationale Recherche zijn woning binnenviel om zijn computers in beslag te nemen. Zelf raak ik al hevig ontzet door een paar schilders in mijn tuin, maar Maurice stond in de deuropening vrolijk een leger verslaggevers te woord over een elftal ambtenaren dat zojuist twee en een half uur lang zijn huis overhoop had gehaald. Een sterke persoonlijkheid, die Maurice. En goed in opruimen waarschijnlijk.

Want dat is eigenlijk ook wat De Hond voor ogen staat bij zijn kruistocht tegen het OM: de rommel opruimen. De Deventer moordzaak schijnt namelijk een zooitje te zijn, met als klap op de vuurpijl de dubieuze veroordeling van Ernest Louwes. In het aangeharkte universum van De Hond hoort rechtspraak schoon en fris te zijn. Vandaar zijn onstuitbare campagne om in deze zaak alle losse eindjes weg te werken. Het staat anders zo slordig.

Inmiddels mag hij klusjesman Michaël de J. niet meer openlijk als moordenaar van weduwe Wittenberg aanwijzen. Dus wie ben ik om dat wel te doen, maar laten we wel wezen: geen beroep leent zich zo goed voor verhulde moord en doodslag als dat van klusjesman. Een klusjesman is namelijk per definitie dag en nacht bezig met allerlei vage bezigheden, hierna te noemen: “klusjes.” Hij rijdt de hele dag af en aan in een bestelbusje, sleept op de meest rare tijden grote zakken met ondefinieerbare inhoud zijn schuurtje in. Zit daar ’s nachts te hameren op god weet wat. De wegen van een klusjesman zijn waarlijk ondoorgrondelijk. En niemand die zich erom bekommert. Geen wonder dat beruchte klusjesmannen als Marc Dutroux zo lang ongestoord hun gang konden gaan. Want wie let er nou op de klusjesman, bohemien met bankschroef en waterpas. Vrijbuiter van de arbeidersklasse. Wandelend alibi. Iedere zichzelf respecterende seriemoordenaar wilde als kind dan ook klusjesman worden. Dat durf ik hier best te beweren.

Maar het tij is langzaam aan het keren, mede door de furieuze aanklacht van De Hond. De dagen dat de klusjesman kon opereren in de blinde vlek van de sociale controle zijn zo langzamerhand voorbij. Michaël de J. mag dan officieel onschuldig zijn, de klusjesman heeft het wel degelijk gedaan. Totdat het tegendeel bewezen is in ieder geval. Het is een preventieve aanpak die veel leed voorkomen zal. Wij allen worden immers genadeloos in de gaten gehouden door het wakend oog van de verantwoordelijke samenleving, dus waarom de klusjesman niet. De Hond heeft daarmee zijn morele plicht meer dan gedaan. Alles wat hij hierna nog binnenhaalt is mooi meegenomen. Een hele nette prestatie.