Toon mij uw filmsmaak en ik zal u zeggen wie u bent. Bent u Star Wars-fan, dan heeft u een zwart-wit wereldbeeld afgewerkt met fluorescerende accessoires. Heeft u Dirty Dancing meerdere malen zwijmelend gezien dan bent u een tienermeisje of, indien meerderjarig, door uw videotheek gerapporteerd aan de zedenpolitie. Genoot u van Eternal Sunshine of the Spotless Mind dan kunnen we praten. Loopt u warm voor American Beauty dan kan u met Bill Clinton praten. Smukt u tijdens American Booty, dan bent u The Horse.
Om 21.00 (rond nu) wordt op Nederland 3 een documentaire over de filmvoorkeuren van enkele Amerikaanse presidenten uitgezonden. Bill Clinton schijnt bijvoorbeeld de oorlogskritiek van Three Kings wel te waarderen. Van de huidige president weet ik dat hij samen met Tony Blair een dvd’tje van Meet the Parents bekeek. Blair was gewend om met Bill Clinton tot diep in de nacht te discuzeuren, maar Dubya zocht na de comedy snel zijn mandje op. Een andere favoriet van Bush is Zoolander.
Reacties (12)
Geef mij maar Fight Club
Ik zag Bush van het weekend op t.v. in een speech waarin hij Nederland verschillende veren in zijn reet stak. FoxNews weet er echter het volgende van te maken:
Alsof we alleen in Limburg blij zijn met de bevrijding…
Clinton vond Fight Club ook goed, dus smaak heeft ie zeker
Ah, geef mij maar de met Oscars bekroonde documentaire “Inside Degtyarev’s Head”. Waarlijk een ontdekkingsreis der menselijke geest.
was een leuk programmaatje ja. GWB en ik hebben een beetje dezelfde smaak qua films.
Memento. Hoe schrijf je zo’n scenario, bedenk ik me dan. Geweldig. En laatst een geweldige film gezien: Coffee and Cigarettes, met een brillant idiote conversatie tussen Iggy Pop en de nooit genoeg geprezen Tom Waits.
Tom Waits, now you’re talking.
Titel…vergeten.
Regen, Tom op de stoep zittend, vallende avond schemer, raam gaat open en z’n huisraad vliegt stuk voor stuk naar buiten op straat in de regen.
@7
Down by Law, ook van Jim Jarmush
Koyaanisqatsi vanaf een oude videoband, met in den beginne slijtage ruisstrepen over het beeld en vals geluid.
Geef mij maar de Usual Suspects (uiteraard).
O ja, met die net-niet-neurotische muziek van Philip Glass.
Ik moet trouwens zeggen dat scene met het plastieke zakje in American Beauty geweldig is. Evenals de slagzin:
“Never underestimate the power of denial”
American Beauty zit vol met dialogen en scenes die op zichzelf al fantastisch zijn. Alleen al de laatste scene:
“.. but it’s hard to stay mad when there’s so much beauty in the world. Sometimes I feel like I’m seeing it all at once and it’s too much. My heart fills up like a balloon that’s about to burst, and then I remember to relax and stop trying to hold on to it and it flows through me like rain and I can feel nothing but gratitude for every single moment of my stupid, little life. You have no idea what I’m talking about, I’m sure, but don’t worry. You will someday.”
Ik ben overigens qua films meer van het Clinton kamp.